Παύλος Μαρινάκης

Με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, αποφάσισα να ξεχωρίσω τρία σημεία: την ιστορία της, το σήμερα, αλλά και τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας

Η γενιά μου -και όχι μόνο- μεγάλωσε με δύο μύθους: ότι κοινωνικά ευαίσθητοι είναι μόνο οι αριστεροί και ότι η ενασχόληση με την πολιτική δεν έχει νόημα γιατί «όλοι ίδιοι είναι». Οι μύθοι, όμως, είναι για να διαλύονται

Λίγες μόλις ώρες πριν από τις εθνικές εκλογές, ο λόγος περνά στους πολίτες. Την Κυριακή οι Ελληνίδες και οι Έλληνες θα κληθούν να αποφασίσουν σε ποια χώρα θα ζήσουμε, σε ποια χώρα θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας

Τα γεγονότα των τελευταίων ωρών με πρωταγωνιστή τον Παύλο Πολάκη μπορούν να ιδωθούν με πολλαπλά πρίσματα

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επισκεπτόμενος το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, πήρε στις αποσκευές του μόνο το πιστοποιητικό εμβολιασμού και την κομματική του ιδιότητα. Σε μια στιγμή που η πανδημία βρίσκεται σε έξαρση, ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια αδιάκοπη σύγχυση.

Με τα μέτρα που κατά καιρούς έχουν ανακοινωθεί για το ωράριο των καταστημάτων και τη χρήση μάσκας αλλά και με τα νέα μέτρα για την απαγόρευση κυκλοφορίας, εμφανίζονται σε συζητήσεις μεταξύ φίλων- μεταξύ σοβαρού και αστείου- οι φράσεις: «Και γιατί να κλείνουν τα μαγαζιά στις 12; Πριν τις δώδεκα δηλαδή δεν κολλάει και στις δώδεκα και δέκα κολλάει;» και «Αν περπατάω στο δρόμο και περάσει δίπλα μου κάποιος φορέας του κορονοϊού η μάσκα θα με σώσει;».

Στις οθόνες όλων μας παρέλασε η εικόνα μιας γυναίκας που ποδοπατά με μανία ένα σωρό από μάσκες, σε διαμαρτυρία κατά της χρήσης μασκών στα σχολεία. Χωρίς να την γνωρίζω προσωπικά, ένιωσα την ανάγκη να της πω δυο σκέψεις μου, με την ειλικρινή ελπίδα ότι θα αλλάξει άποψη.

Αναμφίβολα η πανδημία ήρθε σε μια περίοδο που η χώρα ετοιμαζόταν να δημιουργήσει συνθήκες δυναμικής ανάπτυξης για όλους: ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία και το αδιαπραγμάτευτα αναγκαίο προσωρινό «πάγωμα» της οικονομίας ανέστειλαν την επάνοδο της οικονομίας στην κανονικότητα που είχε μόλις αρχίσει να διαφαίνεται.

Ολόκληρος ο πλανήτης αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση, η οποία ξεκινώντας από τη δημόσια υγεία με την πανδημία του Covid- 19, έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας, έχει ανατρέψει και έχει προσαρμόσει την καθημερινότητά μας σε ένα διαφορετικό ρυθμό.

Η δεκαετία μεταξύ 2005 και 2015 χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια κυβερνήσεων να εκσυγχρονίσουν και να αναβαθμίσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τη στόχευση που αποδίδει κανείς σε κάθε επιμέρους προσπάθεια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι αλλαγές που προωθήθηκαν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Οφείλουμε, όμως, ταυτόχρονα να παραδεχτούμε ότι οι αλλαγές αυτές είτε έμειναν στη μέση, είτε - ακόμα χειρότερα - έμειναν στα χαρτιά.

Αν ζητούσαμε σήμερα από ένα μαθητή Λυκείου να περιγράψει σε μια έκθεση τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες του τις βαθμίδες λογικά θα έγραφε κάτι όπως «το εκπαιδευτικό σύστημα στις μέρες μας έχει χάσει τον ουσιαστικό του ρόλο επειδή καλεί τους μαθητές να παπαγαλίσουν γνώσεις». Και μάλλον θα είχε δίκιο. Και σίγουρα θα είχε πολλά να γράψει.

​Στα τέσσερα σχεδόν χρόνια που η χώρα μας βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας τα περιστατικά που προσβάλλουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στην πολιτική και, κυρίως, που καταδεικνύουν παντελή έλλειψη σεβασμού προς τους συμπολίτες μας.