Παντελής Καψής

Σήμερα οφείλουμε να το αποδεχθούμε: το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου βρίσκεται δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση. Έχει υποσκελίσει το ΠΑΣΟΚ και διεκδικεί τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αρχηγός του μάλιστα μας ενημέρωσε ότι προετοιμάζεται για πρωθυπουργός. Δεν γνωρίζω πώς το κάνει, φαντάζομαι μαζί με τον Μπιμπίλα θα οργανώνουν εντατικά φροντιστήρια. Όταν βάζεις στην κοινοβουλευτική σου ομάδα φίλους και συγγενείς βλέπετε δεν έχεις πολλές επιλογές.

Η ίδια η κ. Κωνσταντοπούλου βέβαια έχω την εντύπωση ότι δεν έχει μετακινηθεί από τις θέσεις που είχε το 2015. Οι πρόσφατες συνεντεύξεις της ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικές. Το ερώτημα φυσικά ήταν αν πιστεύει στο ευρώ ή αν θα προτιμούσε την επιστροφή στη δραχμή. Δεν είναι στόχος μου η επιστροφή στη δραχμή, απάντησε. Πρόσθεσε ωστόσο ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ, ότι ανάμεσα στη δημοκρατία και στο ευρώ προτιμά τη δημοκρατία και ανάμεσα στη δικαιοσύνη και το ευρώ προτιμά τη δικαιοσύνη.

Κάποιος με στοιχειώδη γνώση οικονομικών και ιστορίας θα μπορούσε να πει πολλά για το αν το νόμισμα είναι φετίχ. Ο Βαρουφάκης, μέσα στην πολιτική του παραζάλη, κατανοούσε τουλάχιστον ότι η έξοδος από το ευρώ θα είχε τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Για την Κωνσταντοπούλου είναι απλώς φετίχ. Όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν αυτά τα ζευγάρια δικαιοσύνη και ευρώ ή δημοκρατία και ευρώ, τα οποία επικαλείται η κ. Κωνσταντοπούλου.

Για τον ανυποψίαστο αναγνώστη δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Πώς μπορεί να αντιπαρατίθεται το ευρώ με τη δημοκρατία ή τη δικαιοσύνη; Μήλα με πορτοκάλια. Λίγο ωστόσο αν γυρίσουμε στο 2015 θα το καταλάβουμε πολύ καλά. Η συζήτηση τότε ήταν για το χρέος το οποίο η κ. Κωνσταντόπουλου χαρακτήριζε «παράνομο, μη νόμιμο, επαχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο». Από τη στιγμή που είναι παράνομο όμως τότε η Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή υποχρέωση να το πληρώσει, πολύ περισσότερο να υιοθετήσει σκληρές πολιτικές για να συμμορφωθεί με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εδώ μπαίνει και το δεύτερο ζήτημα, η σχέση της δημοκρατίας με το ευρώ. Για την κ. Κωνσταντοπούλου η μη αποδοχή των Μνημονίων ήταν ζήτημα δημοκρατίας καθώς ο ελληνικός λαός είχε ψηφίσει με μεγάλη πλειοψηφία την απόρριψη της σχετικής συμφωνίας. Η αρχηγός της Πλεύσης μάλιστα, ως πρόεδρος της Βουλής, είχε επιχειρήσει πραξικοπηματικά να αποτρέψει την έγκριση της σχετικής συμφωνίας παρά την ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ της. Αν κρίνουμε μάλιστα από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει και σήμερα τον κ. Τσίπρα, για τον οποίο είπε ότι καλά θα κάνει να παραμείνει στο λαγούμι του, δεν έχει μετακινηθεί από τις τότε αντιλήψεις της. Τον θεωρεί ακόμα προδότη.

Ιδού λοιπόν πώς για λόγους δικαιοσύνης και δημοκρατίας η χώρα θα μπορούσε πολύ εύκολα, αν η Ζωή γινόταν πρωθυπουργός να βγει από το ευρώ. Γιατί φυσικά τα μνημόνια αποτελούν παρελθόν όχι όμως και οι υποχρεώσεις μας για το χρέος και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Καθόλου τυχαία στις πρόσφατες συνεντεύξεις της είπε ότι «θα έπρεπε να έχουμε στη φαρέτρα μας ως εναλλακτική ένα ψηφιακό νόμισμα παρά τις θεωρίες και τους δογματισμούς των νομισμάτων».

Αυτά βέβαια από μόνα τους δεν συνιστούν μια ολοκληρωμένη πολιτική ή ιδεολογική θέση. Κι είναι δύσκολα να κατατάξει κάποιος την Πλεύση δεξιά ή αριστερά στο πολιτικό φάσμα. Στο μόνο στο οποίο έχει επιδείξει έφεση είναι στο να ανακαλύπτει και να επιτίθεται σε εχθρούς. Θέλει για παράδειγμα το ψηφιακό νόμισμα για να μην «εκβιάζεται» ο ελληνικός λαός, να του κλείνουν την στρόφιγγα και να του λένε «δεν έχεις να φας όπως το 2015». Πρόκειται για μια αντίληψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία ταιριάζει απόλυτα με τις θέσεις του Όρμπαν ή της Λεπέν. Μια χώρα τριγυρισμένη από εχθρούς, μια Ευρώπη που συνωμοτεί σε βάρος του ελληνικού λαού.

Εξ ίσου αποκαλυπτική είναι και η θέση της για τον πρωθυπουργό. Όπως λέει δεν πρόκειται να σταματήσει «μέχρι να πάει φυλακή» ο Μητσοτάκης. Εδώ δεν τηρεί καν τα προσχήματα. Δεν αρκείται στο να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη η οποία θα κρίνει την ενοχή του ή όχι. Εκδίδει μόνη της και την απόφαση για την οποία μάλιστα δηλώνει ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται ως ότου το πετύχει. Σε ποιο άκρο του πολιτικού φάσματος λοιπόν μπαίνει μία πολιτικός και ένα κόμμα το οποίο θέλει να κλείσει στη φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους; Μία πολιτικός και ένα κόμμα το οποίο υπάρχει μόνο επειδή διακινεί την εχθροπάθεια; Μια πολιτικός και ένα κόμμα με μια στενά εθνικιστική αντίληψη για την Ευρώπη; Μια πολιτικός η οποία δημιουργεί ένα απολύτως προσωποπαγές κόμμα; Στα αριστερά ή στα δεξιά; Σίγουρα πάντως όχι στη μακρά προοδευτική παράδοση της χώρας.

Το ερώτημα φυσικά είναι αν η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης είναι παροδική η θα αποδειχθεί μόνιμη. Ουδείς γνωρίζει. Ασφαλώς υπάρχει ένα κοινό το οποίο έλκεται από τον τοξικό καταγγελτικό λόγο της Κωνσταντοπούλου. Ένα μέρος του σίγουρα θα παραμείνει. Οι τύχες του κόμματος ωστόσο θα εξαρτηθούν περισσότερο από τις γενικότερες εξελίξεις στο χώρο της αντιπολίτευσης. Από το αν τα υπόλοιπα κόμματα και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, θα μπορέσουν να αποτελέσουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση στη σημερινή κυβέρνηση. Όσο αυτό δεν γίνεται τόσο θα ευνοούνται τα άκρα και μαζί και η Ζωή.