Στέφανος Τζανάκης

Για παράδειγμα, πέρυσι ήταν η ευκαιρία να γίνει γνωστό στο πανελλήνιο το Μαθράκι, ένα από τα Διαπόντια νησιά, πάνω από την Κέρκυρα στον χάρτη: μία μάνα με το παιδάκι της, επέστρεψε από την Γερμανία, το δημοτικό του νησιού ξανάνοιξε μετά από τα 21 χρόνια έστω και με έναν μαθητή, μία δασκάλα έκανε αίτηση να διδάξει εκεί, η σημαία υψώθηκε και οι 30 – 40 κάτοικοι το γιόρτασαν με την ψυχή τους.

Η φετεινή επέτειος ήταν το ρέκβιεμ: ο μικρός Τάσος έκανε την μίνι παρέλασή του, η σημαία υψώθηκε και πάλι, αλλά για τελευταία χρονιά. Η οικογένεια αλλάζει πέλαγος – θα μετακομίσει από το Ιόνιο στο Αιγαίο, στην Τήλο, όπου δήμαρχος είναι η Μαρία Καμμά – Αλειφέρη, που συνεχίζει το έργο του αείμνηστου Τάσου Αλειφέρη, του ανθρώπου που έβαλε το νησί στον χάρτη του 21ου αιώνα και κατάφερε να αυξήσει τον πληθυσμό του εν μέσω κρίσης. Εκείνη προσκάλεσε την οικογένεια, που αντιμετώπιζε τα προβλήματα που πάντοτε υπάρχουν σε μία μικρή, κλειστή κοινωνία.

Έχει σημασία γιατί η μητέρα του μικρού Τάσου επέλεξε να αλλάξει νησί; Οι καταγγελίες της για τις συμπεριφορές κάποιων στο μικρό νησί του Ιονίου; Μπορεί ναι, μπορεί όχι – πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει σε μια κοινωνία 40 ανθρώπων. Ή 70 ανθρώπων, όπως στην Γαύδο, όπου οι εκκλήσεις μίας οικογένειας να γίνουν τα μαθήματα του Γυμνασίου εν μέρει διαδικτυακά ώστε να μην αναγκαστεί να μετακομίσει στην Κρήτη, δεν εισακούστηκαν. Το ζήτημα είναι να αποφασίσει η Πολιτεία αν θέλει το κλείσιμο των σχολείων στα μικρά νησιά, είτε στο Ιόνιο, είτε στο Αιγαίο ή το Λιβυκό πέλαγος, όπως και στα απομακρυσμένα χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας...

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μικρά νησιά και τα ορεινά χωριά δεν μπορούν να λειτουργούν για κάποιες περιόδους μέσα στον χρόνο για να υποδέχονται τουρίστες. Αυτό είναι ένα βήμα πριν από την ουσιαστική εγκατάλειψή τους. Τα νησιά, όπως και τα χωριά, πρέπει να έχουν ζωή – αλλιώς και ο τουρισμός από κάποια στιγμή και μετά δεν θα έχει νόημα.

Η Πολιτεία πρέπει να σκεφτεί διαφορετικά. Χρειάζονται κίνητρα για να επιστρέψουν άνθρωποι σε τέτοιες περιοχές. Είναι προφανές ότι στη σημερινλή συγκυρία, το Δημόσιο δεν μπορεί εύκολα να υιοθετήσει μέτρα όπως εκείνα που αποφάσισαν πριν από κάποια χρόνια κάποια χωριά στην Ιταλία, που έδιναν σπίτια με ελάχιστο κόστος σε όποιον ήθελε να μετακομίσει εκεί. Αλλά αν κάποιες οικογένειες το αποφασίσουν, δεν πρέπει να έχουν τα στοιχειώδη; Δηλαδή το σχολείο...

Η Πολιτεία δίνει κίνητρα σε ανθρώπους, σε επιχειρηματίες, σε Φορείς. Όμως, μεχρι στιγμής, τα κίνητρα για να μετακομίσει μία οικογένεια σε έναν τόπο που φθίνει πληθυσμιακά, είναι μηδαμινά. Στην πραγματικότητα, όσοι το αποφασίσουν, καλούνται να το «παλέψουν» μέχρι εκεί που φτάνει η αντοχή τους.

Θα ανατρεπόταν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της χώρας αν η Πολιτεία ξεκινούσε ένα πρόγραμμα διαδικτυακών μαθημάτων σε ένα γυμνάσιο της Γαύδου, προκειμένου να μην μεταναστεύσει η οικογένεια που είχε επιλέξει να βιοπορίζεται στο νησί; Προφανώς, όχι – ενδεχομένως και κάποιες άλλες οικογένειες να προσελκύονταν στο συγκεκριμένο νησί για το οποίο η Τουρκία προέβαλε εδαφικές βλέψεις μετά από τα Ύμια. Αλλά προφανώς για κάποιους υπουργούς έχει μεγαλύτερη σημασία να κάνουν διαγωνισμό λαϊκισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά να κάνουν τη δουλειά τους.