Τάσος Καραμήτσος

Είναι απλοί κατατρεγμένοι άνθρωποι με τις οικογένειές τους, είναι κάπως εύποροι που αναζητούν την ασφάλειά τους, είναι εγκληματίες ή τζιχαντιστές; Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή, ότι έχουν περάσει απ’ όλες τις κατηγορίες και μερικές χιλιάδες εξ αυτών βρίσκονται ακόμα εδώ.

Ας το αφήσουμε όλο αυτό λίγο παραπέρα για να το συνδέσουμε πιο κάτω. Σε όλο τον κόσμο, σε σχετικά ασφαλείς και μερικώς ευημερούσες χώρες δίνονται κίνητρα και ζητούνται ανταλλάγματα για να αποκτήσουν οι αλλοδαποί άδειες παραμονής ή και διαβατήρια. Υπάρχουν πολλά επιτυχημένα μοντέλα, αλλά το πιο γνωστό στη γειτονιά μας είναι αυτό της Κύπρου. Φέρνει ο αλλοδαπός 2 εκατ. ευρώ για την αγορά οικίας ή 2,5 εκατ. για αγορά κρατικών τίτλων της Κύπρου και παίρνει διαβατήριο. Με τη μέθοδο αυτή οι Κύπριοι μαζεύουν αρκετά δισ. ευρώ κάθε χρόνο (περί τα 3-4 δισ. το 2018), γεγονός που φυσικά αναζωογόνησε την οικοδομική δραστηριότητα της χώρας. Τώρα βέβαια γκρινιάζουν οι Ευρωπαίοι γιατί δόθηκαν πολλά διαβατήρια σε εκτός Σένγκεν πολίτες από την Κύπρο (κυρίως Ρώσους), αλλά έχει αποδειχτεί ότι, όταν μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. θέλει πολύ κάτι, μπορεί να λειτουργήσουν οι εξαιρέσεις.

Εδώ ακριβώς αρχίζει η διασύνδεση του μεταναστευτικού προβλήματος της Ελλάδας με την παροχή εξαιρέσεων από την αυστηρή νομολογία περί ιθαγένειας, διαβατηρίων κ.λπ. της Ε.Ε.

Η Ελλάδα, η οικονομία της και ειδικά ο τουρισμός στα νησιά που βρίσκονται απέναντι από την Τουρκία -αλλά και οι τοπικές κοινωνίες- έχουν υποφέρει, έχουν σηκώσει τεράστιο βάρος από τους χιλιάδες μετανάστες που κυριολεκτικά εισβάλλουν στο έδαφός μας. Χάθηκαν περιουσίες διά της υποβαθμίσεώς τους στη Μυτιλήνη, στην Κω, στη Λέρο και αλλού, χάθηκε η αίσθηση της ασφάλειας και φυσικά το πρόβλημα αυτή τη στιγμή διογκώνεται ακόμα παραπάνω, αφού βρίσκεται σε τεράστια έξαρση με την είσοδο 300 οικονομικών κυρίως μεταναστών κάθε ημέρα (και πρόσφυγες να είναι το ίδιο κάνει σε εμάς). Και ας σημειωθεί ότι τώρα το πρόβλημα αυτό θα διαχυθεί και στην υπόλοιπη ελληνική επικράτεια, μετανάστες θα μένουν παντού. Η χώρα μας, όμως, σεβόμενη το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες που υπάρχουν, δεν ευνοεί τη λαθραία μετακίνησή τους στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, τους σταματάμε εδώ.

Αρα με απλά και κατανοητά λόγια, αυτό στη διπλωματική γλώσσα σημαίνει ότι με τέτοια χάρη που τους κάνουμε θα πρέπει να ζητάμε... ό,τι θέλουμε από τους εταίρους μας και να μας το κάνουν. Θέλουμε αυξημένα κονδύλια για την αντιμετώπιση της εισβολής αυτής και αν τα ζητήσουμε επίμονα και σωστά, μας τα δίνουν. Θέλουμε να «πουλήσουμε» κατόπιν άδειας από την Ε.Ε., ας πούμε, 10.000 διαβατήρια αντί 3 εκατ. ευρώ (κατόπιν ερεύνης του ποινικού παρελθόντος τους) σε μερικούς πλούσιους από όλο τον κόσμο; Γιατί να μας πουν όχι δηλαδή οι Ευρωπαίοι, όταν εμείς κάνουμε τα πάντα να περιορίσουμε το τεράστιο κύμα εισβολής στον εθνικό μας χώρο και δεν το αφήνουμε να πάει στις χώρες τους; Ενα τέτοιο «χρυσό διαβατήριο» θα έλυνε αμέσως το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας με ένα ποσό της τάξεως των 30 δισ. ευρώ που θα διοχετευόταν έστω και σε μια τετραετία στην ελληνική οικονομία. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται να βρεθούν 10.000 τόσο πλούσιοι ξένοι που να χρειάζονται ελληνικό διαβατήριο, αλλά ξέρουμε ότι οι μισοί τουλάχιστον ζήτησαν και πήραν αντί 2,5 εκατ. ευρώ κυπριακό διαβατήριο.

Πώς τόσα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες πλούσιοι Αραβες απολαμβάνουν σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα του βρετανικού «non dom» (άδεια παραμονής για αλλοδαπούς) σε μια χώρα που είναι μέλος της Ε.Ε. έστω χωρίς να έχουν δια­βατήρια;

Θα πρέπει να τα δουν όλα αυτά οι αρμόδιοι, να τα μελετήσουν προσεκτικά και να τα διεκδικήσουν από τους Γερμανούς που έκαναν ό,τι ήθελαν όλα αυτά τα χρόνια στους ανίκανους και εύκολους κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς έδιναν χωρίς να παίρνουν τίποτα.

Λύση απλή και εύκολη δεν υπάρχει φυσικά, παρά μόνον ανταλλάγματα για να περιορίσεις το μείζον εθνικό ζήτημα της λαθραίας και επικίνδυνης αυτής εισβολής που δυστυχώς ξαναζωντάνεψε σήμερα και οφείλεται σε καθαρά τουρκικό, οικονομικό και γεωπολιτικό εκβιασμό προς την Ευρώπη.