Ρομίνα Ξύδα

«Στις 21 Οκτωβρίου 2020, στη συμπλήρωση δύο χρόνων και ενός μήνα ακριβώς από την ασύλληπτη δολοφονία του Ζακ, ορίστηκε η δίκη των δολοφόνων του στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Θα είμαστε εκεί, όσο κι αν ξέρουμε πόσο θα συληθεί το κορμί του πάλι. Θα είμαστε εκεί πολλές και πολλοί, για να ακουστεί η φωνή του. Θα είμαστε εκεί να γεμίσουμε γκλίτερ και αστερόσκονη τις δικαστικές αίθουσες. Θα σε δικαιώσουμε Ζακ. Οι ζωές μας έχουν αξία». Το παραπάνω κάλεσμα, «τυπωμένο» σε socialmedia, δρόμους, πλατείες, συζητήσεις και συνειδήσεις αποτελεί τον προάγγελο μιας επώδυνης δικαστικής διαδικασίας με ένα αίτημα κοινό για όλους: Δικαιοσύνη (ξανά).

Πάρτι. Με ψηλά τακούνια, βαθύ ντεκολτέ και κατακόκκινο κραγιόν. Κάθεται δίπλα σου στον καναπέ. Καλύπτει τους ψίθυρους «και ποια είναι αυτή;» με γέλιο δυνατό και τις εξυπνάδες «άλλη μια ξανθιά» με σιωπή. Σε σκουντάει με τον αγκώνα για να χορέψεις, εδώ ήρθαμε για να διασκεδάσουμε, «τι ζώδιο είσαι;».

«Μην κάθεσαι παιδί μου τόσο πολύ στον ήλιο! Θα καείς». Ποιος να μου ‘λεγε εκείνη την εποχή, που έσταζα μανιωδώς ιώδιο μέσα σε μπουκάλια baby oil για να γίνω παντελώς «γκάγκανο», πως το πραγματικό «κάψιμο» θα ερχόταν χρόνια μετά μέσα από μία πανδημία. Χωρίς ήλιο, χωρίς bronzé απόχρωση, με τόνους οινοπνεύματος στα χέρια και δύο μικρά παιδιά σε σπίτι-καραντίνα… Κι όμως.

Συμβαίνει κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς εποχή. Ψυχολόγοι παντός καιρού να ξεφυτρώνουν μέσα σε οθόνες, πάνω σε περιοδικά, πλάι σε χριστουγεννιάτικα έλατα με πολύχρωμα φωτάκια και πελώριες μπάλες και με ύφος περισπούδαστου μαϊντανού να μας ενημερώνουν πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στα παιδιά μας ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης. Πως το αθώο αυτό ψεύδος είναι ικανό να χαλάσει σε βάθος χρόνου την σχέση μας με το παιδί, να εξαϋλώσει την εμπιστοσύνη, να σβήσει την πίστη, να συνθλίψει την ειλικρίνεια. Στο ίδιο χωράφι περισπούδαστων μαϊντανών φυτρώνουν και κάποια “βλίτα” με το ταμπελάκι του ειδικού, τα οποία επιστρατεύουν όλα τα αποθέματα του φτωχού μυαλού τους και της ελλειμματικής πένας τους προκειμένου να μας… διδάξουν τον ακριβή τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να προβαίνουμε στην αποκάλυψη της μεγάλης αλήθειας. Γράφουν κι άλλες σοφίες, όπως για παράδειγμα ότι η ιστορία του Άγιου Βασίλη αποτελεί μία καλή ευκαιρία για να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το ψέμα, πως η “ρομαντική ψυχούλα” πολύ θα πληγωθεί αν μάθει την αλήθεια από τον κολλητό στο σχολείο κι όχι από τη μαμά στο σπίτι κι ότι θα πρέπει να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένες για έναν ορυμαγδό ερωτήσεων οι οποίες ενδέχεται να διαρκέσουν μία… ολόκληρη ζωή!

Στην καθαρεύουσα θα το λες πουλάκι μου και θα το γράψεις κι εκατό φορές σε λευκή σελίδα μπας και ξεπλύνεις το πιτσιλισμένο με το αίμα του Τζόκερ ηθικό σου μητρώο.

Πότε μεγάλωσες; Ξέχασα να σε ρωτήσω, πολλές φορές δεν είχα καν το χρόνο να σε κοιτάξω. Οι δουλειές, βλέπεις. Το άγχος, ξέρεις. Η τρέλα μέσα στην οποία χανόμαστε εμείς οι μεγάλοι, μου έκλεψε τις ματιές μέσα στις μέρες που πέρασαν από πάνω σου κι από μέσα σου με ταχύτητα ιλιγγιώδη

Τηλεφωνώ από το πρωί. Σε μαγικούς θερινούς προορισμούς, κατά προτίμηση all inclusive. Σε θέρετρα με πισίνες και νεροτσουλήθρες, με παιδικές χαρές και baby sitting, με ξαπλώστρες και «αχνιστές» πετσέτες θαλάσσης, με water sports και room service, με gourmet restaurants και BBQ parties.

Μικρή κλέφτρα. Φλύαρη, πομπώδης, αυτάρεσκη. Να δοκιμάζει μπροστά σε καθρέφτη-αντίκα λάφυρα από το σεντούκι της μαμάς: διαμαντένια κολιέ, ψηλοτάκουνες γόβες, μακριά φουστάνια, ακριβά γουναρικά κι εκείνη την ολόχρυση βέρα που δεν της «χώραγε» πια. Μαζί τα φόρτωσαν ένα συννεφιασμένο μεσημέρι σε ένα πορτοκαλοκίτρινο σαραβαλιασμένα τζιπ για να ορθώσουν τη ζωή τους κόντρα σε όλα τα προγνωστικά που τις ήθελαν ερειπωμένες…

Πέθανε ο Θέμος. Το σήμερα παραλύει, όλα γύρω μου τρέχουν στο αντίθετο ρεύμα του θανάτου: στη φιγούρα του, στα λόγια του, στο αργό του περπάτημα, στο δαιμονικό χιούμορ του, σ’ εκείνο το «Μη φοβάσαι μπουμπού εγώ είμαι εδώ».

Συνήθως το “κουτί” αυτό είναι κλειστό.