Στέφανος Τζανάκης

Σε αντιδιαστολή – προφανώς – με τους πολιτικούς, κυρίως εκείνους που κατοικοεδρεύουν αυτή την περίοδο στο Μέγαρο Μαξίμου, οι οποίοι τα έχουν βρωμίσει στη λάσπη της διαφθοράς, όπως υπονόησε αμέσως μετά. Μεγάλες κουβέντες, μεγάλων ανδρών – πιο Νίκος Ξανθόπουλος δεν γίνεται κι όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε.

Αλλά ο μακαρίτης ο Ξανθόπουλος έστηνε τους ρόλους του στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60, δηλαδή 60 χρόνια πίσω. Εν έτει 2024, ποιος θα σκεφτόταν να πει ότι τα καθαρά χέρια είναι τα χέρια του μόχθου; Δηλαδή του εργάτη; Του αγρότη; Και τέλος; Ή μοχθεί και ο υπάλληλος γραφείου, όπως εκείνοι που διηύθυνε στην Τiptree Marine; Μοχθεί όποιος ιδρώνει για το μεροκάματο; Κι αν έχει αιρ κοντίσιον στη δουλειά; Και ποιος δεν μοχθεί; Μόνον ο Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του; Μήπως και οι ψηφοφόροι του; Οι CEO, όπως έχει διατελέσει ο ίδιος; Οι κεφαλαιούχοι, όπως ο ίδιος; Οι συνταξιούχοι, εφόσον μόχθησαν , διατηρούν τα χέρια τους καθαρά ή είναι τίποτα διεφθαρμένοι; Οι νοικοκυρές, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, σε ποια κατηγορία ανήκουν; Οι άνεργοι, αφού εκ της ιδιότητάς τους δεν μοχθούν;

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα είπε όλα αυτά μπροστά στις κάμερες σε έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε. Τον συνάντησε εκείνη τη στιγμή στην αγορά της Ξάνθης, του είπε για τις κάμερες την παρόλα περί μόχθου επειδή τον είδε που φορούσε γάντια εργασίας και… άντε γεια. Πήγε για την επόμενη χαιρετούρα και την επόμενη παρόλα. Είναι αυτό πολιτική;

Όχι, δεν είναι πολιτική. Δεν είναι καν επιθεώρηση, δεν είναι ούτε για γέλια. Είναι μόνον για κλάματα, διότι επαναφέρει στη δημόσια σφαίρα τις θεωρίες του Μιχαλολιάκου περί «καθαρών χεριών». Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε εκείνους που έχουν καθαρά χέρια και σε εκείνους που έχουν βρώμικα είναι διαχρονική πατέντα της ακροδεξιάς και λαϊκισμός από εδώ μέχρι το Μαϊάμι. Και είναι να απορεί κανείς ότι δεν βρέθηκε κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να του πει το αυτονόητο – ότι τα Μνημόνια τελείωσαν, ότι πλέον δεν υπάρχουν αγανακτισμένοι στις πλατείες έτοιμοι να λιντσάρουν βουλευτές και ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους διαχωρισμούς.

Ο Κασσελάκης επιχειρεί να επαναφέρει στη συλλογική μνήμη αυτά που θέριεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ – τα ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, την «διαφορετική» διαπραγμάτευση με τους δανειστές, τα νταούλια της οργής στο Σύνταγμα. Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει όμως σε μία διαφορετική εποχή, έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την τριετία 2012 – 2015 και το μόνο που δεν θέλει, είναι να την ξαναζήσει, έστω και ως φάρσα.