ΣΥΡΙΖΑ: Αντίστροφη μέτρηση προς τη διάλυση

Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του, άρχισαν να καταφθάνουν από τα ταχυδρομεία όλης της ΕΣΣΔ παράπονα ότι τα γραμματόσημο δεν κολλούσε καλά στον φάκελο.
Εκνευρισμένος, ο Στάλιν διέταξε να γίνει έρευνα. «Δεν έχει πρόβλημα το γραμματόσημο», του είπαν ύστερα από μερικές μέρες. «Απλώς, όλοι φτύνουν τη λάθος όψη». Όσο στην Κουμουνδούρου δεν κατανοούν ότι με τα καμώματά τους ο κόσμος τους φτύνει -κι από τη μιά και από την άλλη όψη και απ’ όλες τις απόψεις- τόσο θα βυθίζονται στην ανυποληψία. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον η ρευστοποίηση, αλλά η γελοιοποίηση. Η διάσπαση είναι δρομολογημένη. Κερδίσει ή χάσει ο Κασσελάκης, είναι αναπόφευκτη. Άρα το ζητούμενο είναι να διατηρήσουν, εάν μπορούν, έστω ένα δράμι αξιοπρέπειας. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Η φθίση εξαπλώνεται ραγδαία στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ επειδή, εκτός των άλλων, και οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν έχουν καμμία «συνταγή» θεραπείας.

Αντίθετα, βλέποντας τη συμπεριφορά τους και ακούγοντας τα όσα λένε για το μέλλον του κόμματος τους, της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και εν γένει της Προοδευτικής Παράταξης αναπόφευκτα σου έρχεται στο μυαλό ένα δεύτερο, σοβιετικό κι αυτό, ανέκδοτο. Με πρωταγωνιστή τον Γκορμπατσώφ, επί ηγεσίας του οποίου η Σοβιετική Ένωση διελύθη στα εξ ων συνετέθη.

Ο υπουργός Γεωργίας τηλεφωνεί στον Γκορμπατσώφ. Του λέει ότι κάτι τρομερό συμβαίνει σε όλα τα κολχόζ της χώρας: οι αγελάδες είναι άρρωστες. Πανικόβλητος ζητά οδηγίες.

-Λοιπόν, του λέει ο Γενικός Γραμματέας, θα πιάσετε και θα βάψετε όλα τα παχνιά πράσινα. Την επομένη, ο υπουργός τηλεφωνεί ξανά και λέει στον Γκορμπατσώφ ότι ακολούθησαν την οδηγία του αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Αντίθετα οι αγελάδες είναι πλέον ετοιμοθάνατες. -Άκου τι θα κάνετε, απαντά ο Γκορμπατσώφ. Θα βάψετε όλα τα παχνιά μπλε.

Την άλλη μέρα, ο υπουργός παίρνει και πάλι τηλέφωνο. -Τι έγινε; ρωτάει ο Γκορμπατσώφ. -Δυστυχώς όλες οι αγελάδες πέθαναν, Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς, λέει περίλυπος ο υπουργός. -Α, τι κρίμα, απαντά ο Γενικός Γραμματέας, γιατί είχα μερικές ακόμα καλές ιδέες.

Παρόμοιες με του Γκορμπατσώφ «καλές ιδέες» φαίνεται να έχουν και ο Πολλάκης, ο Κασσελάκης, ο Φάμελος και όσοι/ες άλλοι/ες θέλουν να σώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας θέλει να βάψει το …παχνί της Κουμουνδούρου γαλάζιο, ο άλλος πράσινο, ο τρίτος κόκκινο, κάποιος άλλος προτιμά το μουσταρδί και πάει λέγοντας. Εξυπακούεται πως στο τέλος θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους μαζί ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ενώ και ο Χαρίτσης, ο Κουτσούμπας, η Ζωή ακόμη και ο Μητσοτάκης (ναι και ο Μητσοτάκης, κρατήστε το και θα με θυμηθείτε) όλο και κάτι θα μαδήσουν από τη μαργαρίτα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε οι δημοσκοπήσεις είναι αποκαλυπτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί στην πέμπτη θέση και εφόσον συντελεστεί και η διάσπαση, την οποίαν όλοι προφητεύουν, τότε μπορεί να βρεθεί πάνω από τον Stefanos ακόμη και η ευειδής Αφροδίτη Λατινοπούλου. Ενδεικτική της απαξίωσης στην οποίαν έχει περιέλθει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι και η τελευταία μέτρηση της MRB. Ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει, με αναγωγή επί των εγκύρων, 9%, ενώ οι τρεις διασπάσεις του (Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας και ΜΕΡΑ 25) φτάνουν, αθροιστικά, στο 11,6%, ενώ το ΠΑΣΟΚ σκαρφαλώνει στο 15%, ερχόμενο δεύτερο και μάλιστα με έξι μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα κόμματα και πολλοί άλλοι παράγοντες του δημοσίου βίου, από οικονομικούς μέχρι ακροκεντρώους και δημοσιολογούντες, μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους με την εξαέρωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως πέραν του ενθουσιασμού τους για τον θάνατο του «κακού» θα πρέπει να αναλογιστούν και τις παρενέργειες αυτής της εξέλιξης.

Πρώτον, η εξαφάνιση, ουσιαστικά, του ΣΥΡΙΖΑ από το παιχνίδι της διακυβέρνησης προκαλεί αναταράξεις και στο γκουβέρνο. Η κυβέρνηση μετά από την εξαετή άσκηση εξουσίας είναι λογικό να φθείρεται όμως η φθορά μεγαλώνει και επιταχύνεται επειδή δεν υπάρχουν και οι δοκοί αντιστήριξης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του, μην έχοντας την καυτή ανάσα της κριτικής στο σβέρκο τους, είναι εύκολο να γλιστρήσουν -και ήδη σε αρκετές περιπτώσεις το κάνουν- σε υπερφίαλες πρακτικές και αλλαζονικές συμπεριφορές. Και επειδή στην πολιτική το κενό πάντα καλύπτεται σπεύδουν οι βουλευτές της συμπολιτεύσεως να το καλύψουν. Οι 11 βουλευτές της ΝΔ με την ερώτησή τους για τα κόκκινα δάνεια κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι βουλευτές της αντιπολιτεύσεως. Και προφανώς η υποκατάσταση της αντιπολίτευσης από τη συμπολίτευση θα συνεχιστεί και σε άλλα θέματα και για όσο διάστημα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ασχολούνται με τα μερεμέτια του σπιτιού τους και όχι για τους πλειστηριασμούς κατοικιών, αλλά και άλλων κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων. Η εξαέρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκαλεί «κενά αέρος» και στην κυβέρνηση. Κατά συνέπεια, ας μην χαίρονται στο Μαξίμου και ας μην χαμογελούν στην Πειραιώς για την κατάντια της Κουμουνδούρου.

Δεύτερον, εκτός από την κυβέρνηση, η εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν βοηθάει και εύρυτερα το πολιτικό σύστημα. Τα όσα λαμβάνουν χώρα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως μεγαλώνουν την απογοήτευση των πολιτών για την πολιτική. Οι πολίτες γυρνούν την πλάτη στους πολιτικούς. Προτιμούν την ιδιώτευση από την πολιτική στράτευση. Διαλέγουν τον καναπέ αντί της κάλπης. Επιπροσθέτως, η υποχώρηση της πολιτικής ευνοεί την παραπολιτική και κυρίως την αντιπολιτική με αιχμή τον λαϊκισμό. Η αποχή από τις εκλογές το πιθανότερο είναι να γεννήσει …τέρατα. Η αντιπαράθεση στην επόμενη Βουλή και κατ’ επέκτασιν και ο χρωματισμός των κοινωνικών και οικονομικών διεργασιών δεν θα είναι για τις εθνικές προτεραιότητες στους δύστηνους καιρούς που ζούμε, αλλά για τις σηπτικές δεξαμενές, την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, τα δημόσια βίτσια και τις ιδιωτικές αρετές, τις κεραλοιφές και τις γυναικείες μασχάλες. Τόσο καλά. Ο Λιάγκας, η Καινούργιου και ο Χίος τρίβουν τα χέρια τους.

Τρίτον, η απαξίωση της Αριστεράς βοηθάει εξ αντανακλάσεως την Δεξιά. Και όσο ο άξονας της αντιπαράθεσης μετατοπίζεται προς τα δεξιά τόσο θα ενισχύονται η Ακροδεξιά και τα δεξιότερα της Δεξιάς κόμματα. Ήδη Λατινοπούλου και Βελόπουλος ονειρεύονται με ανοιχτά μάτια. Η πρώτη για μια θέση στην κυβέρνηση και ο δεύτερος για την κατάληψη της τρίτης θέσης στη Βουλή. Η ενίσχυση του δεξιού πόλου του συστήματος αποδυναμώνει έτι περαιτέρω την λεγόμενη πληθυντική Κεντροαριστερά αφού στερεί, από τα κόμματα που την συναπαρτίζουν, την προοπτική της διακυβέρνησης είτε αυτοδύναμα είτε συνεργατικά. Με άλλα λόγια Κασσελάκης, Πολλάκης και …λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτά που κάνουν ράβουν νυφικό στη Λατινοπούλου και κοστούμι στον Βελόπουλο. Η προοπτική αριστερής ανασύνταξης απομακρύνεται. Τουλάχιστον, για το προβλεπτό μέλλον οι προοδευτικές δυνάμεις, που ξεκινούν από το ΠΑΣΟΚ και φτάνουν μέχρι το ΚΚΕ, θα υστερούν των συντηρητικών και θα θεώνται μακρόθεν την κυβερνητική εξουσία.

Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ επίσης δεν θα πρέπει να επιχαίρει για την εξάχνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να παίρνει αναδρομικά την εκδίκησή του για την λεηλασία που υπέστη από την Κουμουνδούρου όμως αν η νέα του ηγεσία παραμείνει απλώς στην ευχαρίστηση για τα παθήματα του αντιπάλου της και την ευφορία για την προαγωγή του ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης-λόγω της (βασίμως) πιθανολογούμενης αποχώρησης βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ- γρήγορα θα δει να παθαίνει ότι και ο Τσίπρας, ο οποίος μετά από το 32% των εκλογών του 2019 περίμενε να πέσει ο Μητσοτάκης σαν «σάπιο φρούτο» και αντ’ αυτού ο Κυριάκος πήγε στο 40,56% και ο Αλέξης στο 17,83%. Ο κίνδυνος να την πατήσει το ΠΑΣΟΚ το 2027, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023, είναι και υπαρκτός και μεγάλος όσο τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη περιμένουν απλώς να γίνουν ο υποδοχέας των δυσαρεστημένων από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Αν δεν αναπτύξουν με επιθετικό και συνεγερτικό τρόπο δημοφιλές εναλλακτικό πρόγραμμα, ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο και ικανή ομάδα διακυβέρνησης θα χρειαστεί να περιμένουν για πολύ στα πιτς του κυβερνητικού παιχνιδιού. Είναι ικανοί να το κάνουν; Μέχρι στιγμής, όχι. Αύριο, ενδεχομένως να το επιχειρήσουν και να το καταφέρουν. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα για τη νέα ηγεσία. Και τις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν.

Πέμπτον, η κατακρήμνιση και κυρίως η ανυποληψία στην οποίαν βυθίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την ευκαιρία στο λεγόμενο «αντισύριζα μέτωπο» να επιτίθεται εκ νέου στον Τσίπρα και την περίοδο της διακυβέρνησης (2015-2019) υποστηρίζοντας ότι δικαιώνονται -πρωτίστως οι ακροκεντρώοι- για τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, με τους οποίους είχαν «στολίσει», κατά καιρούς, την …πρώτη φορά (κυβερνητική) Αριστερά. Αυτό, εκτός των άλλων, έχει ως συνέπεια και την επιλεκτική πλαστογράφηση της Ιστορίας αφού δεν αναγνωρίζει κανένα θετικό (έξοδος από τα μνημόνια, «μαξιλάρι» 37 δις, Συμφωνία των Πρεσπών κ.α.) στην πενταετία της διακυβέρνησης Τσίπρα. Και το κυριότερο μουντζουρώνεται η ηθική στην πολιτική. Με τα όσα πρωτοφανή, απαράδεκτα και ιλαροτραγικά συμβαίνουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ το λεγόμενο «ήθος της αριστεράς» πετιέται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Η παρομοίωση του ΣΥΡΙΖΑ με «χαμαιτυπείο», από κορυφαίο στέλεχος (και με θεσμικό ρόλο στην αξιωματική αντιπολίτευση) μπορεί να σοκάρει όμως βρίσκεται πολύ κοντά στην αλήθεια. Η μόνη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κάποιος στην όντως εύστοχη αυτή παρομοίωση είναι ότι για να αποκτήσει ξανά επισκεψιμότητα το «σπίτι» πρέπει να αλλάξει …κορίτσια και προστάτες και όχι κουρτίνες και ντιβανοκασέλες. Την εβδομάδα που μας πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως είχε σοβαρή συμβολή στους λαϊκούς αγώνες και την αντιπαράθεση με την Δεξιά του Μητσοτάκη. Τσακώθηκαν Ραγκούσης και Τζάκρη για το ποιός έκανε μπούλινγκ και ποιά πήρε μίζες όταν ήταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Η Νοτοπούλου κατηγόρησε τον Κασσελάκη για μπούλινγκ κι αυτός της είπε «τράβα στα δικαστήρια». Η Έλενα Ακρίτα υπέβαλε παραίτηση από βουλευτής επειδή έχει εσωτερική πισίνα και μπέρδεψε τα τσιτάτα του Λένιν, αλλά ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Νίκος Παππάς δεν την έκανε δεκτή. Ο Κασσελάκης καθαιρέθηκε και η αντίδρασή του ήταν να πάει ταξίδι στο εξωτερικό με τον σύζυγό του. Το εν Αθήναις φαν κλαμπ του περιμένει, υπομονετικά, να καταθέσει αίτηση υποψηφιότητας για αρχηγός. Οι μηχανές της Κουμουνδούρου, δεν μπορείς να πεις, δουλεύουν στο φουλ. Τουλάχιστον συμφώνησαν στην Κεντρική Επιτροπή ότι το συνέδριο θα γίνει και ο αρχηγός θα εκλεγεί, όπως είχε αποφασίσει η Πολιτική Γραμματεία. Α, θα πρέπει να δώσουν (δηλαδή ο Κασσελάκης) στη δημοσιότητα και το πόθεν έσχες τους!

Έκτον, η αποδιοργάνωση και ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει και ένα ακόμη θύμα. Τον Αλέξη Τσίπρα. Τον άνθρωπο που πήρε ένα κόμμα από το 3% και το πήγε στο 36%. Τον πολιτικό που ένα κόμμα διαμαρτυρίας το έκανε κυβερνητικό, σερφάροντας με επιδεξιότητα και με μπόλικες, είναι η αλήθεια, ζαβολιές και παραβάσεις, στα κύματα του αντιμνημονίου. Αν ο Αλέξης Τσίπρας θα ήθελε, κάποια στιγμή, να επιστρέψει θα ήταν καλό να έχει μια στέρεα βάση εξόρμησης. Και ένας ΣΥΡΙΖΑ μονοψήφιος δεν είναι καλό εφαλτήριο για παιχνίδι εξουσίας στην πληθυντική Κεντροαριστερά. Σίγουρα, δεν εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ του 18% για να επιστρέψει να τον πάρει στο 8% όμως θα πρέπει να έχει έστω μια (πολιτική) μαγιά για να μπορέσει να ζυμώσει την προοδευτική και αντιδεξιά παράταξη των ανοιχτών οριζόντων που ονειρεύεται. Και φυσικά, επειδή έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία θα πρέπει να έχει και μια έδρα στη Βουλή για να βρίσκουν απήχηση οι θέσεις του, αλλά και για να μπορεί να συμμετέχει από θέσεις ευθύνης στα διεθνή φόρα. Δυστυχώς, για τον Αλέξη οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ -ειδικά αν διασπαστεί, όπερ και το πιθανότερο- τίποτε καλό δεν εγγυώνται για τον Τσίπρα.

Έβδομον, ενδεχομένως και το πλέον σοβαρό, το πολιτικό και οργανωτικό ξεθύμασμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επηρεάζει αρνητικά και τις διεργασίες στα κοινωνικά μετερίζια. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε σοβαρές δυνάμεις στα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση, τις μεγάλες επαγγελματικές ενώσεις και τους επιστημονικούς φορείς όμως η θέση του στο πολιτικό σύστημα τον καθιστούσαν εκτός από προνομιακό συνομιλητή της κοινωνίας και αγωγό των αιτημάτων της. Η αποδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι το ΠΑΣΟΚ να γίνει, εφόσον το καταφέρει, ξανά υπολογίσιμη κυβερνητική δύναμη οι κοινωνικοί εταίροι θα συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση και παρασκηνιακώς θα αναζητούν, ήδη κάποιοι το κάνουν, σημεία επαφής ακόμη και με τα κόμματα, που βρίσκονται στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος. Η μετατόπιση της ηγεμονίας, όχι μόνον στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό πεδίο, προς τα δεξιά, εκ των πραγμάτων, τροποποιεί τους όρους του κυβερνητικού παιχνιδιού αφού αλλάζει συνθέμελα και το status της Μεταπολίτευσης. Όπως λέει χαρακτηριστικά ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς «η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με την πτώση του Τείχους. Την πληρώνουν όλοι. Σοβιετόφιλοι, σοσιαλδημοκράτες, ευρωκομμουνιστές. Το πολιτικό κενό που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή γίνεται με όρους ιλαροτραγωδίας, είναι δύσκολο να καλυφθεί στο προβλεπτό μέλλον. Και οπωσδήποτε η συνένωση δυνάμεων θα καταστεί αναγκαία αφού η αριστερή πίτα μικραίνει δραματικά.

Τέλος, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα εάν στον δεύτερο γύρο πάνε ο Κασσελάκης με τον Πολλάκη. Οι δύο λαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας της δεξιάς πτέρυγος και ο άλλος της αριστερής. Το ενδεχόμενο να είναι αντίπαλος του Κασσελάκη, την 1η Δεκεμβρίου, ο Φάμελος, αφού αυτός λέγεται ότι θα είναι η τελική επιλογή των «87», δεν θα πρέπει να αποκλειστεί. Δημοσκοπήσεις που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μάλλον συνηγορούν υπέρ αυτού του ενδεχομένου. Το γεγονός ότι ο Πολλάκης έχει δηλώσει πως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ευνοεί τους δύο αντιπάλους του αφού εάν επικρατήσει ο Κασσελάκης οι «87» και οι σύμμαχοι τους θα φύγουν, ενώ εάν εκλεγεί ο Φάμελος το μαντήλι του αποχαιρετισμού θα το κουνήσουν οι Kasselistas. Με δεδομένη της απόφαση της διάσπασης τα ποσοστά είναι λογικό να μοιραστούν ανάμεσα στις δύο ισχυρές τάσεις. Η αναμέτρηση θα γίνει για το ποιός θα αποσπάσει το μεγαλύτερο μερίδιο. Και φυσικά επειδή μια (ήκιστα πιθανή) νίκη Πολλάκη θα οδηγούσε σε τριπλή διάσπαση το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επίσης, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και την περίπτωση στο συνέδριο να κατατεθεί προς έγκριση και άλλη υποψηφιότητα. Μην ξεχνάμε πως ενδιαφέρονται, όπως λένε, ο Γκλέτσος, ο Φαραντούρης, η Δούρου. Και βέβαια, υπάρχει και ο Νίκος Παππάς, ο οποίος σε περίπτωση που εκλεγεί Πρόεδρος κάποιος/α βουλευτής θα πρέπει να εγκαταλείψει το πόστο του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας…