Σπύρος Παππάς

Εμείς οι πολίτες, αντί να προσπαθούμε και να πιέζουμε όλοι μαζί για θέματα που άπτονται της καθημερινότητας, όπως : η κλιματική αλλαγή, το Περιβάλλον, η Παιδεία, η Δημόσια Υγεία, η διαχείριση των απορριμμάτων…, αντί να προσπαθούμε και να πιέζουμε για ένα νέο παραγωγικό και αποτελεσματικό μοντέλο, που θα οδηγήσει στην παραμονή των νέων στη χώρα και τον επαναπατρισμό πολλών από εκείνους που την εγκατέλειψαν, παρακολουθούμε εθισμένοι, χρόνια τώρα, ανούσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις για το θεαθήναι, καθώς επίσης σκάνδαλα και… σκανδαλολογίες, τα οποία είτε κατέληξαν, είτε καταλήγουν, όλα ή σχεδόν όλα σε «φιάσκο».

Αν και η χώρα κατάφερε τελικά να βγει από τα μνημόνια και να έχει την δυνατότητα για ένα καλύτερο μέλλον, δυστυχώς (και είναι λυπηρό) η αδράνεια πολιτών και πολιτικών φαίνεται να υπερισχύει της ενέργειας και δράσης αυτών και ο κίνδυνος να καραδοκεί. Ο πραγματικός κίνδυνος που καραδοκεί λοιπόν είναι : η Ελλάδα, είτε να παραμείνει για πολλά ακόμη χρόνια σε αυτή την κατάσταση, είτε να ακολουθήσει μια πορεία που θα την οδηγεί από το κακό στο χειρότερο.

Υπάρχει δυστυχώς μια διαχρονική κακοδαιμονία που μαστίζει τη χώρα μας και θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Η χώρα, στην οποία ζούμε, παρά τις δυνατότητες και τον αστείρευτο πλούτο της δεν μπορεί να πάει μπροστά. Αυτό που συνήθως «κατακτάμε» σ’ αυτή τη χώρα είναι πρωτιές απογοήτευσης, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην έλλειψη προοπτικής. Γι' αυτό και τα παιδιά μας αποφασίζουν να φύγουν από τη χώρα μας, λέγοντας πως… «εδώ δεν υπάρχει μέλλον» ! Η ατομική ευθύνη λοιπόν δεν είναι απαραίτητη μόνο για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, αλλά για όλες τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας και το μέλλον μας. 

Υπάρχει λοιπόν μέλλον γι’ αυτόν τον τόπο ;

Ασφαλώς και υπάρχει ! «Ετούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει», λέει μια λαϊκή ρήση. Αυτή η ρήση αναφέρεται στη ζωή μας. Στη ζωή που τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτε δεν έρχεται ως δεδομένο και που όλοι έχουμε χρέος να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας, τα οποία αποτελούν τον θεμέλιο λίθο για την οικοδόμηση μιας Ελλάδας παραγωγικής, αναπτυγμένης και δυναμικά εξελισσόμενης.

Έναν τόπο τον πονάς, όταν τον αγαπάς και για να τον αγαπήσεις, χρειάζεται να αγαπήσεις ό,τι σχετίζεται με αυτόν, αλλά πρωτίστως χρειάζεται να αγαπήσεις το μέλλον του. Και ένας τόπος έχει μέλλον, όταν πιστέψει και γαλουχήσει τα παιδιά του. Σε αυτόν τον τόπο λοιπόν ήρθε η ώρα να αφήσουμε το νέο, το διαφορετικό, να αναδυθεί, να στεριώσει, να βγάλει φτερά και να πετάξει.

Χρέος μας λοιπόν είναι να κοιτάξουμε το μέλλον κατάματα και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις εκείνες ώστε οι αξίες, τα ταλέντα, οι καλύτεροι να μην θέλουν να φύγουν, να ξενιτευτούν, αλλά να θέλουν να μείνουν, για να αλλάξουν, να βελτιώσουν, να απογειώσουν αυτόν τον τόπο με τις ευφάνταστες ιδέες, την ευστροφία, την δημιουργικότητα και πολλά άλλα χαρίσματα που διαθέτουν. Τα παραδείγματα πολλά…

Εν κατακλείδι, για να έχει μέλλον αυτός ο τόπος, κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Πρώτα, πρώτα η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης μας. Με το «ωχ, βρε αδερφέ» και το «τι με νοιάζει εμένα;», δεν φτιάχνεται η Ελλάδα. Γνωρίζουμε βέβαια ότι η αλλαγή νοοτροπίας δεν μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα. Οι δυσκολίες όμως είναι ευκαιρίες για την εξέλιξή μας, γιατί μας αναγκάζουν να σκεφθούμε βαθύτερα. Μετά από τρία μνημόνια, εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, κορονοϊούς, οφείλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης, να επανακαθορίσουμε τις προτεραιότητες και τις αξίες, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους ορατούς, αλλά και τους αόρατους πλέον κινδύνους.

Για να αλλάξει λοιπόν αυτός ο τόπος και να έχει μέλλον, χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Χρειάζεται δηλαδή να αφήσουμε πίσω την ισχύ του χρήματος, των γνωριμιών, των διασυνδέσεων, που μας κρατάνε δέσμιους στο παρελθόν, και να προτάξουμε τις αξίες, το υψηλό επίπεδο γνώσης, το ταλέντο, το χάρισμα, την εμπιστοσύνη που θα μας οδηγήσουν στο μέλλον !