Τάσος Καραμήτσος

Πρώτον, ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ πιο πυκνός σε γεγονότα και τυχαία συμβάντα, τα οποία μάλιστα αποκτούν συνήθως πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ό,τι αν γίνονταν ένα-δυο χρόνια πριν.

Πολλές φορές μόλις μια βδομάδα αρκεί για να μεταβληθεί το πολιτικό σκηνικό, το οποίο άλλοτε, σε μη προεκλογική περίοδο, θα χρειαζόταν έναν ολόκληρο χρόνο για να αλλάξει.

Δεύτερον (και άκρως σχετικό με το πρώτο), όταν στραβώνει η κατάσταση σε μια απερχόμενη κυβέρνηση, απλά δεν της βγαίνει σχεδόν τίποτα. Το καλύτερο κάνει, ως το χειρότερο μοιάζει να το εισπράττει η κοινή γνώμη.

Ο άγραφος αυτός νόμος τού «μας πήρε η κατηφόρα» δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, ούτε συμβαίνει αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Ολοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική ξέρουν ότι είναι σύνηθες. Το ίδιο συνέβη με την κυβέρνηση του προκατόχου του Αλέξη Τσίπρα, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος κάθε μέρα... ξέμενε από βουλευτές μέχρι που προκήρυξε εκλογές για να αποφύγει τον διασυρμό της πτώσης. Παλιότερα το είχε υποστεί η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Κατσίκη κ.ο.κ.

Πάντοτε άλλωστε υπάρχει ή... επινοείται μια αφορμή - επί Σαμαρά ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τώρα είναι το Σκοπιανό. Προχθές, μόλις σε μερικές ώρες, δύο πολιτικοί αρχηγοί, ο ένας εκ των συγκυβερνητών και ο άλλος εκ των υποστηρικτών της Συμφωνίας των Πρεσπών... άρχισαν τα τσάμικα.

Ναι μεν ο Καμμένος έχει πει ότι δεν ψηφίζει το όνομα της Μακεδονίας, αλλά το γεγονός ότι μετά από αρκετές εβδομάδες επανεμφανίζεται για να μιλήσει για «νεκρή συμφωνία» δεν στερείται μηνυμάτων προς τον πρωθυπουργό. Ο δε Θεοδωράκης με τη δήλωσή του, «να ζητήσει τον λόγο η κυβέρνηση γι’ αυτά τα ακραία που λέει ο Ζάεφ», είναι σαν να προετοιμάζει την αποχώρησή του από το μπλοκ όσων έλεγαν «ναι» στις Πρέσπες. Ασε που κλείνει το μάτι και προς τη Ν.Δ.

Θα ψηφιστεί, λοιπόν, η συμφωνία της Μακεδονίας; Και αν ναι, θα την περάσει ο Τσίπρας με 155, όπως αρχικά υπολογιζόταν, ή κάποιοι άρχισαν να λακίζουν επειδή καταλαβαίνουν ότι κανείς, πλην Συριζαίων βουλευτών, δεν έχει προσωπικά να κερδίσει το παραμικρό;

Θα τολμήσει πολιτικά ο πρωθυπουργός να περάσει μια τόσο ευαίσθητη εθνική υπόθεση με λιγότερους από τους μισούς βουλευτές ή θα κάνει πίσω αφήνοντας ένα ακόμη πρόβλημα στον διάδοχό του Κυριάκο; Εδώ μάλλον υπάρχει απάντηση και αυτή είναι αρνητική. Ούτε καν που θα τολμήσει ο Τσίπρας να περάσει ένα τόσο σοβαρό θέμα με λιγότερους από τους μισούς Ελληνες βουλευτές. Γιατί; Μα πολύ απλά επειδή θα το πληρώσει ακριβά στις εκλογές. Οχι ότι δεν θα το πληρώσει ακόμα και με 153 να το περάσει.

Θα «πουλήσει» Αμερικανούς και Ευρωπαίους εταίρους που του έδωσαν ό,τι μπορούσαν (συντάξεις, επιδόματα, προσλήψεις) για να λύσει το θέμα της ονομασίας και να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ μπας και καταλαγιάσει κάπως η υστερία των συμμάχων έναντι της ρωσικής διείσδυσης στην περιοχή;

Τι κυβέρνηση θα φτιάξει αν φύγει ο Καμμένος μέχρι τον Μάρτιο -το αργότερο- που θα έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή; Ετσι όπως εξελίσσεται η υπόθεση, δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεί ούτε καν η αποκαλούμενη κυβέρνηση-«κουρελού», δηλαδή το άθροισμα ανεξάρτητων και αποστατών βουλευτών. Μπορεί να υπάρξει σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση με τη μεσολάβηση παραγόντων που ενεργούν για λογαριασμό του Τσίπρα και των Αμερικανών, βάζοντας τον Ζάεφ να αποποιηθεί γραπτώς τις αλυτρωτικές του βλέψεις; Δύσκολο και αμφίβολης αποτελεσματικότητας τέχνασμα.

Ολα αυτά τα ερωτήματα αν μπορεί να τα απαντήσει κανείς ίσως προσδιορίσει και τον χρόνο των εκλογών κάπου μέσα στο πρώτο εξάμηνο του νέου έτους. Μπορεί όμως και να προδικάσει το αποτέλεσμα. Οταν σε παίρνει η κατηφόρα...