Παναγιώτης Τσιμπούκης

Από όλους εκείνους του Ελλαδίτες που πολέμησαν τον Τούρκο εισβολέα στη Μεγαλόνησο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, άλλοι τραυματίστηκαν, άλλων επέστρεψαν μόνο οι σωροί σκεπασμένες με την ελληνική σημαία, άλλοι είναι ακόμη αγνοούμενοι, και άλλοι επέτρεψαν στη μητέρα Πατρίδα και σήμερα είναι πλέον στην τρίτη ηλικία.

Έχουν περάσει από τότε 47 ολόκληρα χρόνια, και όμως οι Ελλαδίτες στρατιώτες που αντιμετώπισαν την ορδή του «Αττίλα» έχουν και εκφράζουν ακόμη και σήμερα το μεγάλο παράπονο ότι η Πατρίδα τους αδιαφόρησε γι’ αυτούς, τους απαξίωσε και τους περιφρόνησε. Αντίθετα, εκείνοι τίμησαν την Πατρίδα τους, όπως τίμησαν την ελληνική σημαία, τα εθνόσημα που είχαν στις στρατιωτικές στολές τους. Τίμησαν ακόμη το ελληνικό μεγαλείο και την ιστορία μας, ιστορία πάνω στην οποία ανδρώθηκαν οι ευρωπαϊκοί πολιτισμοί και οι επιστήμες.

Η Πολιτεία οφείλει με απόλυτο σεβασμό, έστω και την τελευταία στιγμή, σε όσους Ελλαδίτες η οποίοι είναι ακόμη εν ζωή, να τους αποδώσει την τιμή που δικαιούνται για την τεράστια προσφορά τους στην Πατρίδα, κάτι το οποίο η Δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να κάνει, επικαλούμενη το γράμμα του νόμου.

Λησμόνησε η Δικαιοσύνη ότι οι Ελλαδίτες που πολέμησαν το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο δεν είχαν την πρόβλεψη να συστήσουν «Ελλαδιτοδικείο», κατά τα πρότυπα του «Μισθοδικείου», για να επιλύουν τις διαφορές τους.

Αφορμή για τις γραμμές αυτές αποτέλεσε μία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ειδικότερα, 47 χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, 24 χρόνια μετά τη μερική αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της πολεμικής υπηρεσίας τους στην Κύπρο, 18 χρόνια μετά την κατάθεση αγωγής στο Πρωτοδικείο κατά του Δημοσίου από Ελλαδίτες στρατιώτες που πολέμησαν στην Κύπρο κατά του εισβολέα, ήρθε το Συμβούλιο της Επικρατείας και τους είπε ότι είναι αναρμόδιο να εξετάσει τις αγωγές τους, παραπέμποντάς τους να ξεκινήσουν από μηδενική βάση στα Πολιτικά Πρωτοδικεία.

Δεν αρκούν όλα αυτά. Η Πολιτεία μέσω των δικηγόρων της (Νομικό Συμβούλιο του Κράτους) ζήτησε από τους Συμβούλους Επικρατείας να κρίνει ότι τα ποσά που τυχόν έχουν επιδικαστεί σε Ελλαδίτες στρατιώτες της Κύπρου ως μέρος των αποζημιώσεων που ζητούσαν δικαστικά από τα Διοικητικά Πρωτοδικεία και Εφετεία πρέπει να επιστραφούν… Αισχύνομαι ως Έλληνας πολίτης γι’ αυτό.

Αναγκαίο είναι να επισημανθεί ότι οι ήρωες τις Κύπρου ζητούν να τους να αναγνωρίσει η Πολιτεία την πολεμική υπηρεσία τους στην Κύπρο, μέχρι την έκδοση του νόμου 2641/1998, ο οποίος την αναγνώρισε μεν (την πολεμική τους υπηρεσία), αφήνοντας όμως ένα μεγάλο κενό 24 ετών μη αναγνώρισης (από το 1974 έως το 1998).

Από τα Διοικητικά Δικαστήρια οι Ελλαδίτες μαχητές της Κύπρου ζητούσαν να επιδικαστεί στον καθέναν αποζημίωση 200.000 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας, ως χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστησαν από τη συμπεριφορά των αρμοδίων οργάνων της Πατρίδας. Τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Διοικητικά Δικαστήρια πράγματι τους επιδίκασαν 100.000 ευρώ ως αποζημίωση, όμως το ΣτΕ τους είπε (μετά από αίτηση αναίρεσης του Ελληνικού Δημοσίου) ότι είναι αναρμόδιο να δικάσει, και ότι αρμόδια είναι τα Πολιτικά Δικαστήρια.

Η Πολιτεία είναι βέβαιο ότι θα ισχυριστεί πως το θέμα του μεγάλου κενού των 24 ετών μη αναγνώρισης της πολεμικής τους υπηρεσίας δεν είναι σημερινό δικό της έργο, αλλά αυτοί οι οποίοι ήταν στο κυβερνητικό τιμόνι το έτος 1998. Ναι, πράγματι η σημερινή Πολιτεία στο σημείο αυτό έχει απόλυτα δίκιο. Όλα διαδραματίστηκαν το 1998.

Όμως τώρα το ΣτΕ, μετά από τόσα χρόνια, και αφού κράτησε στα συρτάρια του τη συγκεκριμένη αίτηση δέκα ολόκληρα χρόνια, είπε ότι είναι αναρμόδιο και ξεκινήστε από την αρχή στα Πολιτικά δικαστήρια και εάν υπάρχουν συγγενείς-κληρονόμοι σας, πιθανόν κάποια στιγμή, μετά από δεκαετίες, να προλάβουν να πάρουν στα χέρια τους κάποια δικαστική απόφαση.

Παράλληλα, όμως, οι δικηγόροι της Πολιτείας, χωρίς καμία αναστολή, ζήτησαν να επιτρέψουν αυτοί του πρόταξαν τα στήθη τους στους εισβολείς της Κύπρου, μέρος της αποζημίωσης που ζητούσαν, εφόσον τα Διοικητικά Δικαστήρια τους την είχαν επιδικάσει. Κάπου υπάρχουν και όρια.

Τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Κάποια στιγμή –ευχή όλων μας είναι να μην υπάρξει–, εάν οι στρατιώτες που υπηρετούν σήμερα, δηλαδή τα παιδιά όλων μας, ακόμη και αυτών που σήμερα κατέχουν θέσεις σε αξιώματα της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης, κληθούν να προασπίσουν τα πάτρια εδάφη, τότε τι απόψεις και τι αποφάσεις θα λαμβάνουν οι πολιτειακοί άρχοντες και τι αποφάσεις θα εκδίδονται;