Πάνος Καπώνης

Γενικά υπάρχει εντυπωμένη στον πολίτη η αντίληψη ότι αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία, που έτσι κι’ αλλιώς είναι καταδικαστέος, σηματοδοτεί μια εφαρμογή εκ μέρους της δύσης των Αρχών της Δημοκρατίας ή υπάρχει υποδόρια ένας ενεργειακός πόλεμος ΗΠΑ-Ρωσίας ;

Φυσικά κανείς δεν επιχαίρεται για την εισβολή και ταυτόχρονα την εφαρμογή του ρωσικού δόγματος, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα κατά καιρούς διάφορα δόγματα των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι μόνον. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελληνική πολιτική θα πρέπει να γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως, όπως π.χ. την πρόσφατη απέλαση Ρώσων διπλωματών, γιατί οι δεσμοί με την Ρωσία, όχι όμως της σημερινής – απαράδεκτης είναι αλήθεια – πολεμοχαρούς εμφάνισης της Ρωσίας, είναι οι ίδιοι με τον Ουκρανικό Λαό και τις αντίστοιχες παραδόσεις τους.

Με τον Ρωσικό λαό όπως και με τον Ουκρανικό, μας συνδέουν πολλά (ορθοδοξία, ομογενείς, μέρη δεμένα με την ελληνική ιστορία κ.α.) και πρέπει να σκεφτόμαστε και το αύριο. Ο πόλεμος αυτός κάποια στιγμή θα τελειώσει και ανεξάρτητα εάν ηγέτης θα εξακολουθεί να είναι ο Πούτιν ή όχι, η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρήσει τους πνευματικούς και πολιτιστικούς δεσμούς της, όπως εξάλλου και με την Αμερική και γενικότερα την Δύση.

Ο παραπάνω λόγος δε, ενισχύεται από το γεγονός ότι, η υποδόρια αίσθηση ενός πολέμου οικονομικών (ενεργειακών) σκοπιμοτήτων δεν δικαιολογεί τα θύματα και τις καταστροφές εν έτει 2022 του Ουκρανικού πολέμου, ανεξάρτητα του ποιος ωφελείται και ποιος όχι. Γεγονός όμως είναι ότι εκείνοι που σίγουρα δεν φταίνε είναι οι απλοί άοπλοι αθώοι άνθρωποι-θύματα ενός ενεργειακού πολέμου.

Έχω την αίσθηση ότι, η αναβαθμισμένη πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική μέχρι την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, άρχισε μετά από εκεί να χάνει πόντους. Το πιο επικίνδυνο βέβαια είναι η σχετική φαινόμενη αναβάθμιση της Τουρκίας, της κατά τα άλλα «συμμάχου» μας στο ΝΑΤΟ. Αρκετά ο Ελληνισμός έχει βιώσει και βιώνει το δράμα της Κύπρου.