Σταύρος Λυγερός

Η πρόθεση του Έλληνα πρωθυπουργού για επανεκκίνηση των διμερών σχέσεων είναι ειλικρινής, αλλά δεν αρκεί. Η Άγκυρα έχει χαράξει εδώ και δεκαετίες μία επεκτατική στρατηγική, την οποία με παραλλαγές εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς να εξαιρούνται οι κυβερνήσεις Ερντογάν. Ως εκ τούτου είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα την εγκαταλείψει, λόγω της πολιτικής γοητείας του ενός ή του άλλου Έλληνα πρωθυπουργού.
Οι στόχοι αυτής της τουρκικής στρατηγικής, άλλωστε, δεν είναι κρυφοί. Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά τα τεκταινόμενα διαπιστώνει ότι η Άγκυρα όχι μόνο εκφράζει τις επιδιώξεις της, αλλά και όσα λέει τα εννοεί.

Κατά μία έννοια, προαναγγέλλει τις κινήσεις της, ειδικά τις επιθετικές κινήσεις της. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για κάποιου είδους ειλικρίνεια. Το κάνει με σκοπό να καλλιεργήσει την εντύπωση διεθνώς πως υφίσταται μία διαφορά.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διεθνής κοινότητα να εξισώσει επιτιθέμενο και αμυνόμενο και να συστήνει διαπραγματεύσεις για την επίλυση της "διαφοράς". Από μία τέτοια διαπραγμάτευση η Τουρκία έχει μόνο να κερδίσει και η Ελλάδα μόνο να χάσει, επειδή στο τραπέζι είναι μόνο νόμιμα ελληνικά κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα. Αλλά και όσο η Αθήνα αντιστέκεται, όσο αντιστέκεται σε μία τέτοια διαπραγμάτευση, η Άγκυρα εθίζει τη διεθνή κοινότητα με την ιδέα ότι η εκ μέρους της απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή ακόμα και χρήσης στρατιωτικής βίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του διπλωματικού αδιεξόδου.

Παρότι πρόκειται για πάγια τακτική, κατά έναν περίεργο τρόπο τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία κατά κανόνα την υποτιμούν, αν δεν την παρερμηνεύουν. Το έργο το βλέπουμε συνεχώς να επαναλαμβάνεται, χωρίς το ελλαδικό και το ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα να διδάσκονται από τα γεγονότα. Προφανώς, δεν πρόκειται για διανοητική ανεπάρκεια. Πρόκειται για την εξόφθαλμη πολιτική-ψυχολογική ροπή τους να βολεύονται στη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων.

Καταφεύγοντας σ' αυτό το είδος στρουθοκαμηλισμού καλύπτουν την ανικανότητα και ταυτοχρόνως την απροθυμία τους να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα. Έτσι, το φοβικό τους σύνδρομο, αντί να λειτουργεί αφυπνιστικά, εξωθεί τις ελλαδικές και ελληνοκυπριακές άρχουσες ελίτ σε μία τάση φαινομενικά ανώδυνων υποχωρήσεων-παραχωρήσεων, με σκοπό την εξαγορά της ύφεσης στο μέτωπο με την Τουρκία.

Χαμηλές θερμοκρασίες

Γιατί τα λέμε αυτά; Τα λέμε, επειδή η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν και τα όσα ειπώθηκαν σ' αυτή κατά πάσα πιθανότητα θα τροφοδοτήσουν αυτό το ελληνικό σύνδρομο. Έτσι τουλάχιστον μας διδάσκει η πρόσφατη ιστορία. Μόνη, ίσως εξαίρεση η επίσημη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Αθήνα στο τέλος του 2017. Και προέκυψε η εξαίρεση, επειδή ο Πρόεδρος Δημοκρατίας είχε τότε θέσει δημοσίως τις ελληνικές θέσεις, υποχρεώνοντας τον Τούρκο ομόλογό του να πει τις δικές του, με αποτέλεσμα να λάβει χώρα μία σπάνια στα διπλωματικά χρονικά δημόσια αντιπαράθεση.

Διαβάστε τη συνέχεια στο SLpress.gr