Στέφανος Τζανάκης

Φυσικά, δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε μία ώρα πριν εξαπολυθούν κεραυνοί από τον Περισσό – όπου η πρόταση Τσίπρα έγινε έγινε δεκτή με χλευασμό. Άλλωστε, τότε στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσαν πρόσωπα που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στις επιλογές του ΚΚΕ, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 – τα οποία ο Περισσός δεν ήθελε ούτε να μυρίσει.

Ωστόσο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθυνόταν στο ΚΚΕ – γνώριζε, άλλωστε, ότι δεν θα συμφωνούσαν για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν δεν υπήρχε άλλη επιλογή για την χώρα. Απευθυνόταν στους απογοητευμένους από τα Μνημόνια ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ – προσδοκώντας ότι θα έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ μία εν δυνάμει κυβερνητική παράταξη. Ότι θα έβλεπαν στο κόμμα του έναν δρόμο επιστροφής στην εξουσία, μέσω της αντιμνημονιακής τους ψήφου, που ξαφνικά αποκτούσε νόημα. Όπως και συνέβη…

Δέκα χρόνια αργότερα, η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί την «μέθοδο Τσίπρα» από την ανάποδη – για να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο επιστροφής του στην εξουσία. Οι «τερατογενέσεις» στις οποίες αναφέρθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Θεσσαλονίκη, είναι προφανές ότι αναδεικνύονται από την συμπολίτευση, ακριβώς επειδή προβλέπεται ότι θα ξυπνήσουν μνήμες 2015 στην μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών – και όχι επειδή πιστεύει κανείς πραγματικά ότι υπάρχει περίπτωση να συμβούν.

Δεν έχει να κάνει με τα ποσοστά. Ενδέχεται ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΜεΡΑ25 μαζί να μπορέσουν να πλησιάσουν τις 151 έδρες, εφόσον αλλάξουν δραματικά οι εκλογικοί συσχετισμοί – αλλά είναι προφανές ότι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ τους είναι τόσο μεγάλες, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν σε μία συμφωνία συγκυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, το μόνο που επιδιώκει η ΝΔ είναι να θυμίσει δια της πλαγίας τις αλησμόνητες ημέρες του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όταν η χώρα και οι πολίτες της απέφυγαν «στο παρά ένα» και με μεγάλες θυσίες την έξοδο από την ευρωζώνη. Παράλληλα, «τσουβαλιάζουν» το ΠΑΣΟΚ στην τερατογένεση και έχουν με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι με τον εκλογικό νόμο που θα ισχύσει στις δεύτερες κάλπες, το ζήτημα των συνεργασιών θα μπει στο τραπέζι από μηδενική βάση. Όπως είναι γνωστό, η αυτοδυναμία δεν προκύπτει από την διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, αλλά από το ποσοστό του πρώτου κόμματος σε συνδυασμό με το ποσοστό των κομμάτων που μένουν εκτός Βουλής.

Με τα σημερινά δεδομένα, αυτοδυναμία δεν προκύπτει. Βεβαίως δεν υπάρχει ακόμα εκλογική ψυχολογία στην κοινωνία, ούτε κάποια ιδιαίτερη «πόλωση» μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πολιτικών αρχηγών. Επομένως, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στον δρόμο για τις κάλπες – μπορεί η ΝΔ να βρει το ποσοστό που της λείπει για μία αδύναμη αυτοδυναμία, όπως εκείνη του Κώστα Καραμανλή του 2007, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επαναπατρίσει εκείνους που έδειξαν να επιστρέφουν στο ΠΑΣΟΚ και να εμφανιστεί έτοιμος να διεκδικήσει και πάλι την πρωτιά. Μπορεί να μην γίνει τίποτε από αυτά – άλλωστε, κανείς δεν γνωρίζει πώς θα επιδράσει στις διαθέσεις των ψηφοφόρων ο χειμώνας που έρχεται.

Σε κάθε περίπτωση, τίποτε δεν είναι βέβαιο – και σε κάθε περίπτωση, ούτε η ΝΔ έχει σίγουρη την αυτοδυναμία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ την πρωτιά. Επομένως, οι δρόμοι είναι δύο – για όλους: Είτε θα συνεχίσουν τα πολωτικά τρικ κι όποιος νικήσει, είτε θα αρχίσουν να συζητούν κάπως διαφορετικά από σήμερα. Όποιος νομίζει ότι εν μέσω ενεργειακής κρίσης οι πολίτες θα σπεύσουν στις κάλπες αναζητώντας κάτι άλλο πλην της σταθερότητας, μάλλον κάνει λάθος.