Παναγιώτα Καρλατήρα

Η πρώτη σκέψη ήρθε αυτόματα, μηχανικά. Τροπολογία για τους σημαιοφόρους; Αυτό ήταν το μόνο θέμα που κρίθηκε ότι πρέπει να ρυθμιστεί στα δημοτικά σχολεία; Και με τροπολογία στα… μαύρα μεσάνυχτα; Και μετά καταιγισμός σκέψεων κι ερωτημάτων για το σχολείο.
Λύθηκε το θέμα της ολοήμερης λειτουργίας των σχολείων, ανάμεσα τους και του σχολείου που φοιτά ο γιος μου; Θα ξεκινήσει το ολοήμερο από τον Σεπτέμβριο ή θα πρέπει να ζητάμε βοήθεια από κάθε πιθανό συγγενή, φίλο, γείτονα ώστε να πηγαίνει το παιδί σπίτι το μεσημέρι ενώ εμείς είμαστε στην εργασία μας;

Θα έχει φέτος το σχολείο καθηγητή φυσικής αγωγής, μουσικής, ξένης γλώσσας, πληροφορικής; Θα δοθεί η ευκαιρία στα παιδιά να γνωρίσουν την ουσία των μαθημάτων που κάνουν με τις περίφημες «ειδικότητες» όπως λέγονται στην αργκό εκπαιδευτικών και μαθητών όλοι οι ειδικευμένοι εκπαιδευτικοί; Να μάθουν να αγαπούν την άσκηση, την καλή φυσική κατάσταση ως τρόπο ζωής, τη μουσική, να μάθουν να κινούνται με ασφάλεια στους δρόμους του διαδικτύου, να μυηθούν σε μία ξένη γλώσσα;

Θα ξεφύγουμε από το «πακέτο» της ακριβοπληρωμένης σχολικής εκδρομής σε θέατρα, παιδότοπους, αθλητικούς χώρους που «μαντρώνονται» τα παιδιά για λίγες ώρες έναντι διόλου ευκαταφρόνητου πια τιμήματος; Θα μπουν στη σχολική καθημερινότητα μη αποστειρωμένες εκδρομές και πραγματικά δημιουργικές δράσεις που να προσφέρουν στα παιδιά την επαφή με τη φύση, με το περιβάλλον όπου ζουν και αλληλεπιδρούν και που να τα προετοιμάζουν για τις πτυχές της καθημερινότητας που τα περιμένει, όπως πχ η οδική αγωγή;
Θα αντιμετωπιστούν εφέτος τα κρούσματα ενδοσχολικής βίας; Θα ανοίξουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους οι εκπαιδευτικοί για να «δουν» και να «ακούσουν» τα παιδιά που ζητούν βοήθεια είτε ως θύματα είτε ως θύτες βίας στο σχολείο;

Θα είναι εφέτος στο σχολείο η δασκάλα που πρόσφερε τόσα πολλά στον γιο μου και στους συμμαθητές του, βάζοντας του όρια και μαθαίνοντας του να τα σέβεται; Μια δασκάλα που πέρα από τη σχολική ύλη που έπρεπε να ολοκληρώσει όπως ορίζει το υπουργείο Παιδείας, ασχολήθηκε κυρίως με το μάθει τους μαθητές της να τηρούν τις υποχρεώσεις τους, να σέβονται τους συμμαθητές τους, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, να εργάζονται με ομαδικό πνεύμα, να μη φοβούνται την προσπάθεια ούτε και την αξιολόγηση ούτε την αποτυχία; Μια δασκάλα που δεν χάιδεψε κανέναν μαθητή και κυρίως κανένα γονέα, που δεν μοίρασε άριστα και δέκα στα παιδιά, που δεν «υπέκυψε» στις γκρίνιες και τις πιέσεις απαιτητικών γονέων με πολλά «θέλω» για τα παιδιά τους και με σύγχυση του ρόλου τους. Μια δασκάλα που μπορεί να μην είναι η εξαίρεση αλλά πιθανότατα δεν είναι -ενώ θα έπρεπε να είναι- ο κανόνας στα δημοτικά σχολεία.

Θα υπάρχει λοιπόν εφέτος, αντί για την καλή μας δασκάλα, μια συνολική και κεντρικά σχεδιασμένη αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων του σχολείου, θα έχουν ενεργό και ουσιαστικό ρόλο ο σύλλογος διδασκόντων και η σχολική μονάδα ως σύνολο και ως μέρος ταυτόχρονα ενός ευρύτερου σχολικού περιβάλλοντος ή θα επαφίεται στον επαγγελματικό πατριωτισμό του κάθε δασκάλου ο σχεδιασμός ενός πλαισίου, διδακτικού και παιδαγωγικού, και η εφαρμογή του;

Πολλές οι ερωτήσεις, ελάχιστες ή ανύπαρκτες οι απαντήσεις. Δυστυχώς είναι ίδιες κι απαράλλαχτες στα εννέα χρόνια της σχολικής ζωής όπως την βιώνω ως μητέρα μαθητών. Ούτε οι νυν επικεφαλής του υπουργείου Παιδείας ασχολούνται με την ουσία του εκπαιδευτικού έργου και του σχολείου. Για αυτό και το δημοτικό σχολείο που θα ανοίξει και πάλι τον Σεπτέμβριο, θα έχει «ανοιχτά» και όλα τα μείζονα θέματα λειτουργίας του, εκτός από εκείνο που αφορά ποιος και πώς θα γίνει ο σημαιοφόρος…