Παντελής Καψής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για παράδειγμα αμφισβητήθηκε από τον Σαμαρά και την δεξιά πτέρυγα που ζήτησαν μια πιο παραταξιακή υποψηφιότητα. Αν ο πρωθυπουργός θελήσει να τους ικανοποιήσει θα βγει διπλά χαμένος. Πρώτον επειδή θα απογοητεύσει το κεντρώο κοινό του και δεύτερον επειδή θα παραβιάσει το πνεύμα του Συντάγματος αλλά και την πολιτική παράδοση των τελευταίων χρόνων που θέλουν ο πρόεδρος να εκλέγεται με ευρύτερες πλειοψηφίες.

Αν πάλι θελήσει να επιλέξει μια προσωπικότητα κύρους η οποία δεν είναι χρωματισμένη πολιτικά τότε διακινδυνεύει να βγει τραυματισμένος, δίνοντας την ευκαιρία σε δυσαρεστημένους βουλευτές να την καταψηφίσουν. Ήδη αρκετοί αναζητούν αφορμές για να εκδηλώσουν τη διαφοροποίηση τους. Δεν θα είναι η καλύτερη αρχή για το 2025.
Θα μπορούσε να είχε αποφύγει αυτή την παγίδα ο Μητσοτάκης; Ναι αν είχε καταστήσει σαφές εγκαίρως ότι προτίθεται να ανανεώσει τη θητεία της κ. Σακελλαροπούλου. Πριν δηλαδή η υποψηφιότητα γίνει αφορμή για την εκδήλωση εσωκομματικής αμφισβήτησης. Θα είχε τουλάχιστον υποχρεώσει τους επικριτές του να εξηγήσουν γιατί διαφωνούν ενώ τώρα έχει αφήσει ελεύθερο το πεδίο για λιγότερο ή περισσότερο αθώες πρωτοβουλίες και προτάσεις. Γιατί βέβαια η Πρόεδρος έχει ανταποκριθεί άψογα στα καθήκοντα της και επιπλέον έχει προσδώσει στον θεσμό μια πρωτόγνωρη κοινωνική ευαισθησία που έλειπε. Με την παρουσία της σε πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα και με τις παρεμβάσεις της σε σημαντικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας πέραν της τρέχουσας πολιτικής, έχει αγγίξει πολίτες οι οποίοι δεν ανήκουν στην παραδοσιακή πελατεία των κομμάτων.

Προφανώς η υποψηφιότητα της παραμένει στις επιλογές του πρωθυπουργού και θα ήταν μια λύση με ισχυρές πιθανότητες να διασφαλίσει μια ευρύτερη πλειοψηφία. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του και περιμένει, σωστά, να δει την πρόταση της κυβέρνησης. Θα ήταν παράδοξο ωστόσο αν δεν την υπερψήφιζε. Θα του ήταν δύσκολο να δικαιολογήσει την απόφαση του χωρίς να ταυτιστεί με την ρητορική της αριστεράς και να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για «πράσινο Σύριζα».

Στην ίδια την αριστερά τα πράγματα φαίνεται πως είναι πιο απλά. Όλα τα κόμματα πέραν του Σύριζα έχουν προσδώσει παραταξιακά χαρακτηριστικά στην προεδρική εκλογή, την αντιμετωπίζουν ως τη λυδία λίθο της «συναινετικής» αντιπολίτευσης, του νέου εγκλήματος καθοσιώσεως που έχουν ρίξει στην πολιτική πιάτσα,. Η επιλογή της υποψηφιότητας του κ. Ράμμου, ανεξάρτητα από την προσωπική του αξία, υπηρετούσε αυτήν ακριβώς την σκοπιμότητα: να αποτελέσει τη σημαία ενός αντικυβερνητικού μετώπου και να υπονομεύσει κάθε δυνατότητα σχηματισμού ευρύτερης πλειοψηφίας.

Ο ίδιος ο Σύριζα δεν έχει δείξει τις προθέσεις του αλλά είναι φανερό πως βρίσκεται σε δίλημμα. Έτσι κι αλλιώς ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια στρατηγική υπεύθυνου κόμματος εξουσίας και στη λογική του κόμματος διαμαρτυρίας που πολεμά το σύστημα. Αν οι πληροφορίες στα ρεπορτάζ είναι σωστές ωστόσο, φαίνεται ότι κλίνει υπέρ του να μην υποστηρίξει την εκ νέου υποψηφιότητα της προέδρου. Σε αυτό σίγουρα θα μετρήσει και η νέα εσωκομματική πραγματικότητα με τον Παύλο Πολάκη να τους τραβά από το μανίκι.

Για την ώρα είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε. Όχι μόνο το ή τα ονόματα των υποψηφίων αλλά και το αν θα μπούμε σε μια καινούργια περίοδο όπου ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται με παραταξιακά κριτήρια. Θα είναι άμεση συνέπεια της πρόσφατης συνταγματικής μεταρρύθμισης. Πολιτικά όμως θα είναι το αποτέλεσμα της απόφασης του Σύριζα πρόσφατα αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου παλιότερα, να χρησιμοποιήσουν την προεδρική εκλογή για να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές.