Γιάννης Σερέτης

Ναι, ήταν μεγάλη «παγίδα» το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον ΟΦΗ. Οχι μόνο διότι η ευάλωτη αμυντικά κρητική ομάδα σκοράρει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της. Αλλά διότι το Τριφύλλι είχε πολλές σημαντικές απουσίες στη μεσοαμυντική του γραμμή! Εξω ο Αράο με τενοντίτιδα, έξω ο Ινγκασον με κόκκινη κάρτα, έξω ο Γεντβάι με τραυματισμό, έξω ο Μαξίμοβιτς με κίτρινες κάρτες. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχε και ο Βιτόρια τη φαεινή ιδέα να βάλει στην ενδεκάδα τον Ζέκα ως αμυντικό μέσο και να κρατήσει τον Τσέριν στον πάγκο!

Φουλ επίθεση στο πρώτο δεκάλεπτο, μία ευκαιρία, ένα ακυρωθέν γκολ λόγω οφσάιντ του Ιωαννίδη και... that' s all folks! Από εκεί και πέρα... nada! Τίποτα! Παρά το κέφι του Ουναϊ και την κινητικότητα του Ιωαννίδη, ο Παναθηναϊκός σε όλο το υπόλοιπο πρώτο ημίχρονο ήταν αργός, φλύαρος, χωρίς ιδέες, χωρίς καλές ατομικές προσπάθειες. Ο εξαιρετικός στις κόντρα επιθέσεις ΟΦΗ εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη ποιότητας του Παναθηναϊκού μεσοαμυντικά, έβαλε δυο γκολάρες – καρμπόν (σέντρα του ακραίου μπακ – γκολ από τον εξτρέμ) με Θεοδοσουλάκη – Φούντα και πήγε με άνετο 0-2 στα αποδυτήρια. Και μετά... έπεσαν τα φώτα! Ο Παναθηναϊκός μεταμορφώθηκε από μια μίζερη ομάδα σ' ένα τούρμπο παραγωγής γκολ και ευκαιριών.

Στο β΄ ημίχρονο, παίζοντας ουσιαστικά 4-4-2 με Ιωαννίδη – Σφιντέρσκι και με τον Τσέριν καταπληκτικό ως «σκούπα» στη μεσαία γραμμή, ο Παναθηναϊκός ήταν καταιγιστικός. Φοβερός ο Ουναϊ ως play maker, σούπερ βελτιωμένοι οι εξαφανισμένοι στο α' μέρος Πελίστρι – Τετέ, σχεδόν μέσα σε όλες τις φάσεις ο Ιωαννίδης. Απολογισμός: τρία γκολ, τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες, ένα πέναλτι που δεν καταλογίστηκε (κλωτσιά του Χατζηθεοδωρίδη στον Πελίστρι με το σκορ στο 1-2, στο 68') και τελικό 3-2 αντί 6-2 ελέω Νίκου Χριστογεώργου που κατέβασε τα ρολά με αντίπαλο την ομάδα από την οποία αναδείχθηκε και μπράβο του.

Πάρα πολύ σημαντική νίκη για τους Πράσινους, διότι επρόκειτο για ματς ειδικών συνθηκών και στο πρώτο ημίχρονο φάνηκε ότι ο Βιτόρια παρά τις ομιλίες του, δεν είχε καταφέρει να μεταδώσει την αίσθηση του κινδύνου στους παίκτες.

Από σήμερα κιόλας φάνηκε πόσο θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό ο Κάρολ Σφιντέρσκι που μπήκε στο 46' αντί του Μπακασέτα, έπαιξε μαζί με τον Ιωαννίδη σε 4-4-2, συνδυάστηκε με όλους (του) έδωσε ασίστ και φανέρωσε πόσο σημαντική ήταν η μεταγραφή του. Ο Πολωνός φορ δεν είναι ο... αναπληρωματικός του Ακπομ όπως τον είχαμε συνηθίσει στον ΠΑΟΚ. Είναι ένας ολοκληρωμένος επιθετικός στα 28 του, ο οποίος ωρίμασε σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών στη Σάρλοτ και στη Βερόνα. Θα παίξει και ως σέντερ φορ, θα παίξει και πίσω και... δίπλα με τον Ιωαννίδη, μοιάζει με ιδανική λύση για το ρόλο που αποκτήθηκε.

Εξίσου καλή είναι για τους Πράσινους και η προσθήκη του Μανώλη Σιώπη, ο οποίος βεβαίως δεν είναι ούτε πιο δυναμικός, ούτε πιο τεχνίτης από τον Αράο («χλωμό» να ανανεώσει το συμβόλαιό του παρότι ο Παναθηναϊκός του έχει κάνει πρόταση). Γιατί θα είναι πολύτιμη αυτή η μεταγραφή; Διότι ο Σιώπης είναι πιο γρήγορος, πιο ανθεκτικός και πιο μαχητικός από όλους τους μέσους του Τριφυλλιού! Αυτά τα στοιχεία, δηλαδή η ταχύτητα, το pressing, ειδικά το επιθετικό pressing και το πάθος είναι στοιχεία που λείπουν από τους χαφ του Παναθηναϊκού.

Ο Σιώπης στα 30 του ενισχύει το ελλιπές ελληνικό στοιχείο της ομάδας, διαχέει τόνους θετικής ενέργειας στα αποδυτήρια και αν αξιοποιηθεί σωστά, θα δούμε όλοι πόσο μπορεί να βοηθήσει τους Πράσινους σε όλους τους τομείς ως συνδετικός κρίκος, ειδικά στο επιθετικό και στο αμυντικό transition. Είναι και οι δυο αυτές μεταγραφές κινήσεις από τις οποίες ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα να χάσει, παρά μόνο να κερδίσει. Κι ας μην κουβαλούν οι δυο παίκτες τη λάμψη άλλων «ονομάτων» που κατά καιρούς έχουν παρελάσει από το Τριφύλλι κι άλλες ελληνικές ομάδες...