Πέτρος Τρουπιώτης

Και όμως, ο Κ Σημίτης, που την περασμένη Κυριακή «αποχαιρέτησε» τα εγκόσμια, ήταν ένας από τους πιο καλούς πρωθυπουργούς της χώρας, στην νεότερη ιστορία της.

Και το καλός κρίνεται κυρίως από την αποτελεσματικότητα του και όχι από τις οποίες υποσχέσεις ή κάθε είδους ανακοινώσεις που δεν γίνονται πράξη.

Και ο Κ Σημίτης, ο «λογιστής» , όπως τον αποκαλούσαν υποτιμητικά κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ που δεν έβλεπαν με καλό μάτι το ότι είχε ικανότητες και πρόγραμμα, είχε σχέδια τα οποία και υλοποιούσε οργανώνοντας την διαδρομή που πρέπει να ακολουθηθεί.

Ήταν ένας «αμετανόητος» Ευρωπαΐστης, ακόμα και τις εποχές που τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στην ελληνική κοινωνία, κυριαρχούσαν οι λαϊκίστικές ιδέες και αντιλήψεις περί μη ένταξης ή εξόδου «από την Ευρώπη των μονοπωλίων» , κι αυτό γιατί έβλεπε καθαρά και ,μπροστά, απορρίπτοντας τους εύκολους λαϊκισμούς που ικανοποιούσαν «τα πλήθη».

Την αντίληψη του αυτή , την «πλήρωσε», αρκετές φορές και εσωκομματικά αλλά και στην κοινωνία. Όμως , δεν έκανε πίσω και επέμενε στις απόψεις του, κόντρα στο κλίμα ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Κοντράροντας ακόμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου, σε αντίθεση με πολλούς άλλους στο ΠΑΣΟΚ που θεωρούσαν τον «πρόεδρο αλάθητο». Ίσως γιατί ο ίδιος ήξερε τις γνώσεις, τις δυνατότητες και τις ικανότητες του, σε αντίθεση με πολλούς εκείνων των εποχών που «φωτίζονταν» από τον προβολέα του προέδρου της εποχής.

Στο ερώτημα βέβαια, γιατί όλοι αυτοί, που ήταν τόσο διαφορετικοί από τον Κ Σημίτη, τον επέλεξαν για αντικαταστατή του Α Παπανδρέου, έχει μια απλή απάντηση. Γιατί ήξεραν ότι μόνον αυτός μπορεί να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Και πολλοί εξ αυτών ήταν εξαρτημένοι από το κράτος.

Δεν τον συμπαθούσαν, αλλά (δυστυχώς γι αυτούς) «ήταν ο μονός που μπορούσε να κάνει την δουλειά και να φέρει αποτελέσματα».

Το χαρακτηριστικό του Κ. Σημίτη, ήταν πως έβαζε στόχους, πάντα πάνω από τις προσδοκίες (και ενίοτε και τις δυνατότητες) των συνεργατών του και πάλευε για να τους πραγματοποιήσει.

Το αποτέλεσμα, έλεγε και ο ίδιος, κρίνει τον πολιτικό και όχι οι καλές προθέσεις γενικώς.

Δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς για τα όσα πέτυχε, αναμεσά τους και η κρίσιμη για την επιβίωση της χώρας όπως αποδείχθηκε, ένταξη στην ΟΝΕ. Έχουν ειπωθεί πολλά από φίλους και αντιπάλους και θα τα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος , με την αναγκαία απόσταση και «ψυχρή ματιά».

Ίσως έχει ενδιαφέρον να επισημάνουμε απλώς ένα «λάθος» του Κ Σημίτη. Και αυτό ίσως είναι το ότι κοιτάζοντας τα μεγάλα, τους ψηλούς στόχους , «ξέχασε» τα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν τον μέσο πολίτη. Και αυτό ήταν κάτι που του κόστισε στην κοινωνία.

Και δυστυχώς, ο ίδιος , δεν επέλεξε κάποιον ή κάποιους στον κυβερνητικό μηχανισμό που να ασχοληθούν με την καθημερινότητα. Να βλέπουν τα «πεζά» , αλλά καθημερινά προβλήματα των πολιτών.

Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα αρνητικά της πρωθυπουργίας του, όπως και το ότι, έκανε αρκετές φορές λάθος επιλογές συνεργατών οι οποίοι και τον «κρέμασαν» ή τον «προδώσαν». Το δε λάθος αυτό, γινόταν μεγαλύτερο, μια και στον ίδιο, και λόγω ιδιοσυγκρασίας, του ήταν δύσκολο να απομακρύνει κάποιους από αυτούς. Κάτι που οι τελευταίοι, υπουργοί και μη, εκμεταλλευθήκαν.

Το μπλοκάκι του Σημίτη, που πολλοί –ακόμα και υπουργοί- κορόιδευαν την εποχή της πρωθυπουργίας του, ήταν αυτό που θύμιζε σε όλους , στόχους, χρονοδιαγράμματα και ανάγκη για αποτελέσματα.

ΥΓ: Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα τέλη της δεκαετίας του 70, να διατελέσω υπεύθυνος τύπου του, όταν το 1981-82 ήταν υπουργός Γεωργίας και την τιμή δέκα χρόνια αργότερα, να με παντρέψει με την ζωγράφο Ράνια Καπελιάρη.