Παναγιώτης Τσιμπούκης

Το ενδιαφέρον της δικηγορικής πιάτσας επικεντρώνεται περισσότερο σε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη δημόσια προβολή, κατά βάση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και σε εκείνους που κατέχουν υπουργικούς, βουλευτικούς, πανεπιστημιακούς, κ.λπ. θώκους ή κατέχουν θέσεις εξουσίας.

Ουσιαστικά υπάρχει ένας άτυπο κατάλογος, που εμπεριέχει ακόμη και στοιχεία ποινικού μητρώου, στον οποίο αναζητάς το όνομα του δικηγόρου ή καθηγητή των Νομικών Σχολών -που έχουν παράλληλα και την δικηγορική ιδιότητα- και σου «κατεβάζει» το ιστορικό του, τις επαγγελματικές (εμφανείς και αφανείς) ενασχολήσεις του, με ποιά πολιτικά πρόσωπα και δικηγορικά γραφεία συνεργάζεται, ποιος ή ποιοί τον άνδρωσαν και τον καθιέρωσαν στο δικηγορικό -εννοείτε και πολιτικό- χώρο, κ.λπ. Είναι δηλαδή, κάτι σαν πάζλ, που όμως εάν δεν υπάρχει ένα κομμάτι, σου υποδεικνύουν τα υπόλοιπα κομμάτια ποιο είναι αυτό που ψάχνεις. Ή είναι κάτι σαν εμπλουτισμένο facebook, που αναζητάς με το επώνυμο και σου δίνει τα στοιχεία.

Παράλληλα, δημιουργούνται παρεάκια τα οποία λειτουργούν με μασονική νοοτροπία και λογική. Τα παραιάκια αυτά δεν συγκροτούνται μόνο από δικηγόρους και πανεπιστημιακούς διδασκάλους, αλλά συμμετέχουν παράλληλα πολιτικοί, δικαστικοί (πρώην και εν ενεργεία) άλλα και πρόσωπα τα οποία κατέχοντα αξιώματα, σε δημόσιους και μη οργανισμούς, φορείς, κ.λπ.

Μια αντίληψη των πραγμάτων και των αφανών διασυνδέσεων των προσώπων, από ένα παρεάκι, μπορεί να σου δώσει μια επιστημονική εκδήλωση, μια επετειακή εκδήλωση, μια παρουσίαση ενός βιβλίου, κ.λπ. Εκεί το παζλ είναι φανερότατο. Δεν χρειάζεται να πάς στην εκδήλωση, απλά διαβάζεις την πρόσκληση και «έχεις στο πιάτο ολόκληρη Αθήνα», όπως λέει η Γιώτα Νέγκα με τους στίχους του Θ. Καραμουρατίδη.

Τα ίδια πρόσωπα, από το ίδιο παρεάκι τα συναντάς ποτέ εδώ και πότε εκεί, χωρίς να τους ενδιαφέρει ότι μπορεί να δημιουργήσουν εύλογα ερωτηματικά για το πώς τόσο συχνά συναντιούνται και συνυπάρχουν σε δημόσιες εμφανίσεις ή συνεργασίες. Δηλαδή, απροκάλυπτα και με εν μέρει τσαμπουκά δηλώνουν έμμεσα αλλά σαφώς ότι αποτελούν παρεάκι. Και όλα αυτά όταν ξέρουν ότι υπάρχουν και συνεργασίες μεταξύ τους με οικονομικό αντικείμενο.

Το απροκάλυπτο στοιχείο των κοινών εμφανίσεων, αντλείται από την αλαζονεία της εξουσίας, με το σκεπτικό ότι εφόσον κατέχω θέση εξουσίας κανείς δεν με πειράζει και δεν με ενοχλεί και κάνω ότι θέλω.

Πρόσφατο όμως είναι το παράδειγμα πρώην υπουργού και πρώην δικαστικού, ο οποίος έχει εμπλοκή σε υπόθεση γνωστής φαρμακοβιομηχανίας και έχει πλέξει σε δικαστικές περιπέτειες, με άγνωστο αποτέλεσμα. Ναι μπορεί να μην σε ενοχλεί κανείς όταν έχεις θέση εξουσίας (και αυτό σε παρασύρει), αλλά όταν κατέβεις όμως από το πλοίο της εξουσίας, αρχίζει το παρεάκι να διαλύεται, να μην γνωρίζει ο ένας τον άλλον και τον τελικό λόγο έχουν πλέον άλλοι αρμόδιοι της ορθίας Δικαιοσύνης.

Και στο παρελθόν υπήρχαν δικηγορικά κ.λπ. παρεάκια, τα οποία είχαν δύο μορφές. Τα πρώτα ήταν, κατά κανόνα, επιστημονικά, που βρισκόντουσαν για να ανταλλάξουν απόψεις και προβληματισμούς πάνω σε νομικά επίκαιρα ζητήματα. Τα δεύτερα ήταν μια μικρογραφία των σημερινών, με τη μόνη διαφορά ότι τότε τα παρεάκια ήταν ελάχιστα και δακτυλοδεικτούμενα και οι κινήσεις τους δεν είχαν θράσος και επίδειξη ισχύος.

Φυσικά διευκρινίζεται σε κάθε τόνο ότι δεν σημαίνει συλλήβδην ότι σε κάθε εκδήλωση επιστημονική, κοινωνική, κ.λπ. που παρευρίσκονται και είναι ομιλητές, εισηγητές, κ.λπ. δικηγόροι, πανεπιστημιακοί και άλλοι, υπάρχει παρεάκι ενταγμένο στον άτυπο κατάλογο της δικηγορικής πιάτσας.