Παναγιώτα Καρλατήρα

Ωστόσο, ο πόνος και το οίδημα του αποστήματος την ανησύχησαν και την κινητοποίησαν να βρει γιατρό. Ζήτησε τη συνδρομή μου. Της πρότεινα να πάει στη Μονάδα της Αλεξάνδρας, το πρώην ΙΚΑ, που λειτουργεί σε 24ωρη βάση, με γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, με νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό.

Μού είπε πως θα προτιμούσε να παει σε δερματολόγο εφημερεύοντος νοσοκομείου. Της είπα πως στα νοσοκομεία που εφημερεύουν πρέπει να πηγαίνουν οι ασθενείς με επείγον πρόβλημα υγείας. Και πως το απόστημα είναι επείγον αλλά ήσσονος σημασίας, πχ σε σχέση με ένα έμφραγμα ή βαρύ κάταγμα. Μου απάντησε πως θα αισθάνεται πιο ασφαλής σε ένα νοσοκομείο....Οι επιλογές ήταν "Ανδρέας Συγγρός" κι "Ευαγγελισμός".

"Πάμε στο Συγγρός. Πόσο κόσμο να έχει; Αλλά όσο και να έχει, είναι μεγάλο κι εξειδικευμένο νοσοκομείο, θα έχει και γιατρούς" μοιραζόταν τις σκέψεις της μαζί μου. Άφιξη στις δέκα το βράδυ, σε ένα σκοτεινό και ήσυχο νοσοκομείο. "Έχει κίνηση μεσα;" ρωτά ανυπόμονα στην πύλη. "Όχι, ήσυχα, σε κανα τετράωρο θα έχετε τελειώσει" της απαντάει ο υπεύθυνος, αφήνοντας την άφωνη. Ανένδοτη προχώρησε στο εσωτερικό.

Ο σεκιουριτάς σε ρόλο και υπευθύνου υποδοχής και διανομής δελτίων προτεραιότητας την ρώτησε αν ειναι επείγον το πρόβλημα της (αυτοαξιολόγηση) και στην κατάφασή της τής ζήτησε να δει την πληγή (!). Μετά τής έδωσε το νούμερο 101 και της είπε πως ήταν στον γιατρό το 66. "Σε πόση ώρα θα περάσω"; "Α, πρέπει να έχετε υπομονή, είναι δυο γιατροί μόνο, βλέπουν περίπου 10 άτομα την ώρα...". Στην πρώτη μισή ώρα δεν είχε μπει ούτε βγει κάποιος. "Πάμε στην Αλεξάνδρας;" ρώτησα. "Όχι, πάμε να δούμε στον Ευαγγελισμό, γιατί εκεί θα έχει λίγους στον δερματολόγο" ήταν η απάντηση...

Στον "Ευαγγελισμό" η εικόνα ήταν αυτή που φανταζόμουν και που πιθανόν φαντάζεστε οι περισσότεροι: εκατοντάδες άνθρωποι, στους εσωτερικούς χώρους αναμονής, στα παγκάκια στους εξωτερικούς χώρους, άνδρες της υπηρεσίας φύλαξης παντού σε ρόλους κομβικούς, κατηύθυναν τον κόσμο στο γραφείο κίνησης, το γραφείο διαλογής, τα τμήματα της εφημερίας. Παρά τον συνωστισμό, υπήρχε τάξη και ηρεμία. Στο γραφείο κίνησης η ουρά μίκραινε γρήγορα, ΑΜΚΑ και λοιπά στοιχεία κι έτοιμο το εισητήριο για να προχωρήσουμε στο γραφείο διαλογής. Το απόστημα παλι σε πρώτο πλάνο και η γιατρός παραπέμπει στους χειρουργούς.

"Μα, δερματολόγο χρειάζομαι", είπε η φίλη, αλλά δεν έλαβε απαντηση. Έξω απο το χειρουργικό γινόταν το αδιαχώρητο -με περιπατητικούς ασθενείς, να σημειωθεί βεβαίως. Τουλάχιστον 100 άτομα σε αναμονή χωρίς φαινομενικά να προκύπτει πουθενά το περίφημο "επείγον". Άντεξε στην αναμονή και τον πόνο μια ώρα μονολογώντας "οι γιατροί του Ευαγγελισμού ξέρουν. Εδώ χειρουργήθηκε ο πατέρας μου, στο εφημερεύον νοσοκομείο αισθάνομαι σίγουρη".

Όλη η στρεβλή αντίληψη για το σύστημα υγείας της χώρας, με τα υδροκέφαλα νοσοκομεία που δέχονται εκατοντάδες επισκέπτες σε κάθε εφημερία αλλά νοσηλεύουν τελικά μερικές δεκάδες πραγματικά επείγοντα, συμπυκνωμένη σε λίγες λέξεις. "Κι αν ειναι νέοι ειδικευόμενοι πώς θα τους καταλάβεις; Ότι ξέρουν;" την προκάλεσα. "Είναι θέμα γιατρού ή δομής ή συστηματος; Από πού αντλείς τη σιγουριά σου; Γιατί πρέπει να είσαι σε ενα νοσοκομείο όπου είχε νοσηλευθεί ο πατέρας σου στην καρδιοχειρουργική για να δουν το απόστημα στο χέρι σου;" την βομβάρδισα με ερωτήσεις.

Στις 12 το βράδυ φτάσαμε στην Τοπική Μονάδα Υγείας της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η παθολόγος συζητούσε με τις νοσηλεύτριες. Μας υποδέχτηκαν σχεδόν με... χαρά - πιθανότατα ως ενα ευχάριστο διάλειμμα απο μια βαρετή βραδιά. "Δεν εφημερεύει δερματολόγος αλλά μπορούμε να δούμε το απόστημα", μας ενημέρωσαν.

Κατέγραψαν την ασθενή, η προηγούμενη είχε πάει στις οκτώ το βράδυ (!). Άνοιξαν και καθάρισαν το απόστημα, έδωσαν οδηγίες, έγραψαν συνταγή αντιβίωσης, καθησύχασαν την ασθενή. Σε λιγότερο απο 15 λεπτά το θέμα είχε λήξει.

Το απόστημα της φίλης είχε σπάσει. Όχι όμως και το απόστημα που είχε δημιουργηθεί και μεγαλώσει στο μυαλό της για το τι σημαίνει λήψη παροχής υπηρεσίων υγείας, ανάλογα με το πρόβλημα υγείας. Δεν είναι φυσικά η μόνη που ταλαιπωρείται από την έλλειψη ενημέρωσης για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

Εκατομμύρια Έλληνες βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Την ίδια ώρα η ηγεσία του υπουργείου Υγείας και η κυβέρνηση βαυκαλίζονται ότι υλοποιούν τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της υγείας, μετά το ΕΣΥ, την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, με τις 239 Τοπικές Μονάδες Υγείας (ΤΟΜΥ) και τους 3.800 οικογενειακούς γιατρούς. Η μεταρρύθμιση προχωρά με ρυθμό χελώνας -η προθεσμία υλοποίησης και ολοκλήρωσης έχει παραταθεί επανειλημμένα- αλλά ακόμη και οι 100 Τοπικές Μονάδες Υγείας που λειτουργούν, είναι επί της ουσίας "κλειστές" για το κοινό.

Γιατί ουδείς έχει επικοινωνήσει τι είναι, τι προσφέρουν, τι σημαίνουν για το δημόσιο σύστημα υγείας, για τους πολίτες. Το παραδέχθηκε σε χθεσινή ημερίδα για την ΠΦΥ και τις ΤΟΜΥ ο ίδιος ο υπουργός Υγείας, ότι υπάρχει πρόβλημα με το τι (δεν) γνωρίζει ο κόσμος για τις ΤΟΜΥ και είπε πως σκέφτονται τώρα να ενημερώσουν τους συλλόγους ασθενών για να επικοινωνηθεί μέσω αυτών. Θετικό, χωρίς αμφιβολία. Όπως και ότι είναι κωμικοτραγικό ότι στην στην Αριστοτέλους σχεδιάζουν τρία χρόνια τώρα την περίφημη μεταρρύθμιση και δεν είχαν σκεφθεί με ποιο τρόπο αυτή θα... έφτανε και στους άμεσα αποδέκτες της, τους πολίτες.