Τάσος Καραμήτσος

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Στην πολιτική αλλά ακόμα και στις επιχειρήσεις (ας πούμε σε μια αεροπορική ή ακτοπλοϊκή εταιρεία), όταν συμβαίνει μια τραγωδία με δεκάδες νεκρούς, η κορυφή της πυραμίδας -χειριστές και διοικητικοί προϊστάμενοι- αναλαμβάνει την ευθύνη. Είτε προτού τη ζητήσει το αφεντικό είτε μετά, απλώς παραιτούνται ζητώντας συγγνώμη ακόμα και αν δεν φταίνε.

Στα πρωτοφανή για τη νεότερη Ιστορία τραγικά γεγονότα της Αττικής, που κόστισαν τη ζωή σε 87 άτομα και κατέστρεψαν τη ζωή μερικών χιλιάδων ακόμα ανθρώπων, τα σφάλματα της διοίκησης είναι αυταπόδεικτα εκ του αποτελέσματος.

Αν είτε η περιφερειάρχης, είτε οι δήμαρχοι, είτε ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας είχαν διατάξει την εκκένωση της περιοχής, σίγουρα θα έχαναν τη ζωή τους λιγότεροι άνθρωποι. Αν δεν τους το συνέστησαν αυτό οι αξιωματικοί της Πυροσβεστικής, που είναι οι ειδικοί, τότε φταίνε κι αυτοί αλλά και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Αυτό ας το βρει ο εισαγγελέας όταν τους καλέσει. Υπάρχουν τα πάντα καταγεγραμμένα άλλωστε και οι δικαστές μπορούν, σχετικά εύκολα, να αντιληφθούν ποιοι οδήγησαν με τα τραγικά σφάλματά τους τόσους και τόσους συνανθρώπους μας στον θάνατο. Γιατί η αμέλεια ενίοτε σε κρίσιμα πόστα κοστίζει και ζωές.

Για το πού κατευθύνθηκε όλος αυτός ο πανικόβλητος κόσμος από την Τροχαία -αν δηλαδή τον οδήγησαν σωστά προς τη θάλασσα ή άλλες εξόδους ασφαλούς διαφυγής- ευθύνεται ο αρχηγός της Αστυνομίας και κατ’ επέκταση ο υπουργός Τόσκας, ως πολιτικός του προϊστάμενος. Οπως επίσης ευθύνεται και για τον αρχηγό της Πυροσβεστικής, που εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι... δεν κατάλαβε κατά πού πήγαινε η φωτιά.

Οι ίδιοι -στο συντονιστικό όργανο για τις φωτιές- ευθύνονται και για την ολιγωρία στην κινητοποίηση του Λιμενικού και του Πολεμικού Ναυτικού για να μαζέψει τους εκατοντάδες ανθρώπους που κολυμπούσαν τρεις και τέσσερις ώρες, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να μην αντέξουν.

Ολα αυτά ίσως κάποτε απαντηθούν με λεπτομέρειες από τη Δικαιοσύνη και κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών αθωωθούν ηθικά, αλλά αυτό θα συμβεί εν καιρώ. Ετσι είναι οι δημόσιες θέσεις και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όλοι.

Τώρα όμως υπάρχουν νεκροί, πολλοί νεκροί και γι’ αυτούς υπάρχει ευθύνη. Μόνο στον πόλεμο δεν υπάρχει ευθύνη, παρά μόνο ιστορική. Αν, λοιπόν, την αποφύγει ο πρωθυπουργός, που έχει την ευθύνη όλων ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, τότε την εισπράττει αυτός. Η λογική του «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη και απλώς το δηλώνω χωρίς να πράξω οτιδήποτε άλλο», όπως π.χ. να παραιτήσω εμπλεκόμενα πολιτικά ή διοικητικά πρόσωπα στο συμβάν, δεν πείθει κανέναν. Ούτε η μετάθεση απόδοσης ευθυνών εις το μέλλον. Τώρα και όλους! Είναι ένα ασήκωτο ψυχικά γεγονός για την κοινή γνώμη που θέλει να δει τον πρωθυπουργό να... επιχειρεί -έστω- την απόδοση ευθυνών. Καταρχάς συμβολικά λόγω θέσεων και μετά βλέπουμε.