Θανάσης Τσεκούρας

Από τη μία, οι «Κασσάνδρες» και από την άλλη οι «χαρούμενοι», το «μέτωπο της χαράς». Οι πρώτοι προφητεύουν διαρκώς κινδύνους και καταστροφές, οι δεύτεροι άλματα, θριάμβους και σύγχρονα εθνικά έπη. Στην πολιτική διάσταση τα πράγματα είναι σαφή. Από τη μια, οι περισσότερες «Κασσάνδρες» συχνάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη, οι «χαρούμενοι» είναι «ευαγγελιστές» του Κυριάκου.

Δυστυχώς για τον δημόσιο διάλογο και τα δύο αφηγήματα είναι ρηχά, προβληματικά και ασυζητητί προπαγανδιστικά.

Να αρχίσουμε με τις «Κασσάνδρες». Ο ΣΥΡΙΖΑ φόρτωσε με όλους τους αρνητικούς προσδιορισμούς την κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθισε αναπαυτικά να απολαύσει τη θεωρία της κατάρρευσης. Τη στόλισε με χαρακτηρισμούς, όπως «ακροδεξιά», «ακραία νεοφιλελεύθερη», «άχρηστη», «κυβέρνηση του ΣΕΒ και των βιομηχάνων» και άλλα άστοχα.

Μόλις το τελευταίο διάστημα και, κυρίως, μέσα από τις παρεμβάσεις του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να διαμορφώνεται ένα αφήγημα πιο ρεαλιστικό και πιο ευρύχωρο. Σύμφωνα με αυτό, ο Μητσοτάκης δεν αναβιώνει την... ΕΡΕ, αλλά εκπροσωπεί (και αρκετά πειστικά μάλιστα) μια σύγχρονη εκδοχή της Κεντροδεξιάς. Αρα και η δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αναπαλαίωση του ΣΥΡΙΖΑ της «πλατείας» και των «Αγανακτισμένων», αλλά η δημιουργία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Αυτή η διαδρομή σίγουρα έχει ενδιαφέρον...

Τι γίνεται με τους άλλους, το «μέτωπο της χαράς»; Αυτοί λοιπόν γιορτάζουν καθημερινά και από ένα θαύμα. Με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο.

Καταρχήν, το ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο, αυτό που παλιά χαρακτηρίζαμε «καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς». Στην ελαφρολαϊκή κατηγορία ξεχωρίζουν η Αθηναϊκή Ριβιέρα και οι ποδηλατόδρομοι από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο, η «ηλεκτροκίνητη Αστυπάλαια», το «Μαϊάμι του Ελληνικού» και πολλά άλλα.

Εργα, virtual προς το παρόν, τα οποία είτε είναι μονότονες επαναλήψεις «εμβληματικών» ιδεών του παρελθόντος, είτε ασήμαντα από τη σκοπιά της ανάπτυξης. Για την πρώτη ομάδα είναι βέβαιο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει να δώσει στον πρωθυπουργό ολόκληρο κατάλογο για να μην κουράζεται.

Υπάρχει όμως και το βαρύ ρεπερτόριο του «μετώπου της χαράς». Εδώ στον σκληρό πυρήνα βρίσκουμε το αφήγημα ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται για ένα οικονομικό θαύμα τα προσεχή χρόνια. Πού στηρίζεται αυτή η προφητεία; Κυρίως πάνω σε δύο δεδομένα, τα οποία θεωρείται βέβαιο ότι θα είναι διαρκή και διαθέσιμα.

Πρώτον, ότι η Ευρώπη θα συνεχίζει να μοιράζει «χρήμα με ελικόπτερα» και, δεύτερον, ότι η παγκόσμια ρευστότητα θα συνεχίζει να διευρύνεται.

Χωρίς να θέλουμε να χαλάσουμε τη χαρά των αισιόδοξων, απλώς να παρατηρήσουμε ότι πανευρωπαϊκά η «σχολή των γερακιών» ανασυντάσσεται και προκρίνει μια διαφορετική εκδοχή για την επόμενη μέρα της πανδημίας.

Πριν από λίγες μέρες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με άρθρο στους «Financial Times», κάλεσε την Ευρώπη να επιστρέψει στη «δημοσιονομική πειθαρχία», αν όχι το 2022, σίγουρα το 2023. Προτείνοντας μια «συμφωνία μείωσης του χρέους» της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα για τις χώρες με μεγάλο δημόσιο χρέος. Ας τα κρατήσουμε λίγο στο μυαλό μας.

Και μια ιστορική υπενθύμιση. Η Κασσάνδρα, κόρη του βασιλιά Πρίαμου της Τροίας, δεν στιγματίστηκε για τις άστοχες προφητείες της. Αλλωστε όλες επιβεβαιώθηκαν. Απλώς είχε την ατυχία όλες να είναι αρνητικές και γι’ αυτόν τον λόγο το τότε «μέτωπο της χαράς» την έθεσε σε δυσμένεια...