Τάσος Καραμήτσος

Αυτό το έχει αντιληφθεί ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Τσίπρας, έστω και κάπως αργά, αλλά πάντως και σήμερα στους συνομιλητές του -απ’ ό,τι γνωρίζω- αναφέρεται σε κάτι καινούριο, πάντοτε εντός του πολιτικού χώρου όπου κινείται. Αλλωστε, δεν είναι και κάτι πρωτόγνωρο, ανά μεγάλα αλλά σταθερά χρονικά διαστήματα οι πολιτικοί χώροι διευρύνονται ή διασπώνται σε μεγαλύτερα ή μικρότερα κόμματα με νέα ονόματα και συσχετισμούς.

Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνωνόταν λόγω απουσίας σοβαρού πολιτικού λόγου, δομημένης πολιτικής πρότασης και, κυρίως, έλλειψης προσώπων μετά τα μνημόνια, αλλά δεν θα ευτελιζόταν κατά τέτοιον τρόπο όπως τώρα, κάτι που μόνο ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου θα μπορούσε να το κάνει όπως ο Κασσελάκης. Karma is a bitch, λένε οι Αγγλοσάξωνες, ομάδες που βρίζουν και λιντσάρουν πολιτικούς στον δρόμο δεν συναντά κανείς παρά μόνο στα ακραία φασιστικά κόμματα.

Σταδιακά, λοιπόν, αλλά με πάσα βεβαιότητα το 8%-10% του ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένο ότι έχουμε μπροστά μας τουλάχιστον 24-30 μήνες για τις επόμενες κάλπες θα φθίνει σε σταθερά μονοψήφια νούμερα αρκετά πιο χαμηλά από σήμερα. Συνεπώς, μαθηματικά το κενό που θα δημιουργηθεί στον χώρο θα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Ουσιαστικά, αν αθροίσουμε τα τελευταία επίσημα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει ένα 30% που δύσκολα θα ψηφίσει Ν.Δ. μετά από μία ακόμα τετραετία με τις δικές της φθορές. Τι θα γίνει λοιπόν ένα ακόμα ολόκληρο «κόμμα» του 30% που τοποθετείται ιστορικά απέναντι στην Κεντροδεξιά, πού θα πάνε οι απέναντι της κυβερνώσας παράταξης; Γιατί ο κεντροαριστερός δεν ψηφίζει ούτε ΚΚΕ ούτε Ζωή.

Εδώ ερχόμαστε στην ουσία του μεγάλου ζητούμενου και μάλιστα στην πιο κατάλληλη ώρα και στιγμή για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε λίγες ημέρες έχει εκλογές, στις 6 Οκτωβρίου. Θεωρητικά, λοιπόν, αν σαν από θαύμα το ΠΑΣΟΚ έκανε μια νέα αρχή και αν υπήρχε ένα ελκυστικό πρόσωπο να πείσει το «ορφανό 30%» του κόσμου της Κεντροαριστεράς, αμέσως θα είχαμε ένα άλλο πολιτικό σκηνικό.

Οχι, ακόμα και υπό πολύ δυσμενείς συνθήκες, δεν επρόκειτο να ανατραπεί η κυβέρνηση, γιατί αυτές απλούστατα δεν υπάρχουν. Παρά τις τριβές και τα προβλήματα της διακυβέρνησης, ο Μητσοτάκης συντηρεί αρκετά καλά τις δυνάμεις του, βρίσκεται με τις λογικές αναγωγές των ψηφοφόρων στις δημοσκοπήσεις πάνω από το 30% και φυσικά έχει μπροστά του δύο με δυόμισι χρόνια να ανακτήσει δυνάμεις και να περιορίσει τις απώλειες και τις διαρροές.

Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την ευκαιρία και τον δεδομένο χώρο που έχουν οι απέναντι να συγκροτήσουν ένα κόμμα, μια πολιτική δύναμη που θα σταθεί κατευθείαν ως αντίβαρο στη μονοκρατορία της Κεντροδεξιάς.

Το εγχείρημα δεν είναι διόλου εύκολο γιατί ακριβώς δεν φαίνεται στο ΠΑΣΟΚ εκ των υποψηφίων ότι ξεπροβάλλει ο ένας και μοναδικός... ο «Μεσσίας», όπως θεώρησε ο κόσμος ότι ήταν το 2015 ο Τσίπρας, αν και ούτως ή άλλως τότε οι πολίτες μαύρισαν τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούσαν με τα μνημόνια, άντε να δεχτούμε ότι βοήθησε και το επικοινωνιακό ταλέντο του άφθαρτου Τσίπρα.

Αυτοί υπάρχουν, όμως, ως υποψήφιοι στο ΠΑΣΟΚ και ασφαλώς οι άνθρωποι ως πολιτικές οντότητες δεν είναι καθόλου ίδιοι, αλλά αυτούς έχουμε στη λίστα να διαλέξουμε και τουλάχιστον ας γίνει κάτι τέτοιο.

Θεωρώ ότι όσο περισσότεροι πάνε να ψηφίσουν -και πάντως όχι οι μικροί κομματικοί στρατοί- τόσο καλύτερο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα για τον μεγάλο αυτό παραδοσιακό χώρο.

Αλλωστε το πιο πετυχημένο πείραμα εσωκομματικών εκλογών ήταν εκείνο του 2016 της Ν.Δ., όπου τις τελευταίες ημέρες δημιουργήθηκε ένα ρεύμα Μητσοτάκη ως ο μοναδικός πόλος αντίστασης στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί βέβαια τότε αυτό ήταν το ζητούμενο. Τώρα το ζητούμενο και το διακύβευμα είναι πιο σύνθετο γιατί δεν αντιμετωπίζονται συστημικοί κίνδυνοι κατάλυσης της δημοκρατικής αλλά και ευρωπαϊκής υπόστασης της χώρας όπως τότε. Αλλα πάντως μια καλή, δυναμική και συγκροτημένη αντιπολίτευση είναι απαραίτητο συστατικό για τη χώρα, για κάθε χώρα.