Παντελής Καψής

Σίγουρα κάνει ότι μπορεί για να το πετύχει. Τελευταίο κρούσμα η διαδήλωση έξω από το Βυζαντινό Μουσείο, επειδή παραχωρήθηκε ο κήπος του για τη γαμήλια δεξίωση της κόρης του τέως βασιλιά. Τέτοια επίδειξη σαχλαμάρας, με τη συμμετοχή και των celebrities της αριστεράς, είχαμε καιρό να δούμε. Για τη σοβαρή πλευρά της υπόθεσης δεν υπάρχει τίποτα να πούμε. Ο χώρος παραχωρείται καιρό τώρα για ιδιωτικές εκδηλώσεις χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Άλλωστε καθημερινά λειτουργεί και καφενείο στο χώρο, και πολύ σωστά. Σε όλο τον κόσμο τα μουσεία, τα οποία δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στα έξοδά τους, αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν. Κι αυτός είναι από τους πιο πρόσφορους. Μια ματιά στο ίντερνετ αρκεί για του λόγου το αληθές.Ας πούμε στη σελίδα του Βρετανικού Μουσείου, το οποίο διαφημίζει μάλιστα τους χώρους που παραχωρεί για τέτοιες ακριβώς εκδηλώσεις.

Τα αίματα όμως υποτίθεται ότι άναψαν επειδή αυτή τη φορά ο χώρος νοικιάστηκε από ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας. Λέω υποτίθεται επειδή δεν είμαι απολύτως βέβαιος πως όσοι συμμετείχαν στη διαδήλωση το έκαναν στα σοβαρά ή απλώς είχαν έρθει για πλάκα. Να για παράδειγμα την παράσταση έκλεψε ένα πλακάτ με σύνθημα «βασίλισσα είναι μόνο η ΑΕΚ». Που πάει να πει ότι μαζευτήκαμε εδώ να πούμε κανένα αστειάκι και όλα καλά. Γεγονός ωστόσο το οποίο έκανε να ακούγονται ακόμα πιο αστείες και πομπώδεις οι δηλώσεις για «πρόκληση στο δημοκρατικό αίσθημα» ή «τα μουσεία ανήκουν στο λαό» ή τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν για βασιλοπούλες και βαμπίρ. Ένα θέμα το οποίο δεν υπάρχει για δεκαετίες τώρα, θεωρήθηκε ικανός λόγος για μια κινητοποίηση στην οποία πάντως συμμετείχαν μόνο οι διοργανωτές της και στενοί φίλοι. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η δήλωση βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ότι δεν μπορεί να γίνονται δεξιώσεις δίπλα στα εκθέματα του Μουσείου! Προφανώς δεν είχε καταλάβει τίποτα, είδε απλώς φως και ανέβηκε.

Ομολογώ ότι δεν είμαι απολύτως βέβαιος για το κατά πόσο η συμμετοχή για παράδειγμα, των τριών κυριών της αριστεράς σε μια τέτοια εκδήλωση, είναι ορθολογική, έστω για λόγους στενού ίδιου συμφέροντος, ή αυτοκαταστροφική. Όταν η κ. Ακρίτα ξεκινά ιερό πόλεμο για τα μουσεία ανεβάζει τουλάχιστον την αποδοχή της στον κόσμο στον οποίο απευθύνεται; Γιατί κατά τα άλλα κάνει μεγάλη χάρη στην κυβέρνηση. Άκουγα χθες το πρωί ενημερωτική εκπομπή και για μισή ώρα, αντί να συζητούν για τα πολλά ενοχλητικά τα οποία θα μπορούσαν να αναδείξουν, ασχολούνταν με το πάρτι της Θεοδώρας! Και βέβαια έκαναν πάρτι με την αντιπολίτευση.

Αν το θέμα μοιάζει μικρό, πρέπει να πούμε ότι η κυβέρνηση έχει απόλυτη συνείδηση ότι βγαίνει κερδισμένη από αυτή την ενασχόληση με ζητήματα τα οποία δεν είναι στενά πολιτικά αλλά άπτονται της κουλτούρας ή της ιδεολογίας. Πολλές φορές μάλιστα επιδιώκει να σπρώξει προς τα εκεί την προσοχή της κοινής γνώμης. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το μεγάλο νομοσχέδιο για την παιδεία από τον Κυριάκο Πιερρακάκη, το οποίο πέρασε τελείως κάτω από τα ραντάρ. Το μοναδικό θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη ήταν η χρήση των κινητών. Σοβαρό ζήτημα, δεν λέω. Άλλα όμως είναι τα μεγάλα θέματα της παιδείας τα οποία δεν συζητάμε καθόλου.

Ανάλογα δείγματα είχαμε πολλά στο παρελθόν. Κορυφαίο ήταν σίγουρα το ζήτημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας το οποίο φυσικά αποδείχθηκε ένα μεγάλο φιάσκο. Για τέσσερα χρόνια ωστόσο ήταν ένα από τα κύρια θέματα στον πολιτικό διάλογο, με την αντιπολίτευση να πέφτει στην παγίδα και να εμφανίζεται να υποστηρίζει τη διαιώνιση της ανομίας. Η ψήφος των αποδήμων ήταν ένα ακόμα νομοσχέδιο το οποίο αποσυντόνισε την αντιπολίτευση όπως βέβαια και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι καταλήψεις, το μετρό στα Εξάρχεια και οι κάμερες στους δρόμους, τις οποίες πάντως ακούμε αλλά δεν βλέπουμε. Σε όλα αυτά τα ζητήματα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η αντιπολίτευση, ιδίως η αριστερή, υιοθετούσε αρνητική στάση. Πρόσφερε έτσι εύκολες νίκες την κυβέρνηση και της επέτρεπε να στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης στα ζητήματα που τη συμφέρουν. Γι αυτό λέω, πέντε χρόνια μετά αποκλείεται να το κάνουν τυχαία.