Παν. Μπουσμπουρέλης

Η διαμορφούμενη κατάσταση δημιουργεί πολλά ερωτήματα σε συνδυασμό με τον προεκλογικό αντικειμενικό στόχο της κυβέρνησης να μεγιστοποιήσει τα ωφελήματα εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης.

Η Ελλάδα μπορεί να ολοκλήρωσε το τρίτο πρόγραμμα, όμως ουαί και αλίμονο αν πρόκειται να ξαναδούμε εκτροπές και έναν πολιτικό ανταγωνισμό που θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα με πιθανότερη κατάληξη την επιστροφή σε ένα ακόμα μνημόνιο.

Κυρίως ο πολιτικός φανατισμός που επικρατεί και το οξυμένο κλίμα δείχνουν ότι οι κίνδυνοι υφίστανται και αναπτύσσεται ένας έντονος σκεπτικισμός για το μακροχρόνιο σενάριο εξόδου από την κρίση.

Σε πολιτικό επίπεδο μια ακατάσχετη παροχολογία από την κυβέρνηση θα κλονίσει την εικόνα αξιοπιστίας και κυβερνησιμότητας που προσπάθησε να εμφυσήσει ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Θα δικαιώσει δε όσους περιμένουν στη γωνία την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να τη χρεώσουν με λαϊκισμό και ανευθυνότητα.

Παράλληλα όμως η επόμενη μέρα της οικονομίας δεν είναι ένα κουμπάκι που το πατάμε και παίρνει μπροστά η μηχανή. Χρειάζονται σχέδια, καλό κλίμα, ανάδειξη των προοπτικών και κυρίως πρόσωπα- ηγέτες στο επιχειρηματικό στερέωμα που θα αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο για να αποτελέσουν τους κράχτες για τα διεθνή κεφάλαια.

Εχουν βγει σήμερα νέα πρόσωπα-διάδοχοι αυτών που κυριάρχησαν τις προηγούμενες δεκαετίες; Για παράδειγμα, στο τραπεζικό σύστημα μπορεί οι κύριοι Φωκίων Καραβίας και Χρήστος Μεγάλου να καταβάλουν αξιόλογες προσπάθειες σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, παράλληλα όμως η αγορά χρειάζεται την εμπειρία και την επινοητικότητα ενός Μιχάλη Σάλλα είτε ακόμα και κάποιου σαν τον Θεόδωρο Καρατζά. Είναι προφανές δε ότι ο συνδυασμός διαχείρισης των πιστωτών και του εκάστοτε πολιτικού παράγοντα (περίοδος Βαρουφάκη) δεν ήταν αποτελεσματικός για το ξεπέρασμα της κρίσης που κορυφώθηκε για τις τράπεζες με τη διενέργεια του PSI. Πολύ περισσότερο, παρά το γεγονός ότι η Τράπεζα της Ελλάδος προσπαθεί σταθερά να κρατά τις κρίσιμες ισορροπίες με τους πιστωτές, η αισιοδοξία της για το μπαράζ επενδύσεων μέσω private equities μετά τη δεύτερη αξιολόγηση δεν επιβεβαιώθηκε.

Στον επιχειρηματικό τομέα η μικροπολιτική μιλά από μόνη της. Στα ενεργειακά, για παράδειγμα, ενώ το επιτελείο καταβάλλει μια μεγάλη προσπάθεια για να προικίσει τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ με τον Μηχανισμό Ευελιξίας μέσω των Βρυξελλών, για να αποφευχθεί έκρηξη στο ενεργειακό έλλειμμα μελλοντικά, η ΡΑΕ δεν προχωρά την αδειοδότηση της πιο σύγχρονης μονάδας φυσικού αερίου που έχει προγραμματιστεί στον Αγιο Νικόλαο Βοιωτίας.

Υπάρχουν βέβαια πολλοί επιχειρηματίες που αποτέλεσαν κακά παραδείγματα, αλλά αν η κυβέρνηση αυτή δεν εμπιστευτεί τώρα τον ιδιωτικό τομέα περισσότερο θα απολέσει σημαντικές ευκαιρίες στην τελική ευθεία και δεν θα αφήσει καλές υποθήκες, σε περίπτωση πολιτικής ήττας.

Μέγα ζήτημα είναι και τι θα κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που αποτελεί την εγγύηση για τους πιστωτές και για τις αγορές στα δημοσιονομικά επιτεύγματα. Οπως επίσης είναι φανερό ότι χρειάζεται ένα καταλύτης στο οικονομικό επιτελείο με όραμα και εξοικείωση στον τεχνολογικό τομέα.