Ρομίνα Ξύδα

Το άψυχο κορμάκι ενός τρίχρονου παιδιού να κείτεται “σώμα ξένο” στο σύμπαν των ισχυρών, αυτό που το ξέρασε, όπως ακριβώς και η θάλασσα στην παραλία της Αλικαρνασσού. Αποσβολωμένη, πονάω. Σαν να με χτύπησε σφαίρα στο στήθος, αντικαθιστώντας τους χτύπους της καρδιάς μ' ένα υπόκωφο βουητό παιδικού παρακαλετού. Αποσβολωμένη, δακρύζω, υπό το καθεστώς ενός άγριου κόσμου που μουσκεύει με την απάθεια του ματιές και συνειδήσεις. Αποσβολωμένη, διαβάζω, την ιστορία αυτών των δύο παιδιών, που θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μου παιδιά. Την ιστορία του πεντάχρονου Γκαλίπ και του τρίχρονου Αϊλάν. Πριν από λίγο καιρό, τα δύο αδέλφια ήταν, λέει, ευτυχισμένα. Οι κακοί υπήρχαν μόνο στα παραμύθια που τους διάβαζε η μαμά, τα ψεύτικα πολυβόλα μόνο στις βιτρίνες των παιχνιδάδικων της γειτονιάς τους, η ελευθερία μέσα τους και ο θάνατος χιλιόμετρα μακριά τους.

Είχαν, λέει, όλα όσα ανάγκη ένα παιδί για να είναι αληθινά χαρούμενο: και αγάπη, και θαλπωρή, και μεγάλες αγκαλιές και δυο γονείς ικανούς να κάνουν τα πάντα για να είναι τα παιδιά τους καλά. Και κάπου εκεί, στη μέση του δικού τους παραμυθιού, μια παρέα παρανοϊκών πήρε τα όπλα, έκλεψε την λευτεριά και στάζοντας επάνω στο παραμύθι της ζωής τους λίγες σταγόνες αίμα, τους σύστησε το θάνατο. Οι γονείς τους αποφάσισαν, λέει, να τα γλυτώσουν από τον τρόμο του πολέμου, και μια θεία που ζούσε χρόνια στον Καναδά, κάλεσε την οικογένεια, ως άλλη καλή νεράιδα, να ζήσει κοντά της. Φεύγουν. Με μια βαλίτσα όνειρα στο χέρι κι εκείνο το παιδικό χαμόγελο, το γεμάτο αθωότητα, στα χείλη. Φτάνουν στην Τουρκία με τις σελίδες του παραμυθιού που κρατούν στα παιδικά τους χεράκια να γεμίζουν ακόμη περισσότερο αίμα: τα γραβατωμένα τέρατα της Ανατολής δεν τους δίνουν βίζα εξόδου από τη χώρα για τον Καναδά εξαναγκάζοντας εμμέσως την οικογένεια να επιβιβαστεί σε ένα καρυδότσουφλο συντροφιά με άλλες 13 απελπισμένες ψυχές.

Ο Γκαλίπ και ο Αϊλάν χώνονται στην αγκαλιά της μαμάς τους παίζοντας για ώρες κρυφτό με τον θάνατο. Όταν ο τελευταίος τους βρίσκει κάπου στο Αιγαίο, τα ξεγυμνωμένα τέρατα που κυβερνούν τον κόσμο της Δύσης λιάζονται σε παραλίες ονειρικές. Δεν έχουν πλάνα, δεν έχουν σχέδια, δεν έχουν δάκρια, δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν καν ούτε ένα τόσο δα σωσίβιο για τα δυστυχισμένα προσφυγόπουλα της Συρίας. Το μοναδικό τους “plan” έγκειται στο να ξεφορτώνουν καθημερινά στις ψυχές των αδυνάτων τεράστια φορτία φόβου και ενοχής πλάθοντας τα τέλεια θύματα, νεκρά ή ζωντανά, ενός κόσμου που δεν θέλουν ν' αλλάξει στο παραμικρό.

Την απέναντι θέση της τραμπάλας που κουβαλά τον πλούτο τους την θέλουν κενή και δεν θα επιτρέψουν ποτέ και σε κανέναν να την ισορροπήσει με το “βάρος” του, ακόμη κι αν είναι μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο όσο το κορμί ενός μικρού παιδιού. Λίγες ώρες αργότερα, το άψυχο κορμάκι του τρίχρονου Αϊλάν “αποτυπώνεται” στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη μαζί με την είδηση ότι στο τελευταίο του ταξίδι έφυγε συντροφιά με τη μητέρα του και τον αδελφό του. Ο τραγικός πατέρας θα γυρίσει πίσω στη Συρία, κρατώντας στα χέρια του εκείνο το παραμύθι με το αιματοβαμμένο happy end κι όλοι εμείς, οι κοινοί θνητοί, θα εμπεδώσουμε ακόμη καλύτερα πως δεν θα υπάρξει ποτέ κανένα σύστημα που να μπορέσει να αλλάξει τις καρδιές των ισχυρών...

«Η Ευρώπη και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχουν χριστιανικές ρίζες. Ο ευρωπαϊκός χριστιανικός πολιτισμός είναι μετά βίας σε θέση να τηρήσει τις χριστιανικές αξίες της ίδιας της Ευρώπης» δήλωσε λίγο μετά το τραγικό συμβάν ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Ορμπάν, εκδηλώνοντας μία παραληρηματική ψύχωση ακραίου ρατσιμού, καμουφλαρισμένου υπό τη μάσκα μιας χριστιανικής "δέησης", που θα έφτυνε ακόμη κι ο πιο σκληρός θεός. «Κάθε Ευρωπαίος πολιτικός που δημιουργεί ελπίδες στους μετανάστες για μια καλύτερη ζωή και τους ενθαρρύνει να εγκαταλείψουν τα πάντα και με κίνδυνο της ζωής τους να κατευθυνθούν προς την Ευρώπη είναι ανεύθυνος» συμπλήρωσε λίγο παρακάτω ο "χριστιανός", δίνοντας την εσάνς ενός νοιαξίματος, που απαντάς μόνο σε φτηνές σαπουνόπερες.

Γιατί στις σοβαρές, το φινάλε του film noir που παίζει χρόνια τώρα η πολιτισμένη Ευρώπη στο "σινεμά του μεταναστευτικού" θα έφερε το εξής φινάλε: "Κάθε Ευρωπαίος πολιτικός που αφήνει παιδιά να πνίγονται και δουλεμπόρους να πλουτίζουν είναι εγκληματίας άξιος της πιο σκληρής, της πιο ανελέητης τιμωρίας...".