Τάσος Καραμήτσος

Την εποχή λοιπόν των μνημονίων υπήρξαν φυγόκεντρες τάσεις από τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν και στη συνείδηση των πολιτών έφεραν την κρίση και τα μνημόνια, γι’ αυτό και δημιουργήθηκαν αρκετά μικρότερα κόμματα, που κατάφεραν να μπουν στη Βουλή και να παίξουν σημαντικό ρόλο. Φυσικά γιγαντώθηκε ως κόμμα διαμαρτυρίας στα μνημόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, που απορρόφησε σχεδόν όλο το ΠΑΣΟΚ και κατάφερε να κυβερνά μέχρι σήμερα.

Αυτή η εποχή του πολυκομματισμού εντός Βουλής, του κατακερματισμού της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς σε μικρότερα κομμάτια φαίνεται λοιπόν ότι τελειώνει. Και όποιος επιζήσει, επέζησε. Ο Καμμένος με τους ΑΝ.ΕΛ. ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του φαινομένου, που ιστορικά το έχουμε συναντήσει συχνά στην Ευρώπη. Τη γλέντησε την εξουσία ο Πάνος και κυβέρνησε έστω και με εκείνο το 4% για 48 μήνες σαν βασιλιάς. Αυτή την ώρα δείχνει να πηγαίνει σπίτι του και όλα τα υπόλοιπα για το πολιτικό του μέλλον θα τα δούμε αργότερα. Επικίνδυνα κυβέρνησε, πάντως, με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον του, αλλά αυτό είναι κάτι που αφορά τον ίδιο.

Αυτός που ατύχησε πλήρως ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, αφού του δόθηκε μια τεράστια ευκαιρία να εδραιώσει ένα καλό συμπληρωματικό κόμμα είτε προς την Κεντροδεξιά είτε προς την Κεντροαριστερά και τελικά απλώς θα πάει σπίτι του χωρίς να κυβερνήσει. Δική του αποκλειστική ευθύνη και μη μου πείτε ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα αξιώματα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα συνέχιζε να κάνει τον δημοσιογράφο και όχι τον πολιτικό.

Μικρές αλλά υπαρκτές πιθανότητες να συνεχίσει την πορεία του έχει ο τρίτος των μικρών κομμάτων της μνημονιακής εποχής, ο Βασίλης Λεβέντης, που απλά δείχνει πιο ανθεκτικός γιατί υπήρξε πιο σταθερός σε ό,τι έλεγε.

Μικρό κόμμα πια, αλλά με πολύ μεγάλο παρελθόν και ειδικό βάρος είναι το πρώην ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝ.ΑΛ.). Οι παραδοσιακοί εργολάβοι της εξουσίας έχουν αναλάβει δράση όσο ζυγώνουν οι εκλογές να το αποτελειώσουν και ό,τι μείνει να το στείλουν στον ΣΥΡΙΖΑ για να βρουν και αυτοί ρόλο σε ένα μεγάλο κόμμα (συνάντηση οικίας Λιβάνη). Ξεκινάνε την εργολαβία τώρα και θα την τελειώσουν μετεκλογικά.

Επειδή λοιπόν η πολιτική (και οι πολιτικοί) είναι δουλειά και καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, βλέπουμε αυτά που γίνονται σήμερα στη Βουλή, αλλά στην άκρως άξεστη και διεφθαρμένη εκδοχή τους. Ετσι άρχισε η τετραετία και φυσικά έτσι και χειρότερα θα τελειώσει. Αρχισε με μεταγραφές και απομακρύνσεις βουλευτών για να μη βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας (θυμηθείτε τι έκανε τότε και πού είναι σήμερα το «εργαλείο» Φώτης Κουβέλης), συνέχισε με ένα δημοψήφισμα που, αφού πρώτα κορόιδεψε τους πολίτες, μετατράπηκε σε ένα αναγκαστικό τρίτο μνημόνιο και καταλήγει σήμερα. Πώς αλλιώς λοιπόν θα κατέληγε παρά με δανεικούς βουλευτές, πολιτική (ή και οικονομική) αμνηστία ή ακόμα και πολλά δολάρια έναντι πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων (ή και τα δύο μαζί), έναντι ψήφων για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οποιος έχει μάτια βλέπει τι έγινε στα Σκόπια και αντιλαμβάνεται τι γίνεται κι εδώ.

Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές τόσο τα δύο μεγάλα κόμματα θα ενισχύουν τη θέση τους, έστω πλέον ανακτώντας οριακά ό,τι τους αναλογεί μέχρι την τελική ευθεία. Οπως είναι φυσικό, η Νέα Δημοκρατία, που ξεκινάει από πολύ υψηλότερη βάση και συσπείρωση, δεν θα παίρνει όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού τον δρόμο προς τα τελικά ποσοστά της τον έχει διανύσει σχεδόν ολόκληρο.

Οι στόχοι των δύο κομμάτων είναι διαφορετικοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερος με διαφορά, αλλά πάει για μια καλή επίδοση -που φαίνεται ότι μπορεί να την επιτύχει- της τάξης του 25%-27%, ενώ θα ήθελε να κόψει και την αυτοδυναμία της Ν.Δ.

Αντιθέτως, η Ν.Δ. χρειάζεται την αυτοδυναμία για να κυβερνήσει κανονικά και όχι με αστερίσκους - άρα χρειάζεται ακόμα και την τελευταία ψήφο. Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό και έτσι θα πάει μέχρι το τέλος.