Θανάσης Τσεκούρας

Η απάντηση είναι προφανής. Για κάποιον άλλο «μιλάει ο μύθος». Και το όνομα αυτού, Αλέξης. «Αντε και στα δικά μας οι λεύτερες», εύχονταν, περίπου, οι σταυροφόροι του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου» στα obituaries για την απώλεια του τρισκατάρατου «κοτσιδάκια».

Δεν θα ήθελα να χαλάσω το κλίμα της μεθυστικής ευφορίας που τους διακατέχει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι για μία ακόμη φορά κάποιοι κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα και στη μετάβαση χάνεται εντελώς η επαφή με την πραγματικότητα.
Ο Πάμπλο και ο Αλέξης μπορεί να ξεκίνησαν την πολιτική καριέρα τους ως «ομόσταβλοι», αλλά στη συνέχεια οι δρόμοι τους χώρισαν. Γιατί εκεί που πέτυχε ο ένας, απέτυχε παταγωδώς ο άλλος. Με λίγα λόγια, ο Ιγκλέσιας είναι μια αποτυχημένη βερσιόν του Τσίπρα. Αν το θέλετε αλλιώς, ο Τσίπρας είναι ένας επιτυχημένος Ιγκλέσιας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να λεηλατήσει το συγγενές κόμμα της Κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ, και να κληρονομήσει το μεγαλύτερο τμήμα της εκλογικής πελατείας του. Οι Podemos απέτυχαν στην πιο κρίσιμη μάχη. Γιατί οι Σοσιαλιστές δεν «πασοκοποιήθηκαν» στην πίεση.

Στις εκλογές του 2015 στη χώρα μας όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη. Στις αντίστοιχες εκλογές στην Ισπανία, την ίδια χρονιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα άντεξε την «έφοδο στον ουρανό» των Podemos, οι οποίοι μπορεί να έφτασαν στο απόγειο της εκλογικής δύναμής τους (20,7%), αλλά κατέληξαν τρίτοι. Πίσω από τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι τους κέρδισαν στο νήμα (22%). Εκτοτε ο Πάμπλο αποτυγχάνει συνεχώς και με όλους τους τρόπους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι Podemos ήδη αποτελούν ένα «φθαρμένο προϊόν» και η συγκυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές απλώς επικυρώνει τη στρατηγική αδυναμία τους. Αλλο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, και άλλο Podemos. Nα επιμείνουμε και με μια δεύτερη αξιοσημείωτη διαφορά, παρότι θα στενοχωρήσουμε αρκετούς «τελάληδες» του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το μοναδικό κόμμα στην Ευρώπη από τα «κόμματα της κρίσης» που διατηρεί σημαντική δύναμη και δεν κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τον χάρτη.

Να θυμίσουμε ότι τα «χρόνια της κρίσης» δούλευε με εντατικούς ρυθμούς σε όλη την Ευρώπη ένα αόρατο εργοστάσιο παραγωγής «αντισυστημικών» κομμάτων. Τα Πέντε Αστέρια του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, ο Μελανσόν στη Γαλλία, ο Κόρμπιν στη Βρετανία, οι Podemos και οι Ciudadanos στην Ισπανία και αρκετά άλλα. Τα περισσότερα είτε μας χαιρέτησαν είτε επιχειρούν τη μια αλλαγή μετά την άλλη. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε εξαϋλώθηκε ούτε εξαερώθηκε, ενώ και ο Τσίπρας δεν φαίνεται διατεθειμένος να μας κουνήσει μαντίλι. Επιμύθιο, λοιπόν. Καλές οι ονειρώξεις, αλλά προκαλούν συχνά βλαβερές παρενέργειες. Η εικόνα ενός Τσίπρα (με κοτσιδάκι ίσως) που αποχωρεί είναι ένα πολύ προχωρημένο όνειρο. Απλώς αυτή την ουσιώδη πολιτική διαφορά πρέπει να την καταλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι Podemos παρέμειναν μέχρι τέλους δέσμιοι μιας ιδρυτικής αντίφασης. Από τη μια λειτουργούσαν σαν ένα κόμμα εξουσίας, από την άλλη ουδέποτε εγκατέλειψαν τον κόσμο των ιδεοληψιών και τις παιδικές ασθένειες του αριστερισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει επίσης από την ίδια αντίφαση. Απλώς μέχρι τώρα τη διαχειρίστηκε με μεγαλύτερη επιτυχία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η διαχείριση της αντίφασης θα είναι εύκολη στο διηνεκές. Αρα, πρέπει να ψάξει τους τρόπους για να μην έχει την τύχη των Podemos.