Παναγιώτης Τσιμπούκης

Ο νόμος 2112/1920 ψηφίστηκε από την Βουλή την 11η Μαρτίου 1920 όταν Πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και υπουργός Δικαιοσύνης Ιωάννης Δ. Τσιριμώκος και για τους νεώτερους γιοι του τελευταίου ήταν οι επίσης πολιτικοί Ηλίας Τσιριμώκος και Θαλής Τσιριμώκος.

Ο νομοθέτης του 2112/1920 συνέταξε ένα νόμο που μπόρεσε και όχι μόνο είδε, αλλά και πρόβλεψε τις εξελίξεις που θα ερχόντουσαν μέσα στον επόμενο αιώνα (μέχρι σήμερα) σε ένα δίκαιο, όπως είναι αυτό του Εργατικού Δικαίου, που είναι «ρευστό» δίκαιο, καθώς επηρεάζεται από τις κοινωνικές, τεχνολογικές, οικονομικές κ.λπ. εξελίσσεις.

Το νόμο 2012/1920 αναμφίβολα δεν τον επηρέασαν στον βασικό του κορμό, η κατοχή με την Γερμανική μπότα να κτυπά στους δρόμους της πατρίδας μας και τα μυδραλιοβόλα να σκορπούν αλόγιστα το θάνατο, όπως δεν τον επηρέασε ένας εμφύλιος, ενώ πρόσφατα πέρασε τις δοκιμασίες των μνημονίων που επιβλήθηκαν στον Ελληνικό λαό και επέζησε.

Τότε, πριν ένα αιώνα, υπήρχαν λαμπροί νομικοί, οι οποίοι συνέτασσαν νομοσχέδια συγγράμματα, που όταν έφταναν στην Βουλή δεν ήθελαν την προσθήκη ούτε ενός κόμματος.
Τα νομοσχέδια τότε τα συνέτασσαν μακριά από κάθε μορφής πολιτική σκοπιμότητα και υπόδειξη, ενώ το κείμενό τους έβλεπε σε βάθος χρόνου και δεν άφηνε ακάλυπτο κανένα ενδεχόμενο.

Τις τελευταίες δεκαετίες, δυστυχώς, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Ευκαιριακή νομοθέτηση και σύνταξη νομοσχέδιων στο πόδι, από νομικούς οι οποίοι δεν έχουν τις ανάλογες περγαμηνές και πολλές φορές το περιεχόμενο των νομοσχεδίων έχει έντονο πολιτικό στοιχείο, είτε κεκαλυμμένο είτε απροκάλυπτο, ακόμα και φωτογραφικές διατάξεις.

Γίνεται ναυάγιο, γίνεται πολύνεκρο τροχαίο, καίγεται η μισή Ανατολική Αττική, το πρώτο πράγμα που ακούγεται από τους υπουργούς Δικαιοσύνης είναι «άμεση αυστηροποίηση των ποινών» και το δεύτερο και κλασσικό, «το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκκαλο».

Η περιβόητη αρχή της καλής νομοθέτησης είναι πλέον ανέκδοτο και οι υπουργοί, κατά κανόνα, υποστηρίζονται από νομικούς οι οποίοι κύριο προσόν έχουν την κομματική συγγένεια με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα και κάποιο «κολλητό» που τηλεφωνεί στον υπουργό, λέγοντας του πάρε τον τάδε είναι δικός μας και δικός μου.

Ενδεικτικό της τραγικότητας των νομοσχεδίων και των νόμων είναι η αλλαγή του Ποινικού Κώδικα που έγινε το 2019, όταν υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Μιχάλης Καλογήρου. Η τέως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά από 68 χρόνια εφαρμογής (με όσες τροποποιήσεις έγιναν μέσα σε αυτά τα χρόνια) αποφάσισε να αλλάξει στο σύνολό του τον Ποινικό Κώδικα του 1951. Πράγματι, αυτό ήτα αναγκαίο, αλλά όχι όπως τραγικά και ανεύθυνα έγινε.

Λίγες ώρες πριν κλείσει η Βουλή ο Μιχάλης Καλογήρου πέρασε, με τη διαδικασία των Κωδίκων, δηλαδή σε μία συνεδρίαση και όχι κατ΄ άρθον συζήτηση, το νέο Ποινικό Κώδικα. Ακολούθησε το χάος. Ακόμη, στην καλλίτερη περίπτωση αυτός που είχε σκοτώσει την μάνα του για ασήμαντο αφορμή, αποφυλακίστηκε και σήμερα πίνει το καφεδάκι του στο διπλανό τραπεζάκι της καφετέριας.

Η Νέα Δημοκρατία το 2019 με μία νομοθετική ρύθμιση προσπάθησε να βελτιώσει κάποια πράγματα στο νέο Ποινικό Κώδικα και τώρα εξήγγειλε κάποιες νέες τροποποιήσεις, αλλά η ζημιά στις αποφυλακίσεις, κ.λπ. έχει γίνει και δεν μπορεί κανείς να γυρίσει πίσω το χρόνο.

Φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και αυτός ο τόπος θα μαραζώσει, καθώς όλοι δείχνουν στους νέους, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τις πύλες εξόδου της χώρας για αναζήτηση μιας άλλης δικαιότερης ζωής. Εκεί δηλαδή, που οι ανθρώπινες αξίες θα καταξιώνονται, θα αναρριχώνται κοινωνικά και επιστημονικά, θα αμείβονται και τα λαμόγια, τα τρωκτικά και οι πειρατές, θα ρίπτονται στον κάλαθο των αχρήστων.