Στυλιανός Κυμπουρόπουλος

Μύθους, τους οποίους αναπαράγουν κόμματα, τα οποία αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος προχωράει χωρίς να λογαριάζει τις ιδεοληψίες τους.

Μύθος νούμερο 1: Οι Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας κι εν προκειμένω του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Το αντίθετο φυσικά συμβαίνει, αν συνυπολογίσει κανείς ότι μεγάλο μέρος του συγκεκριμένου νομοσχεδίου αφορά τα δημόσια Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.

Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει μια σειρά από διατάξεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ένα Πανεπιστήμιο με περισσότερη ευελιξία, πιο ψηφιακό, με πιο ενισχυμένο αυτοδιοίκητο αλλά και με πρόσθετη χρηματοδότηση μέσω διαφορετικών χρηματοδοτικών εργαλείων, για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τις εκπαιδευτικές προκλήσεις του μέλλοντος. Αλλά κι ένα Πανεπιστήμιο εξωστρεφές που θα έχει τα εργαλεία να διευρύνει τις συνεργασίες του με κορυφαία διεθνή ιδρύματα, και φυσικά, απελευθερωμένο από γραφειοκρατία δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο προσωπικό του ν’ αφοσιωθεί σ’ αυτό που κάνει καλύτερα, έρευνα και διδασκαλία.

Και φυσικά συνεχίζει τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν την περασμένη τετραετία κι οι οποίες αποδεικνύουν έμπρακτα την έγνοια της Κυβέρνησης για το δημόσιο Πανεπιστήμιο, όπως φαίνεται κι από τον φετινό προϋπολογισμό για την Παιδεία ο οποίος είναι προσαυξημένος κατά 255 εκατ. ευρώ σε σχέση με πέρυσι, κι έχει αυξηθεί 15-16 % σε σχέση με το 2019.

Μύθος νούμερο 2: Τα μη κρατικά Πανεπιστήμια έχουν αποτύχει παντού στην Ευρώπη. Το αντίθετο μάλιστα ισχύει καθώς αν ανοίξει κανείς τη λίστα κατάταξης των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων παγκοσμίως, μπορεί να βρει μη κρατικά ιδρύματα που επιτελούν σημαντικό εκπαιδευτικό κι ερευνητικό έργο.

Μύθος νούμερο 3: Το νομοσχέδιο είναι αντισυνταγματικό. Πλειάδα έγκριτων ακαδημαϊκών και νομικών οι κ. Βενιζέλος και Σκουρής έχουν ταχθεί υπέρ μιας σύγχρονης κι επίκαιρης ανάγνωσης του άρθρου 16 του Συντάγματος, υπό το φως του ενωσιακού δικαίου αλλά και σε πλήρη εναρμόνιση με τη νομολογία του ΣτΕ, κι έχουν κατά συνέπεια αποφανθεί υπέρ της συνταγματικότητας της ίδρυσης παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων.

Κι αφού καταρρίψαμε τους σχετικούς μύθους, πάμε και στην ουσία.

Το εν λόγω νομοσχέδιο αποτελεί μια πραγματικά ιστορική μεταρρύθμιση στην παιδεία και ειδικά στην ανώτατη εκπαίδευση.

Εναρμονίζει τη χώρα μας με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών Κρατών θεσμοθετώντας τη δυνατότητα ώστε μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα να μπορούν να λειτουργούν ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα υπό πολύ συγκεκριμένες, αυστηρές προϋποθέσεις αλλά και με την έγκριση των προγραμμάτων σπουδών τους από την αρμόδια αρχή με βάση αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια.

Αποσκοπεί δε στην προσέλκυση φοιτητών από το εξωτερικό αλλά και στον επαναπατρισμό μέρους των 40.000 Ελλήνων φοιτητών που κάθε χρόνο φοιτούν σε ιδρύματα του εξωτερικού καθώς και των ακαδημαϊκών και επιστημόνων που δουλεύουν στο εξωτερικό.

Η χώρα μας με τις εξαιρετικές κλιματικές κι άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης από ξένους φοιτητές σε μια σειρά από τομείς όπως οι ανθρωπιστικές σπουδές.

Και φυσικά, η οικονομική διάσταση αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε. Κι είναι κάτι στο οποίο η αντιπολίτευση, αξιωματική αλλά κι ελάσσων, κλείνουν επιδεικτικά τα μάτια.

To κόστος αυτό αποτιμάται σε περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, και τα οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν στη χώρα και να συνεισφέρουν στην εθνική οικονομία.

Είναι, τέλος, ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης του ανθρώπινου κεφαλαίου μας μέσω της μετάγγισης νέων γνώσεων, ιδεών και τεχνολογιών που θα έρθουν και θα παραμείνουν στη χώρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το εν λόγω νομοσχέδιο είναι μια μεγάλη τομή που εκσυγχρονίζει ακόμη περισσότερο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, και συμβαδίζει με τις επιταγές της σύγχρονης εκπαίδευσης συνυπολογίζοντας δε τα σημαντικά κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα.