Παντελής Καψής

Θα δούμε πώς θα αντιδράσει τώρα που, όπως λέει, νιώθει λυτρωμένος. Αν θα επιμείνει ή αν θα αποδειχθεί όπως ο πρωταγωνιστής του ποιητή, ο οποίος «με ρούχ’ απλά ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε. Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται». Το βέβαιο είναι ότι στο εξής ο Σύριζα δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Προβλέψεις δεν γίνονται, τα βασικά σενάρια ωστόσο είναι τρία. Δύο απλά και ένα πιο σύνθετο.

Σενάριο πρώτο λοιπόν, ο Κασσελάκης αποφασίζει να παραμείνει και πετυχαίνει να επανεκλεγεί. Σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ πιθανό ότι θα αποχωρήσουν οι 87 καθώς και τα στελέχη του ρεύματος Τσίπρα τα οποία είχαν παραμείνει στο κόμμα. Ότι και αν κάνουν, ο Σύριζα θα μετατραπεί ολοκληρωτικά και τελεσίδικα σε προσωπικό κόμμα Κασσελάκη και θα συνεχίσει να φυτοζωεί για κάποια χρόνια ακόμα.

Σενάριο δεύτερο και λιγότερο πιθανό, στις εσωκομματικές εκλογές κερδίζει ο Πολάκης. Η πίεση στους 87 να αποχωρήσουν θα είναι και πάλι μεγάλη, άλλωστε αυτοί είχαν διαγράψει για πρώτη φορά τον Πολάκη, πριν από τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Το ίδιο ισχύει και για τον Κασσελάκη ο οποίος αν παραμείνει θα είναι εντελώς στο περιθώριο. Φυσικά ο Στέφανος θα μπορούσε να φύγει και να φτιάξει δικό του φορέα, ικανοποιώντας εφήμερα τη ματαιοδοξία του. Όσο για τον Σύριζα θα γίνει το κόμμα των αγανακτισμένων με ισχυρή δόση αναβολικών. Ποια θα είναι η τύχη του ουδείς γνωρίζει. Ακόμα και στο «απέραντο φρενοκομείο» όμως δύσκολα θα μπορεί να ευημερήσει ή να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Άλλωστε στο χώρο των αγανακτισμένων ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.

Το πραγματικά ενδιαφέρον σενάριο θα είναι να επικρατήσει ο υποψήφιος των 87, η κ. Γεροβασίλη ή ο κ. Φάμελλος ή όποιο στέλεχος τέλος πάντων βγει μπροστά. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε την ολοκλήρωση της παλινόρθωσης. Η ίδια πάνω κάτω γραφειοκρατία που οδήγησε το κόμμα στην ήττα και στον Κασσελάκη θα αναλάβει την ηγεσία. Θα ήταν πολύ λογικό μάλιστα να υπάρξει μεγάλη πίεση για την επιστροφή και της «Νέας Αριστεράς» των Αχτσιόγλου Τσακαλώτου και λοιπών αριστερών δυνάμεων. Οι λόγοι που τους οδήγησαν στην αποχώρηση θα έχουν εκλείψει, αν και ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε τις προσωπικές αντιπαλότητες και τα εμφύλια πάθη στο αριστερό σύμπαν. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα μπορούσαν να ξαναγίνουν μια ωραία ατμόσφαιρα, με μια μικρή αλλά ουσιαστική διαφορά: θα έχει γίνει φανερό σε όλους ότι ως τώρα μετρούσαν το μπόι τους βλέποντας τον ίσκιο τους. Ένας ουρανοκατέβατος, εμφανώς ακατάλληλος για αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τους πήρε με συνοπτικές διαδικασίες το κόμμα. Κι όταν οι επιφανέστεροι εξ αυτών κατέβηκαν στις εκλογές, δεν βρήκαν την ψήφο τους.

Εντάξει η πολιτική έχει τέτοια γυρίσματα. Οι ίδιοι ωστόσο έκλαιγαν και οδύρονταν ότι έφεραν ευθύνη για αυτή την κατάντια της αριστεράς. Το ερώτημα λοιπόν είναι έχουν πάρει το μάθημα τους ή θα επαναλάβουν τα ίδια; Αν κρίνουμε από το πώς έχουν κινηθεί ως σήμερα, η απάντηση πρέπει να είναι αρνητική. Όλο αυτό το διάστημα δεν έχουμε ακούσει τίποτα το διαφορετικό από το χώρο της αριστεράς. Δεν έχει γίνει ποτέ σοβαρή αυτοκριτική, παρακολουθούμε την διαρκή επανάληψη του ίδιου ναρκισσιστικού λόγου, τον ίδιο βερμπαλισμό, την ίδια εχθροπάθεια έστω και με κατεβασμένα τα ντεσιμπέλ, την ίδια άρνηση να αναμετρηθούν με τα προβλήματα. Με δυο λόγια την πλήρη απουσία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης για τις προοπτικές της χώρας. Μια λιτανεία αιτημάτων και τίποτα άλλο. Όσο για την εμπειρία της διακυβέρνησης, μάλλον ως χαμένη ευκαιρία για να πάρουν την εξουσία την αντιμετωπίζουν, παρά σαν αφορμή για προβληματισμό πάνω στα δικά τους λάθη.

Έστω κι έτσι, ορισμένοι θα θεωρήσουν πως αυτό το αποτέλεσμα θα αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της σοβαρότητας της αριστεράς. Αυτής που κουρελιάστηκε από τον Κασσελάκη. Σωστό, με την επισήμανση ωστόσο ότι με ή χωρίς Κασσελάκη, όταν ακολουθείς την ίδια συνταγή θα οδηγηθείς και στο ίδιο αποτέλεσμα. Το να πιστεύεις το αντίθετο είναι και μια μορφή ψυχικής ασθένειας.