Νίκος Χαρκιολάκης

Τα μεγάλα οικονομικά κλπ προβλήματα των ιδιοκτητών και των κτηρίων αυτών εμφανίστηκαν ήδη από την δεκαετία του 1950 με την έκρηξη της ανοικοδόμησης και της αντιπαροχής, στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις, και κορυφώθηκαν με την άναρχη τουριστική ανάπτυξη των δεκαετιών 1970-2000.
 
Ποιές είναι όμως οι αδικίες που γεννούν τα προβλήματα αυτά;
 
Πρώτον, απλώς και μόνο ο χαρακτηρισμός ενός κτηρίου ή ενός οικισμού ως διατηρητέου δεσμεύει εν όλω ή εν μέρει τις ιδιοκτησίες αυτές, επιβάλλοντας κόστος συντήρησης, 2 με 3 φορές ανώτερο μιας συνήθους οικοδομής, χωρίς ταυτόχρονα να προβλέπει την οικονομική αποζημίωση ή ενίσχυση του άτυχου ιδιοκτήτη.
 
Δεύτερον, η από την μεταπολίτευση του 1975 μέχρι σήμερα, επί 40 και πλέον χρόνια, παραβίαση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που πρόβλεψε για πρώτη φορά την υποχρέωση του Κράτους να αποζημιώνει τους ιδιοκτήτες για τις δεσμεύσεις αυτές.
 
Τρίτον, η επί 25 και πλέον χρόνια, από το 1992 όταν η ελληνική Βουλή επικύρωσε και μάλιστα ομόφωνα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς ή πιο γνωστή ως Σύμβαση της Γρανάδας, παραβίαση των άρθρων 5 και επόμενα, που προβλέπουν οικονομικές ενισχύσεις και φοροαπαλλαγές, ένταξη σε προγράμματα κλπ κίνητρα υπέρ των ιδιοκτητών και των κτηρίων αυτών, που στην χώρα μας ουδέποτε εφαρμόστηκαν!
 

Τέταρτον, η παράλειψη επί 15 και πλέον χρόνια, από το 2002 όταν ψηφίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή ο νέος αρχαιολογικός νόμος, της έκδοσης του Προεδρικού Διατάγματος που θα ρυθμίζει την διαδικασία οικονομικών ενισχύσεων, φοροαπαλλαγών κ.λπ. κινήτρων υπέρ των διατηρητέων κτηρίων και μνημείων της χώρας και των ιδιοκτητών τους και που προβλέπεται στο άρθρο 48. Το Προεδρικό αυτό Διάταγμα ουδέποτε  εκδόθηκε ...
 
Πέμπτον, και όχι έσχατον, η από 40ετίας και εξής απόπειρα των υπουργών Οικονομικών και Περιβάλλοντος να παρακάμψουν, μέσω της διαδικασίας «Μεταφοράς Συντελεστή Δόμησης», την υποχρέωση αποζημίωσης των ιδιοκτητών των διατηρητέων, που απορρέει από το άρθρο 24 του Συντάγματος, με αποτέλεσμα χιλιάδες ιδιοκτήτες διατηρητέων, αντί καταβολής αποζημιώσεων για την δέσμευση της μοναδικής συχνά ακίνητης περιουσίας τους, να βρεθούν με ένα Δημόσιο τίτλο, χωρίς καμία απολύτως αξία.
 
Για όλους αυτούς τους λόγους, χαιρετίζουμε με μεγάλη ικανοποίηση την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (http://www.protothema.gr/greece/article/665719/-ste-epi-dekaeties-adisudagmatikoi-oi-nomoi-tis-metaforas-sudelesti-domisis/), που δικαίωσε ιδιοκτήτη δεσμευμένου ακινήτου κάτοχο τίτλου «Μεταφοράς Συντελεστή Δόμησης» άνευ αξίας, επιβάλλοντας στο Δημόσιο να του καταβάλει το ποσό του 1 εκατομμυρίου ευρώ, για την αξία του ακινήτου και τους τόκους υπερημερίας. Να ελπίσουμε ότι θα μπει τέλος στην κωλυσιεργία όλων των Κυβερνήσεων, από το 1979 μέχρι σήμερα, που, κατά δήλωση του πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Περιβάλλοντος Σωκράτη Αλεξιάδη, οφείλουν στους ιδιοκτήτες των διατηρητέων, 200.000 τ.μ. δομημένης επιφάνειας, εκτιμώμενης αξίας άνω των 5 δις ευρώ που με τους τόκους θα υπερβαίνουν τα 10 δις ευρώ.
 
Ποιος λοιπόν μισεί τα διατηρητέα περισσότερο από το ίδιο το κράτος;

* Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Ιδιοκτητών Διατηρητέων Κτηρίων και Μνημείων