Απελπισμένοι

Πρώτο τρανό παράδειγμα, οι καταλήψεις ορισμένων σχολείων κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα για το όνομα της Μακεδονίας. Ολο το συριζαίικο -που έχει κάνει καριέρα με τις καταλήψεις (με αρχηγό τον μικρό Αλέξη)- βγήκε και κατήγγειλε τα 15χρονα ως φασιστάκια υποκινούμενα από την Ακροδεξιά, τη Χρυσή Αυγή και κάτι τέτοια.

Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι έχουν τη δυνατότητα κόμματα και ειδικά τέτοια... αποκόμματα, όπως είναι όλα αυτά της Ακροδεξιάς, να έχουν πρόσβαση στα 15χρονα που «καταλαμβάνουν» τα σχολεία ακριβώς με την ίδια λογική και στο ίδιο πνεύμα που το έκαναν την τελευταία 30ετία;

Δηλαδή, τα παιδάκια ήταν εκκολαπτόμενοι... σωστοί αριστεροί δημοκράτες που κραύγαζαν στην κυριολεξία για ό,τι θυμόντουσαν (μεταξύ πλάκας και κοπάνας) τόσα χρόνια και τώρα είναι τα... αυγά του φιδιού που θα φέρουν τον φασισμό στην Ελλάδα! Επιχείρημα για γέλια. Πόσο σανό μπορεί να τρώει κανείς για να πιστέψει τους απελπισμένους (λόγω επερχόμενων εκλογών) αυτούς τύπους;

Και πόσο εξευτελιστική είναι αυτή η τόσο «εναρμονισμένη πρακτική» που διαβάζουμε σε όλων των ειδών τις μορφές επικοινωνίας που ελέγχει η κυβέρνηση; Πόσο κάνει ένα μεροκάματο για να γράφεις και να υποστηρίζεις τέτοιες ανοησίες, ρε παιδιά;

Η άλλη ψύχωση λέγεται Μαρινάκης, μια ιστορία αγάπης που έγινε δίκοπο μαχαίρι, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Εκανε ένας επιχειρηματίας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μια συμφωνία που αφορά τη δική του εταιρεία με μια άλλη εταιρεία (αφανών λόγω νομικών δεσμεύσεων) συμφερόντων ενός Αμερικανού επιχειρηματία που κατέχει δημόσιο αξίωμα και... ξεπατώθηκαν στην απέραντη μπουρδολογία.
Αυτοί τα μάθανε όλα, τα ξέρουν όλα, τους τα προλάβανε οι έμπιστες πηγές τους, ότι του φάγανε την εταιρεία οι Αμερικανοί για προστασία, του πήρανε τα καράβια για λύτρα. Τυφλό μίσος και απύθμενο σύμπλεγμα αναμεμειγμένο με μια ογκώδη άγνοια (και περισσή βλακεία) για τα στοιχειώδη. Ο,τι και όποιον δεν χωνεύουμε τον καταγγέλλουμε, τον χλευάζουμε ή τον συκοφαντούμε. Από το «ναρκέμπορος» πήγανε στο «τελειωμένος» με μια στάση στον... Γουίλμπουρ Ρος
.
Γενικά ο καθένας γράφει ό,τι λάχει και φυσικά λέει ό,τι θέλει, με πρώτο και καλύτερο τον αρχηγό «ΘΑΤΑΣΠΑΤΑΛΑΓΑΤΕ», αλλά όλα βγαίνουν από ένα κέντρο, γι’ αυτό και είναι τελείως ορατό το «κόπι πάστε». Κάτι σαν τους περίφημους... επιστήμονες του καφενείου που αναλύουν τα... παγκόσμια συστήματα της μπάλας στο τέλος του αγώνα.

Ειλικρινά πιστεύω ότι υπάρχουν όπως σε κάθε κυβερνητική θητεία, ακόμα και στη σημερινή, μερικά θετικά πράγματα που μπορεί να πει κανείς και να την υποστηρίξει. Μπορεί να δει κανείς το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο και να ποντάρει στη διάθεση για δημιουργία και όχι καταστροφολογία. Βέβαια εδώ δεν καταστροφολογούν, απλώς παπαρολογούν, αφού ψήφους δεν παίρνεις ούτε καταγγέλλοντας 15χρονα (χώρια που δεν σε υπολογίζουν καν αυτά), ούτε δυσφημώντας έναν επιχειρηματία που απλώς μισείς. Αυτά τα κόλπα έπιαναν προ τριετίας, όταν το κυβερνών κόμμα ήταν αντισυστημικό και όχι το απόλυτο σύστημα εξυπηρέτησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των εγχώριων αλλά και διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων.