Νίκος Φελέκης

Οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, ζηλοφθονία. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Ενδεχομένως, δεν γνωρίζουν ότι τα εισήγαγε στην καθολική εκκλησία ο Πάπας Γρηγόριος Α’, κατά τη διάρκεια της θητείας του από το 590 έως το 604 μ.Χ., στην εργασία του Magna Moralia. Επίσης οι περισσότεροι μάλλον δεν γνωρίζουν ότι εκτός από τα θρησκευτικά αμαρτήματα υπάρχουν και τα επτά αμαρτήματα της κοινωνίας. Είναι αυτά που κατά τον Ινδό πολιτικό ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι δεν πρέπει να έχουν οι άνθρωποι: πλούτο χωρίς μόχθο, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, εμπόριο χωρίς ήθος, γνώση χωρίς χαρακτήρα, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, λατρεία χωρίς θυσία, πολιτική χωρίς αρχές. Και υπάρχει και ο Τσίπρας. Καμία σχέση με τον Γκάντι, ενώ τον μόνο πάπα που συμπαθεί είναι ο νυν, ο Φραγκίσκος, επειδή τον πρότεινε για το Νόμπελ Ειρήνης. Κι αν αναρωτιέστε γιατί η αναφορά στον πρωθυπουργό αφού δεν έχει σχέση ούτε με τον Γρηγόριο Α’ ούτε με τον Γκάντι, η απάντηση είναι απλή. Εκτός από τα προαναφερθέντα αμαρτήματα, υπάρχουν και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Αλέξη. Φυσικά, του Τσίπρα είναι πολιτικά και οπωσδήποτε, εν όψει των εκλογών, δυσκολεύουν αφάνταστα τη ζωή υπουργών, βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θέτουν εν αμφιβόλω και τη συνέχιση της παραμονής του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου, αφού είναι αυτά που θα επηρεάσουν σημαντικά και το εκλογικό αποτέλεσμα. Θανάσιμα αμαρτήματα τα οποία, εκτός από τους αντιπάλους του, στις κατ’ ιδίαν εκμυστηρεύσεις τους τα παραδέχονται και οι σύντροφοι και φίλοι του προέδρου της κυβέρνησης. Ας τα δούμε ένα-ένα, ξεκινώντας από τα πλέον πρόσφατα και μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ενδεχόμενη παρατήρηση κάποιου ότι η αλαζονεία και η πολιτική χωρίς αρχές θα πρέπει να περιλαμβάνονται και αυτές.


Το Μακεδονικό

Το Μακεδονικό είναι αναμφισβήτητα ένα από τα αμαρτήματα του Τσίπρα. Οχι επειδή συμφώνησε στη λύση, ούτε γιατί δεν είναι καλή η Συμφωνία των Πρεσπών. Κάθε άλλο. Και η σύνθετη ονομασία των Σκοπίων και το erga omnes και οι αλλαγές στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας συγκροτούν τον πυρήνα της λεγόμενης εθνικής γραμμής που επεξεργάστηκε το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή. Το αμάρτημα του Τσίπρα είναι ότι δεν ζήτησε τη συναίνεση του συνόλου των πολιτικών κομμάτων στην επιδιωκόμενη λύση. Τσίπρας, Κοτζιάς, αλλά και Καμμένος, αντί να συγκροτήσουν εξαρχής ένα συνεκτικό εθνικό μέτωπο, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. την επίλυση του προβλήματος. Πρωτίστως, ενδιαφέρθηκαν να δημιουργήσουν προβλήματα στους πολιτικούς τους αντιπάλους και ιδιαίτερα στη Ν.Δ. Περίμεναν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έβλεπε θετικά τη Συμφωνία και κατά συνέπεια η αξιωματική αντιπολίτευση, λόγω της εξέγερσης των μακεδονομάχων με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά, θα οδηγείτο στη διάσπαση. Ανάλογα προβλήματα ήλπιζαν να δημιουργηθούν και στο ΚΙΝ.ΑΛ. λόγω της διαφορετικής θεώρησης που έχουν στο Μακεδονικό Γιώργος Παπανδρέου και Φώφη Γεννηματά. Από τα προβλήματα στα κόμματα της αντιπολίτευσης, Τσίπρας και Καμμένος νόμιζαν ότι θα επωφεληθούν εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Η επικράτηση των μακεδονομάχων σε Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛ. είχε ως αποτέλεσμα να διαρραγούν οι σχέσεις ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους και να τιναχτεί στον αέρα το εκλογικό τους σχέδιο, που προέβλεπε συντεταγμένη αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛ. από την κυβέρνηση τον Μάρτιο και βουλευτικές εκλογές τον Μάιο μαζί με τις ευρωεκλογές. Πλέον, τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν το Μακεδονικό να τους βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα. Οι αποδοκιμασίες των στελεχών όχι μόνο επηρεάζουν αρνητικά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και δημιουργούν κλίμα διχασμού, το οποίο μόνο καλά δεν προοιωνίζεται για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και την ποιότητα του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Η Novartis

Η Novartis, αντί για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», που προέβλεψε ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, κινδυνεύει να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο πολιτικό φιάσκο της Μεταπολίτευσης. Αν δεν υπάρξει κάποια δραματική εξέλιξη που να αλλάξει άρδην τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τότε κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορεί να υποστηρίξει ότι συνιστά πολιτικό σκάνδαλο ολκής η διερεύνηση των αποφάσεων για την τιμολόγηση των φαρμάκων που πήρε, ως υπουργός, ο Ανδρέας Λοβέρδος και πιθανώς ο Αδωνις Γεωργιάδης, εάν όντως ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. κληθεί, όπως λέγεται, τις επόμενες ημέρες από την εισαγγελέα Ελένη Τουλουπάκη προκειμένου να παράσχει εξηγήσεις σχετικά με την υπόθεση.

Το αμάρτημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι πίστεψε τους συνεργάτες του και έκανε πολιτική σημαία ένα όντως υπαρκτό και σοβαρό σκάνδαλο, που όμως σε σχέση με τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια δεν φαίνεται να τεκμηριώνεται. Το επιχείρημα για τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους πολιτικούς του παλαιού κατεστημένου που θα κυριαρχούσε στην εκλογική αντιπαράθεση και θα επηρέαζε το αποτέλεσμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται προβληματικό και στη συνείδηση των περισσοτέρων πολιτών καταγράφεται πιο πολύ ως απόπειρα πολιτικής δίωξης παρά ως σκάνδαλο που συνεπάγεται τον ποινικό κολασμό διακεκριμένων πολιτικών στελεχών της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛ. Εκ παραλλήλου, το αμάρτημα αυτό ο Αλέξης και ορισμένοι εκ των συνεργατών του ενδέχεται στο μέλλον να το πληρώσουν. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όπως παραδέχεται υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος, «αποδεικνύεται λάθος η εμπλοκή της πολιτικής με τη Δικαιοσύνη και ειδικά από ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο βρίσκεται λιγότερο από πέντε χρόνια στο τιμόνι της διακυβέρνησης και κατά συνέπεια αποδεδειγμένα δεν μπορεί να θέσει υπό τον έλεγχό του μηχανισμούς του κράτους οι οποίοι έχουν οικοδομηθεί για δεκαετίες και υπό την ηγεμονία άλλων πολιτικών παρατάξεων».

H Προοδευτική Συμμαχία

Το τρίτο αμάρτημα του Τσίπρα είναι η Προοδευτική Συμμαχία. Η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της λεγόμενης Προοδευτικής Παράταξης είναι αδήριτη και σίγουρα δεν μπορεί να μην αποτελεί προτεραιότητα για τον Τσίπρα, ιδίως από τη στιγμή που η προσχώρησή του στο μέτωπο του κυβερνητικού πραγματισμού είναι τελεσίδικη. Ο τρόπος όμως που την επιχειρεί επιφέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Ούτε οι υπουργοποιήσεις ούτε η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη διαφήμιση για την πολιτική συνεύρεση της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά. Σίγουρα, Τζουμάκας και Μωραΐτης δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η πολιτική και ιστορική διαδρομή του πρώτου δεν συγκρίνεται με τον εξ Αιτωλοακαρνανίας πολιτικό νεοσσό. Οι γεφυροποιοί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι και οι καλύτεροι δυνατοί. Η πολιτική και εκλογική προίκα που διαθέτουν οι Νίκος Μπίστης, Παν Παν, Γιάννης Ραγκούσης, Μαρία Ρεπούση και λοιποί της ΓΕΦΥΡΑΣ είναι ήσσονος σημασίας, ενώ μάλλον δρα συσπειρωτικά για τη Χαριλάου Τρικούπη. Περισσότερο φαίνεται να ενισχύεται η άμυνα της Φώφης Γεννηματά στην επίθεση που δέχεται το ΚΙΝ.ΑΛ. από τον ΣΥΡΙΖΑ παρά η επίθεση του Αλέξη Τσίπρα να καταλάβει τον χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ με τους ανακληθέντες εξ εφέδρων Κοκκινοβασίλη, Πιπεργιά, Παλαιοθόδωρο και άλλους του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Αναμφισβήτητα, το εκλογικό ποσοστό που θα λάβουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛ. στις εκλογές θα είναι το κριτήριο για την επόμενη μέρα στην Κεντροαριστερά και κυρίως για το αν θα είναι ο Τσίπρας ο κυρίαρχος ή αν η Γεννηματά θα τον αναγκάσει σε ριζική αλλαγή σχεδίων. Η λαιμαργία του Τσίπρα να καταπιεί το προοδευτικό Κέντρο προσώρας πάντως δεν αποδίδει. Επιπροσθέτως, με τον τρόπο που γίνεται προκαλεί προβληματισμούς και προβλήματα και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί στην Κουμουνδούρου -και όχι μόνο οι «53+» του Ευκλείδη Τσακαλώτου- δηλώνουν τον σκεπτικισμό έως και την αντίθεσή τους στην επιχείρηση του Τσίπρα και των στενών του συνεργατών να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ.

Ο «Μανόλο»

Η υπόθεση Πετσίτη ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η δικαστική διερεύνησή της είναι γεγονός ότι έχει πλήξει σοβαρά την εικόνα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του πρωθυπουργού, αφού το περί ου ο λόγος πρόσωπο, εκτός από έμπιστος του υπουργού ΨΗΠΤΕ Νίκου Παππά, εμφανίζεται σε φωτογραφίες στο Μαξίμου και το κυριότερο να μεσολαβεί σε δοσοληψίες του Δημοσίου με αμφιλεγόμενους επιχειρηματίες όπως ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ενώ καταγράφεται και ως εκπρόσωπος εταιρειών που σχετίζονται με τον Κύπριο δικηγόρο Αρτέμη Αρτεμίου, οι σχέσεις του οποίου με offshore εταιρείες και τη Βενεζουέλα βρίσκονται στο μικροσκόπιο της έρευνας.

Το πλέον σοβαρό όμως αμάρτημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι όσο δεν ξεκαθαρίζεται η υπόθεση Πετσίτη το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» πλήττεται βάναυσα. Κάτι που, για την αντιπολίτευση, συμβαίνει και με την περίπτωση της γενικής γραμματέα Νατάσας Ξεπαπαδέα, η οποία επίσης εμφανίζεται στον κύκλο των προσώπων που αφορούν δραστηριότητες του Αρτεμίου. 

Η υπερφορολόγηση

Το μεγαλύτερο αμάρτημα του Τσίπρα και πιθανότατα αυτό που θα αποδειχθεί το πλέον θανάσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι -κατά κοινή ομολογία πολιτικών, αναλυτών και δημοσκόπων- η υπερφορολόγηση. Το τσάκισμα της μεσαίας τάξης, όπως καταδεικνύει και η πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ, είναι αυτό που σε σημαντικό βαθμό θα διαμορφώσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το γεγονός ότι φόροι και εισφορές αφαιρούν προτού καλά-καλά μπει στην τσέπη των εργαζομένων το 40,9% των αποδοχών τους στην Ελλάδα, με τη φορολογική επιβάρυνση να βρίσκεται σε σταθερή τροχιά ανόδου από το 2015 και μετά, είναι αυτό που έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη απογοήτευση στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολογία των οποίων σε αρκετές περιπτώσεις είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Η κυβέρνηση δύσκολα θα μπορέσει να ισοφαρίσει εκλογικά το αμάρτημα της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης με τα επιδόματα που μοιράζει στους φτωχούς και τους ανέργους.
Η υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με τα υπερπλεονάσματα -για τα οποία δέσμευσε τη χώρα μέχρι το 2060- και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 100 χρόνια είναι τρία καρφιά στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τα οποία ματώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον φέρνουν απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία των εκλογέων, μεταξύ των οποίων και ψηφοφόροι της Κουμουνδούρου, οι οποίοι δεν μπορούν να χωνέψουν, όπως μας λέει προβεβλημένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, «πώς μια αριστερή κυβέρνηση αναγκάστηκε να τα δώσει όλα στους τροϊκανούς, τους οποίους υποτίθεται θα τους διώχναμε με τις κλωτσιές εάν επιμένανε στη νεοφιλελεύθερη συνταγή».



Η αλλαγή στρατηγικής

Σημαντικό αμάρτημα και καθοριστικό για την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος είναι σίγουρα και η αλλαγή στρατηγικής του Τσίπρα σχετικά με τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών.

Ενώ μέχρι και τον Μάρτιο η προσφυγή στις κάλπες τον Μάιο ήταν το πιθανότερο από τα σενάρια και με βάση αυτό είχε γίνει όλος ο κυβερνητικός και κομματικός σχεδιασμός, ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες αποφάσισαν να το αποσύρουν. Οι κακές δημοσκοπικές επιδόσεις και πρωτίστως η μεγάλη διαφορά υπέρ της Ν.Δ. ήταν ο βασικός λόγος.

Στο Μαξίμου δεν αισθάνονται ακόμη έτοιμοι να παραδώσουν τα ηνία της διακυβέρνησης. Ελπίζουν ότι ο χρόνος θα αποδειχθεί σύμμαχός τους στην προσπάθεια να ανατρέψουν το δυσμενές, γι’ αυτούς, κλίμα. Μόνο που η καθυστέρηση ενέχει έναν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών και αυτοδιοικητικών εκλογών, εάν είναι αυτά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, μπορεί να μετατρέψουν το υπόλοιπο της κυβερνητικής θητείας σε εφιάλτη.

Εάν η διαφορά της Ν.Δ. στην ευρωκάλπη είναι μεγαλύτερη από 5-6 μονάδες, ο χάρτης της αυτοδιοίκησης βαφτεί γαλάζιος και το ΚΙΝ.ΑΛ. επιτύχει διψήφιο ποσοστό, τότε ο Αλέξης Τσίπρας, εκτός από το παιχνίδι της διακυβέρνησης, μπορεί να χάσει και αυτό της επόμενης μέρας στην Κεντροαριστερά, στο οποίο ελπίζει τα μέγιστα προκειμένου να επανέλθει, μετά τη «δεξιά παλινόρθωση», στο γκουβέρνο.

Σε κάθε περίπτωση η προσφυγή στις κάλπες τον Οκτώβριο με στρατηγική όμως Μαΐου μπορεί να αποδειχθεί το Βατερλό του Αλέξη Τσίπρα και αμάρτημα ανάλογο με αυτό της λαγνείας. Οχι όπως την εννοούσε ο Γρηγόριος Α’, αλλά για την εξουσία.



Η ενδοκυβερνητική διχόνοια

Το τελευταίο, αλλά όχι ήσσονος σημασίας αμάρτημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να φτιάξει ένα ισχυρό κέντρο διεύθυνσης των κυβερνητικών και κρατικών υποθέσεων. Δεν έφτιαξε μια ισχυρή ηγετική ομάδα. Είναι αυτός και μετά το χάος. Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου στον οποίο, όπως λένε, θέλει να μοιάσει είχε τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Γεννηματά και πλειάδα άλλων στελεχών που μπορούσαν να λειτουργήσουν αντ’ αυτού εάν παρίστατο ανάγκη. Το γεγονός ότι ακόμη και στο στενό του επιτελείο στο Μαξίμου (Παππάς, Τζανακόπουλος, Βερναρδάκης, Φλαμπουράρης) ή ευρύτερα σε κυβέρνηση και Κουμουνδούρου (Δραγασάκης, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος, Βούτσης) τσακώνονται κατά μόνας ή κατά δυάδες και τριάδες καταδεικνύει το πρόβλημα. Δεν υπάρχει συλλογικότητα και αλληλεγγύη.

Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι απαλλάσσεται από την παλιά φρουρά (Μπαλτάς, Γαβρόγλου κ.ά.) δεν είναι σίγουρο ότι θα του βγει σε καλό καθώς οι νέοι, και ιδιαίτερα της Κεντροαριστεράς, που συνωστίζονται γύρω του είναι περισσότερο απαράτσνικοι της εξουσίας. Επίσης, το γεγονός ότι εγκαταλείπει την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά για τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία μπορεί να είναι θετικό για τη στροφή στον ρεαλισμό που επιχειρεί, όμως το γεγονός ότι η ριζοσπαστική ευρωπαϊκή αριστερά τον έχει ξεγράψει από τα κατάστιχά της μπορεί μελλοντικά να του κοστίσει σε συμμάχους εάν χάνοντας την κυβερνητική εξουσία τού γυρίσουν την πλάτη και οι σημερινοί προνομιακοί συνομιλητές του σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Στις νέες αγάπες του Αλέξη Τσίπρα, εκτός από την εγχώρια Κεντροαριστερά και το διεθνές κατεστημένο, θα πρέπει, λένε οι άσπονδοι φίλοι του πρωθυπουργού, να συμπεριλάβουμε (για να γίνει περισσότερο ευκρινές το έβδομο αμάρτημα του Αλέξη) και τα παιχνίδια του με τη λεγόμενη «διαπλοκή συμφερόντων». Και εκτός από τις καλές σχέσεις που φέρεται να έχει με τους περισσότερους από τους πολύ μεγάλους επιχειρηματίες φέρνουν ως παράδειγμα και τη συμπερίληψη του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ