Τάσος Καραμήτσος

Τι συμβαίνει δηλαδή στον άλλον πόλο του πολιτικού συστήματος, την Κεντροαριστερά.

Φαίνεται λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον και τυπικά οδηγείται σε ρευστοποίηση και είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο οδεύει οριστικά και πολύ σύντομα προς το τέλος του. Θα αλλάξει όνομα, θα αλλάξει ενοίκους, θα αλλάξει αρχηγό άραγε, ό,τι και να γίνει πάντως, σε μερικούς μήνες ή ακόμα και ημέρες τελειώνει στη μορφή που τον γνωρίσαμε την τελευταία δεκαετία.

Το πότε ακριβώς θα συμβεί δεν μπορεί για την ώρα να προβλεφθεί και εν πολλοίς εξαρτάται από τις εξελίξεις στο όμορο κόμμα του χώρου, το ΠΑΣΟΚ, που έχει εκλογές στις αρχές Οκτωβρίου και μαζί μία και μοναδική, ίσως και την τελευταία του ευκαιρία να ξαναϋπάρξει ως «κεντρικός παίκτης», ως κόμμα αναφοράς στο πολιτικό σκηνικό.

Εχει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ «μία ακόμα ζωή» ή τέλειωσε κι αυτό και δεν έχει ακόμα γραφτεί κάτω το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου του; Η απάντηση δεν είναι εύκολη όσον αφορά αυτό καθαυτό το κόμμα, πάντως με βεβαιότητα ο χώρος της Κεντροαριστεράς ασφαλώς και θα έχει συνέχεια... κάπου, κάπως, κάποτε, γιατί διεθνώς υπάρχει ένα πολιτικό κοινό το οποίο δεν μπορεί να ψηφίσει για λόγους ιστορικούς ή κοινωνικούς -και λιγότερο πλέον ιδεολογικούς- δεξιό ή κεντροδεξιό κόμμα, άρα θα αναζητά λύση στο «απέναντι».

Λογικά, αν το ΠΑΣΟΚ μείνει όπως είναι, το πιο πιθανό είναι να πάρει μια ανάσα από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δύσκολα να αποκομίσει σημαντικά οφέλη ή να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Θα το είχαμε δει, θα το είχε αφουγκραστεί η ίδια η κοινωνία και ήδη θα τους είχε δώσει έναν δημοσκοπικό αέρα. Τρεις μονάδες έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τα γκάλοπ του φθινοπώρου, και το ΠΑΣΟΚ πήρε μόλις μισή, άρα ό,τι και να γίνεται δύσκολα «κουνιέται η βελόνα».

Θα προκύψει νέος αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ και θα αρχίσει να κερδίζει έδαφος στο ορθάνοιχτο πλέον γήπεδο της Κεντροαριστεράς; Αυτό το σενάριο φαντάζει πιο πιθανό, χωρίς να είναι απόλυτο, αλλά πάντοτε το νέο πρόσωπο δημιουργεί προσδοκίες και φυσικά εφόσον εκλεγεί θα έχει τον χρόνο του να δείξει ότι μπορεί να κερδίσει πολιτικό χώρο, κοινό, ακόμα και κάποιους βουλευτές από τον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε όλο αυτό το ρευστό και πολύ ενδιαφέρον πολιτικό σκηνικό όπου βρίσκεται σήμερα η αντιπολίτευση υπάρχουν μερικά κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα. Πρώτον, σε οποιαδήποτε πολιτική περίοδο, όπου υπάρχει ευνομούμενο δημοκρατικό πολίτευμα, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια σοβαρή, δομημένη αντιπολίτευση για να ελέγχεται και να λειτουργεί καλύτερα μια κυβέρνηση. Αρα με κάποιον τρόπο θα πρέπει να υπάρξουν έστω σταδιακά μέσα στην τριετία και έως τις εκλογές ένα ή περισσότερα συγκροτημένα κόμματα αντιπολίτευσης, τα οποία είτε θα αντικαταστήσουν την κυβέρνηση, είτε θα συνδράμουν αυτή στη διακυβέρνηση εφόσον στο μέλλον χρειαστεί.

Δεύτερον, «Μεσσίας» στο ΠΑΣΟΚ ή στην Κεντροαριστερά δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε... θα το ξέραμε, θα είχε εμφανιστεί όπως ο Ανδρέας ή ο Τσίπρας, ασχέτως αν δεν μπορεί να συγκριθούν, αλλά πάντως εμφανίστηκαν πολύ δυναμικά και οι δύο στον ευρύτερο χώρο επιρροής τους.

Τρίτον, μπορεί να μην ωφελεί την πολυφωνία και τη Δημοκρατία η «μονοκρατορία» ενός κόμματος που κυβερνάει, αλλά του δίνει το πλεονέκτημα να προχωρήσει σε τομές και μεταρρυθμίσεις τολμηρές, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα μπορούσε να τις κάνει. Οπότε ας αδράξει την ευκαιρία ο Μητσοτάκης να προχωρήσει έστω μερικά από όλα όσα χρειάζεται η χώρα εδώ και δεκαετίες και δεν έκανε κανείς λόγω του περίφημου πολιτικού κόστους.