Νίκος Φελέκης

Δεν ξέρω αν ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Σωκράτης Φάμελος γνωρίζουν τον Τάκη Σινόπουλο είμαι όμως σίγουρος πως θα αναγνώριζαν τον εαυτό τους στον στίχο του ποιητή: «Σαν πλοία που βυθίστηκαν στη θάλασσα, ενώ ο ουρανός ήταν εντελώς γαλήνιος». Κάπως έτσι καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και μαζί τους βυθίζονται και τα σκάφη της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς που φέρουν τα ιστορικά ονόματα του Χαρίλαου Τρικούπη και του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος πως οι δύο πολιτικοί άνδρες γνωρίζουν τον Βωβενάργκ. Ενδεχομένως επειδή ήταν ασθενικός, φτωχός, άσχημος και σχεδόν τυφλός. Όμως ο Γάλλος γνωμικογράφος έχει πει κάτι που αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ τα επαναλαμβάνουν ως κριτική στους Νίκο και Σωκράτη: «Το πιο άσχημο παιχνίδι που μπορεί να παίξει σε κάποιον η μοίρα, είναι να του δώσει λίγες ικανότητες και μεγάλη φιλοδοξία». Ενδεχομένως, οι σύντροφοί τους να τους αδικούν αφού για να φτάσει κάποιος να ηγείται ενός κόμματος, που στο παρελθόν υπήρξε μεγάλο και κυβερνητικό, δεν μπορεί παρά να διαθέτει ικανότητες.

«Σίγουρα έχουν ικανότητες, γκελ στην κοινωνία δεν έχουν. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας», μάς λέει πρώην βουλευτής και υπουργός που κατείχε υψηλές κομματικές θέσεις και στα δύο κόμματα. Και συμπληρώνει: «Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να είναι φωτογραφίες της στιγμής όμως όταν το μοτίβο τους είναι το ίδιο, δηλαδή τα ευρήματά τους επαναλαμβάνονται για καιρό, τότε κάτι δεν πάει καλά με τα δύο κόμματα και τους επικεφαλής των». Και ο συνομιλητής μας μάλλον έχει δίκαιο αφού από την δημοσκοπική καταβύθιση του Μητσοτάκη και της ΝΔ ωφελημένη είναι πρωτίστως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και δευτερευόντως ο Κυριάκος Βελόπουλος. Και στις τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις (Metron Analysis, MRB, Prorata), όπως και σε όλες τις προηγούμενες, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ χάνουν αντί να κερδίζουν. Μάλιστα το ΠΑΣΟΚ στην πρόθεση ψήφου -χωρίς στάθμιση, αναγωγή και εκτίμηση- φλερτάρει ακόμη και με μονοψήφια ποσοστά. Για παράδειγμα η MRB το βρίσκει στο 9,4% και η Metron Analysis στο 9,6%. Το ποσοστό που δίνει η εταιρεία του Δημήτρη Μαύρου στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το 5% και του Στράτου Φαναρά το 5,3%. Η Πλεύση Ελευθερίας κατά την MRB μπορεί να φτάσει στο 17,8%. Metron και prorata εκτιμούν ότι η Ζωή βρίσκεται στο 15% και 15,5% αντίστοιχα. Σε κάθε περίπτωση, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου,στην παρούσα φάση, φαίνεται να έχει καπαρώσει τη δεύτερη θέση. Και είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να ακολουθήσει τη ΝΔ, η οποία με τις αναγωγές δείχνει να κινείται στην περιοχή του 26-27%. Το ΠΑΣΟΚ υποχωρεί στο 12-13% και κινδυνεύει να χάσει ακόμη και την τρίτη θέση από την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με το 6-7% που λαμβάνει πέφτει στην έκτη θέση καθώς το ΚΚΕ κινείται στο 8-9%.

Να σημειώσουμε πως η Πλεύση Ελευθερίας, παρότι οι αντίπαλοί της το χαρακτηρίζουν μονοθεματικό και προσωποπαγές κόμμα, κερδίζει από παντού. Και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ και από όσους στις προηγούμενες εκλογές απείχαν ή ψήφισαν «άλλο κόμμα». Κυρίως όμως εισπράττει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα τρία κόμματα που γεννήθηκαν από τη μήτρα του (Νέα Αριστερά, το ΜΕΡΑ 25 του Βαρουφάκη και το ΚΙΔΗ του Κασσελάκη), αλλά και από το ΚΚΕ. Η πολυσυλλεκτικότητα του κόμματος σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο είναι προφανώς ο λόγος που η Ζωή Κωνσταντοπούλου ονειρεύεται, σύμφωνα με τα λεγόμενά της στο tik tok, ακόμη και την πρωθυπουργία. Ενδεχομένως, κάποιος θα πει ότι η Ζωή στην εμπρηστική της ρητορική και τα χαρακτηριστικά του αυταρχικού και λαϊκιστικού της προφίλ προσέθεσε και την αλαζονεία. Είναι όμως λογικό αφού ηγείται ενός κόμματος που στο εκλογές του Μαΐου 2023 δεν έπιασε το όριο του 3% και τον Ιούνιο μπήκε οριακά στη Βουλή εκλέγοντας οκτώ βουλευτές και τώρα έχει αφαιρέσει, δημοσκοπικά, από το ΠΑΣΟΚ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έχει ρίξει στα Τάρταρα τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα από το οποίο αποχώρησε το 2015. Με αυτή την εξέλιξη ελαχίστων τα μυαλά δεν θα έπαιρναν αέρα. Και η Ζωή, από χαρακτήρος, δεν είναι και πρότυπο αυτοσυγκράτησης, αντίθετα ξεχειλίζει από «πληθωρικό αυθορμητισμό», όπως μάς λέει άνθρωπος που τη γνωρίζει πολύ καλά. Αν επιφυλάσσει, όπως προανήγγειλε εκπλήξεις, και ποιες, στους αντιπάλους της δεν το γνωρίζουν ούτε οι στενοί της συνεργάτες, οι ηθοποιοί Καραναστάσης και Μπιμπίλας που είναι και οι πλέον αναγνωρίσιμοι από την Κοινοβουλευτική της Ομάδα. Πιθανολογείται πως θα αφορούν, αφενός τη δικαστική εξέλιξη στο «έγκλημα» των Τεμπών και αφετέρου την τιμωρητική ρητορική για τους «φαύλους και διεφθαρμένους πολιτικούς», που θα επιδιώξει να περιληφθούν ως σιδηρόφρακτες συνταγματικές πρόνοιες στην επικείμενη αναθεώρηση.

Εν πάση περιπτώσει, μέρες που ‘ναι, η Ζωή είναι η μόνη που γίνεται δεκτή μετά βαΐων και κλάδων στους (αριστερούς, δεξιούς ή και κεντρώους, ναι και κεντρώους) ψηφοφόρους που θεωρούν εαυτούς «αντισυστημικούς» και οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, πλησιάζουν ακόμη και το 40% του εκλογικού σώματος. Ειδήμων της πολιτικής συμπεριφοράς υποστηρίζει πως το «φούσκωμα» του αντισυστημισμού, εκτός από την οργή των πολιτών για τα Τέμπη και τις πολιτικές των κατεστημένων κομμάτων, που αφορούν την καθημερινότητα και τα εισοδήματά τους, γίνεται και για έναν άλλο λόγο. Στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι πεπεισμένη ότι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία ούτε και θα σχηματιστεί συνεργατική κυβέρνηση. Θέλουν λοιπόν στις πρώτες εκλογές να στείλουν μήνυμα για όλα όσα τους ενοχλούν. Και ανάλογα με το αποτέλεσμα θα καθορίσουν και την συμπεριφορά στις εκλογές που θα γίνουν, όπως βασίμως εικάζουν, αμέσως μετά. Εν τίνι τρόπω η λογική, σήμερα, των ψηφοφόρων είναι: «Στις πρώτες εκλογές στέλνουμε μήνυμα σε όλους και στις δεύτερες βγάζουμε κυβέρνηση». Αν θα είναι αυτοδύναμη ή συνεργατική θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Πρωτίστως από τις εξελίξεις, εγχώριες και διεθνείς, που θα έχουν επισυμβεί μέχρι να στηθούν οι κάλπες, αλλά και από τυχόν αλλαγές στον εκλογικό νόμο ή συγχωνεύσεις κομμάτων της Κεντροαριστεράς ή και ίδρυση νέων πολιτικών φορέων είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά του ιδεολογοπολιτικού φάσματος.

Το σίγουρο είναι πως, με εξαίρεση την Ζωή, οι άλλες κομματικές ηγεσίες υποφέρουν. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε (για να είμαστε και στο θρησκευτικό κλίμα των ημερών) πως από το «ωσαννά» της προηγούμενης περιόδου βρίσκονται στο «σταύρωσον αυτόν». Ο Ανδρουλάκης που τον Οκτώβριο, αμέσως μετά την επανεκλογή του το ΠΑΣΟΚ πλησίαζε στην περιοχή του 20% τώρα δίνει μάχη για να κρατηθεί πάνω από το 10%. Από δημοφιλέστερος πολιτικός τον Νοέμβριο κατρακύλησε στην πέμπτη θέση τον Απρίλιο. Και το πλέον ανησυχητικό: Εκτός από τον «κανένα», τον Μητσοτάκη και τη Ζωή τον ξεπερνά σε πρωθυπουργισιμότητα και ο Βελόπουλος. Από αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οιωνεί πρωθυπουργός συναγωνίζεται σε εμπιστοσύνη για να κυβερνήσει τη χώρα έναν άνθρωπο που έχει στην κατοχή του επιστολές του Ιησού (!) και μοιράζει κηραλοιφές ακόμη και για σκουλαμέντο, μαλαφράντζα και οσχεοκήλη(!). Το ίδιο ισχύει και για τον Φάμελο. Στις τελευταίες εκλογές το κόμμα του είχε λάβει 17,8%, στις ευρωεκλογές έπεσε στο 14,9% και τώρα οι δημοσκόποι το βρίσκουν ανάμεσα στο 5% και το 7% και Κύριος οίδε τι θα συμβεί αν η Ζωή συνεχίσει να ανεβαίνει και τα συντρόφια της Νέας Αριστεράς δεν επιστρέψουν, όπως τους καλεί ο Σωκράτης, στο «μαντρί». Ο Αλέξης Χαρίτσης, η Έφη Αχτσιόγλου, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος και ο Νίκος Μπίστης θα ήθελαν εκλογική συνεργασία, αλλά θα πρέπει να πείσουν τον Ευκλείδη, Τον Γαβριήλ, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη και τους παλαιούς «ομπρελάδες», οι οποίοι υποστηρίζουν πως το εκλογικό σχήμα θα πρέπει να είναι το τέλος του δρόμου και όχι η αρχή της συζήτησης για την αριστερή αναδιοργάνωση.

Τις προηγούμενες ημέρες δόθηκαν ομηρικές μάχες ώστε η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, που συνεδρίασε το Σαββατοκύριακο, να είναι ισόρροπη ώστε να αποφευχθεί ο διχασμός και να συνεχίσουν να πορεύονται μαζί οι αντιμαχόμενες ομάδες μέχρι να αποσαφηνιστεί το ευρύτερο πολιτικό πεδίο. Τελικά τα κατάφεραν. Πάντως, το συμπέρασμα είναι πως το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» δεν αρέσει και πολύ στους αριστερούς ιερολοχίτες και θέλουν να το αντικαταστήσουν με το «μικρά οχυρά μεγάλοι πόλεμοι». Τι να πούμε εμείς. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ή καλύτερα ντολμάδες αυγολέμονο με αμπελόφυλλο που αρέσουν και στον Τσίπρα. Και επειδή αναφερθήκαμε στον πρώην πρωθυπουργό να πούμε πως θεάται μακρόθεν τα όσα συμβαίνουν στο κόμμα που τον οδήγησε (ή το οδήγησε ο ίδιος) στη διακυβέρνηση της χώρας. Όχι μόνον τώρα που βρίσκεται για διαλέξεις στο Χάρβαρντ, αλλά και «μέχρι να κατακαθήσει ο κοινωνικός και πολιτικός κουρνιαχτός». Επιστρέφει οίκαδε παραμονή του Πάσχα και Ανάσταση θα κάνει στην Αθήνα και όχι, όπως τα προηγούμενα χρόνια, στην Κέρκυρα ή στα Τζουμέρκα. Επιστρέφει για να ψήσει αρνί και όχι για να «ψήσει» τους παλιούς του συντρόφους να προχωρήσουν στην ίδρυση νέου κόμματος με επικεφαλής τον ίδιο. Εξάλλου ούτε και οι δημοσκοπήσεις ευνοούν ένα τέτοιο εγχείρημα. Το πιθανότερο είναι το Ινστιτούτο του να διοργανώσει, πριν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια εκδήλωση προκειμένου ο πρώην πρωθυπουργός να παρουσιάσει τα όσα αποκόμισε από τις επαφές του στην Αμερική και ιδιαίτερα για τα τεκταινόμενα σε Ευρώπη, ΗΠΑ και Κίνα.

Για τα εγχώρια συνεχίζει να πιστεύει πως η ενότητα της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης μπορεί να στηριχθεί σε έναν «προοδευτικό οικονομικό πατριωτισμό που θα αξιοποιεί με βιώσιμο τρόπο τις εθνικές δυνατότητες κάθε χώρας σε ανθρώπινο δυναμικό και φυσικούς πόρους, παράλληλα με την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών σε μια ψηφιακή εποχή». Προσώρας, όπως προείπαμε, κλείνει τα αυτιά του στις σειρήνες που τον προτρέπουν να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού φορέα, υπέρ της ίδρυσης του οποίου τάσσονται ολοένα και περισσότερα στελέχη, μεταξύ των οποίων και επίλεκτα, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Τσίπρα Γιάννης Δραγασάκης, αλλά και νεότερα, όπως ο Διονύσης Τεμπονέρας. Αντίθετα, βλέπει, λένε, με καλό μάτι την επιστροφή της Νέας Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ κάτι που επιθυμούν και αρκετά στελέχη της βάσης των δύο κομμάτων και μεταξύ αυτών και πρώην βουλευτές που κάνουν συνεχώς εκκλήσεις σε Φάμελο και Χαρίτση «να τα βρουν». Επιστροφή την οποίαν μπλοκάρει ο Παύλος Πολλάκης που ακούει Τσακαλώτος και τρέχει να ταμπουρωθεί στην Ασή Γωνιά. Αντίθετα, την επιστροφή στο «μαντρί» την επιθυμεί διακαώς ο Νίκος Μπίστης σε βαθμό που χαρακτηρίζει περίπου ως «ανθενωτικό» τον Σακκελαρίδη επειδή ο Γαβριήλ θεωρεί πως το Λαϊκό Μέτωπο δεν είναι η «επανασυγκόλληση» της Νέας Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά του Κεντροαριστερού Μετώπου είναι και ο Νίκος Ανδρουλάκης και γι’ αυτό απορρίπτει τα «κοινά ψηφοδέλτια» που του προτείνει ο Σωκράτης Φάμελος. Συνεργασία με την Ζωή θα ήθελε και ο Κασσελάκης, αλλά μετά την αποχώρηση του Stefanos από την Αριστερά και την προσχώρηση στην Κεντροδεξιά του Γάλλου πρωθυπουργού Μπαϊρού όχι η Ζωή αλλά ούτε ο Θανάσης Οικονόμου και ο Νίκος Καρανίκας δεν θα τον θέλουν στην παρέα τους. Το περίεργο είναι πως όλοι ζητούν συνεργασία, αλλά η μόνη κερδισμένη είναι η Ζωή που δεν θέλει κανέναν. Και για να είμαστε πιο ακριβείς «δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια της».

Τέλος, σημειώνουμε πως εκτός από τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελο και τον Χαρίτση αυτός που πρώτος απ’ όλους πέρασε από τα «ωσαννά» στο «σταύρωσον» είναι ο Κασσελάκης. Από «λαμπερό πρόσωπο» κατέληξε σε «γκρίζο χαμαιλέοντα» και από επίδοξος πρωθυπουργός κινδυνεύει να μην βρεθεί ποτέ στα έδρανα της Βουλής, αφού το κόμμα του πιάνει δεν πιάνει το όριο του 3%. Στους «σταυρωθήτωσαν» πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να έχει εγκαταλείψει εδώ και δύο χρόνια τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή όμως συνεργάτες και φίλοι του πρώην πρωθυπουργού συνεχώς επισημαίνουν ότι ο ρόλος του Κιγκινάτου θα ταίριαζε στον Αλέξη. Και σίγουρα από τα βάγια στο σταυρό πορεύεται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος μετά τις ευρωεκλογές και με αφορμή τις εξελίξεις στο θέμα των Τεμπών, αλλά και της συνεχιζόμενης ακρίβειας, βλέπει τόσο τα δικά του ποσοστά δημοφιλίας όσο και του κυβέρνησής του να μειώνονται δραματικά. Βεβαίως, όλοι οι ανωτέρω μπορεί να ελπίζουν στην ανάσταση. Μόνον που αυτοί δεν είναι Θεοί. Είναι όμως, όπως έλεγε και ένας ημιμαθής πολιτευτής, ανώτεροι και από Θεοί, είναι ημίθεοι…