Παν. Μπουσμπουρέλης

Ετσι, παρά τα δυναμικά στοιχεία που έδειξαν τα αποτελέσματα των μεγάλων εισηγμένων, ο ρυθμός ανάκαμψης για το 2018 κινδυνεύει να υπονομευτεί δημιουργώντας νέα δεδομένα σε σχέση με την προσπάθεια εξόδου από το μνημονιακό πρόγραμμα.

Και τίθεται το εξής ερώτημα: ποιος θα αγοράσει σε λίγους μήνες ελληνικά ομόλογα ή μετοχές με μια τόσο μεγάλη αβεβαιότητα στον ορίζοντα; Είναι σαφές ότι το όλο ζήτημα έχει πολιτικές επιπτώσεις στην ίδια την κυβέρνηση, η οποία μετά το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία δείχνει ότι δεν βγάζει άσους από το μανίκι.

Και βέβαια η πρόκληση διαρκείας του Ταγίπ Ερντογάν δείχνει ότι η ελληνική πολιτική σκηνή στο σύνολό της θα πρέπει να λάβει υπόψη της νέες παραμέτρους ως προς την έκθεση της χώρας, το αμυντικό της δόγμα, τα γεωπολιτικά ρίσκα και τα όποια πλεονεκτήματα υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιηθούν.

Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά η Ευρώπη αιφνιδιάζεται και δείχνει ότι δεν έχει ούτε τα αντανακλαστικά ούτε την επαρκή προετοιμασία για μια κρίση τέτοιας μορφής και όλα επαφίενται στις επιλογές των ΗΠΑ και την παρουσία του ΝΑΤΟ.

Τούτων δοθέντων, όλοι οι μεταμνημονιακοί σχεδιασμοί απαιτούν εναλλακτικά και δεύτερα σχέδια, προτού βρεθούμε προ εκπλήξεων και εμείς και οι πιστωτές.

Η έκταση των συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιο-ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής υπερβαίνει κατά πολύ τη Γερμανία, που είναι ο κύριος παράγοντας που όριζε μέχρι στιγμής την τύχη της Ελλάδας και στην περίπτωση του Nord Stream 2 αγνόησε τα κελεύσματα των ΗΠΑ, για να μην κάνει μια νέα συμφωνία με τη Ρωσία.

Την ίδια ώρα, μια χώρα εκτός Ευρωζώνης, η Πολωνία, εξοπλίζεται για να αποτελέσει ένα δυτικό προπύργιο δίπλα στις Βαλτικές Δημοκρατίες και απέναντι από τη Ρωσία. Το ψυχροπολεμικό κλίμα δε από την υπόθεση του Ρώσου πράκτορα εντείνεται.

Με τα δεδομένα αυτά, ο «τρελός», όπως τον αποκάλεσε ο Πάνος Καμμένος, Ερντογάν αναδεικνύεται σε Χίτσκοκ των γεωπολιτικών θρίλερ με σπονδυλωτές σχέσεις με όλους τους μεγάλους παίκτες, οι οποίοι και τον θεωρούν απαραίτητο.

Η τριμερής με τη Ρωσία και το Ιράν δείχνει ότι ο Ερντογάν θα παραμείνει η κρίσιμη οντότητα για τους στόχους των ΗΠΑ σε σχέση με το Ιράν.
Κατά συνέπεια, το ελληνικό παιχνίδι είναι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που αναδεικνύει το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Και αντί να έχει αναβαθμιστεί μετά από τρία μνημόνια, ρέπει προς τον λαϊκισμό, αναδεικνύοντας θέματα μικρής σημασίας ως βασικά ζητήματα αντιπαράθεσης.

Ισως οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι να είναι ευκαιρία για μια ελληνική κυβέρνηση που θα αποφασίσει να δει κατάματα τους κινδύνους και θα πάρει ρίσκα για μια ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση των κατευθύνσεων, των σχέσεων και των ανταλλαγμάτων. Δόξα τω Θεώ, έχουμε και εμείς πλεονεκτήματα ως χώρα και η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται εσαεί ως λιπόψυχη και φοβισμένη. Καλή Ανάσταση!