Παντελής Καψής

Αν ναι, έχει σοβαρές πιθανότητες να το πετύχει. Διαφορετικά η επίθεση του στον πρωθυπουργό θα αποδειχθεί κατά πάσα πιθανότητα άλλη μια γκάφα στις πολλές που έχει κάνει στη διάρκεια της πολιτικής του ζωής.

Η κορυφαία ήταν σίγουρα η αποχώρηση του από τη Νέα Δημοκρατία το 1992 και η δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης. Αν είχε παραμείνει θα μπορούσε να είχε γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πολύ νωρίτερα. Ο Μητσοτάκης θα είχε χάσει έτσι κι αλλιώς τις εκλογές, δεν χρειαζόταν τη δική του βοήθεια. Το ΠΑΣΟΚ είχε ανακάμψει, πήρε και πάλι το 46% των ψήφων το 1993, και ο Σαμαράς ήταν το ανερχόμενο λαμπρό αστέρι του κόμματος του. Αντ αυτού άνοιξε μια βεντέτα που του κόστισε 8 χρόνια “να κοιτάζει το ταβάνι του σπιτιού του”.

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχαμε οι δημοσιογράφοι με την Ντόρα Μπακογιάννη, εν πτήσει προς το Τόκιο, για τη συνεδρίαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, όπου θα αποφασιζόταν η χώρα που θα φιλοξενούσε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996. Μιλούσε με τέτοιο ενθουσιασμό για τον Σαμαρά, καταλάβαινες ότι ήταν ο αγαπημένος της οικογένειας. Δίκαια ή άδικα ο Μητσοτάκης πατήρ πίστευε ότι τον είχε ευεργετήσει αναθέτοντας το υπουργείο εξωτερικών. Γεγονός που έκανε ακόμα πιο επώδυνη την “προδοσία” κι ίσως εξηγεί εν μέρει και το σημερινό αποκεφαλισμό του με συνοπτικές διαδικασίες. Γιατί να το πούμε κι αυτό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αποφασίσει από καιρό πως αν συνέχιζε το αντάρτικο θα τον διέγραφε. Το είχε καταστήσει σαφές δημόσια, όταν τον ξεχώρισε από τον Καραμανλή και τον αποδοκίμασε για τους “χαριεντισμούς” με τον Νίκο Παππά του Σύριζα. Αν όπως λέγεται, ο Σαμαράς αιφνιδιάστηκε, κακό της κεφαλής του.

Στο παρελθόν τον Σαμαρά τον έσωσε ο Καραμανλής βάζοντας τον, το 2004, στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Του χρωστούσε χάρη άλλωστε: ανατρέποντας τον Μητσοτάκη είχε ανοίξει τον δρόμο για την ανάκτηση του κόμματος από τους καραμανλικούς. Τον Έβερτ πρώτα, τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή στη συνέχεια. Σήμερα δεν προβλέπεται ανάλογο σωσίβιο. Αντιθέτως, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις τους, ακόμα και φιλικά προς αυτόν στελέχη αναγκάστηκαν να διαχωρίσουν τη θέση τους.

Οι κινήσεις του Σαμαρά πάντως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την απερισκεψία, την αίσθηση ότι λειτουργεί με κριτήριο το άμεσο βραχυπρόθεσμο όφελος του και την ανικανότητα να δει την επόμενη κίνηση. Αυτό έγινε απολύτως καθαρό στη διάρκεια της κρίσης. Με τα Ζάπεια και την “τριγωνοποίηση” του στενού του συνεργάτη Χρύσανθου Λαζαρίδη, νόμισε ότι βρήκε τη συνταγή της επιτυχίας. Τελικά αναγκάστηκε κι ο ίδιος να κάνει μια ταπεινωτική κωλοτούμπα. Το χειρότερο ωστόσο ήταν πως υιοθετώντας τις απόψεις της, νομιμοποίησε τη λαϊκίστικη αριστερά κι έβαλε τους σπόρους της μελλοντικής του ήττας. Το κόστος για τη χώρα μπορεί να το δει ο καθένας, συγκρίνοντας την ελληνική εμπειρία με την εμπειρία της Πορτογαλίας. Εκεί η συναίνεση των μεγάλων κομμάτων στην εφαρμογή του προγράμματος σταθεροποίησης, είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια.

Την ίδια ρηχότητα σκέψης επιδεικνύει και σήμερα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα της συνέντευξης του στον Νίκο Χασαπόπουλο, στο οποίο δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή. Πώς μιλάμε για στρατηγική, αναρωτήθηκε, όταν “μπορούν να αλλάξουν ριζικά τα γεωπολιτικά δεδομένα: η νέα αμερικανική ηγεσία, από κοινού με το Ισραήλ, φαίνεται πιθανό να βάλει στην εξίσωση της περιοχής τους Κούρδους. Καταλαβαινόμαστε ελπίζω…”

Ε λοιπόν όχι, δεν καταλαβαινόμαστε. Είναι το γνωστό, παλιό παραμύθι ότι θα υπάρξουν κάποια στιγμή πιο ευνοϊκές συνθήκες είτε για τη λύση του κυπριακού είτε για λύσεις στο Αιγαίο. Ένα παραμύθι που διαψεύδεται ξανά και ξανά από την πραγματικότητα. Τι περιμένει δηλαδή; Ότι θα στριμώξουν την Τουρκία οι αμερικανοί κι εμείς μέσα στην αναμπουμπούλα θα επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια; Αστειότητες.

Στη συνέντευξη του ο Σαμαράς βρήκε την ευκαιρία να προτείνει και τον Κώστα Καραμανλή για πρόεδρο της Δημοκρατίας Τι περνούσε από το μυαλό του ένας θεός ξέρει. Ήθελε να κάψει την υποψηφιότητα, ήθελε να κάνει άνοιγμα στον Καραμανλή, ήθελε απλώς να δυσκολέψει τον Μητσοτάκη, διαλέγετε και παίρνετε. Ανάγκασε πάντως τον πρώην πρωθυπουργό να πει πως δεν ήταν σε προσυνεννόηση. Αυτός τουλάχιστον τόσο μυαλό τόχει.