Θανάσης Τσεκούρας

Την Τετάρτη στη Βουλή, ο Κ. Μητσοτάκης ξεκίνησε την ομιλία του με μια ασυνήθιστη και ελαφρώς αδικαιολόγητη προσωπική επίθεση κατά της Φώφης Γεννηματά. Ο λόγος, αν κατάλαβα καλά, ήταν ότι ο πρωθυπουργός δεν ενέκρινε τη σκληρή αντιπολιτευτική παρέμβαση της Φώφης για το Εργασιακό. Ισως ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να επιβάλει έναν νέο κανόνα στην πολιτική ζωή. Η αντιπολίτευση είναι θεμιτή μόνο όταν έχει την έγκριση της κυβέρνησης. Ο,τι ξεφεύγει από τα όρια της «εγκεκριμένης» αντιπολίτευσης, τότε ακαριαία θεωρείται λαϊκισμός και δημαγωγία. Πρωτότυπος κανόνας, ο οποίος δεν φαίνεται να κερδίζει πολλούς οπαδούς έξω από τη στενή παρέα του Μαξίμου.
Ομως στην επαναφορά του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ στο επίκεντρο, ο πρωθυπουργός έρχεται δεύτερος. Προηγήθηκε, με λίγες ημέρες διαφορά, ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αποκάλυψε «σχέδιο δορυφοροποίησης» του χώρου από την κυβέρνηση, αλλά αποκάλυψε και τον «πιλότο» του δορυφόρου: ο Ανδρέας Λοβέρδος. Με δεδομένο το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» κλίμα στο εσωτερικό του ΚΙΝ.ΑΛ., αν ο Αλ. Τσίπρας επιθυμούσε να στείλει ένα πολιτικό δώρο στον Ανδρ. Λοβέρδο, είναι βέβαιο ότι βρήκε τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει.
Ο τρίτος «πυλώνας» επαναφοράς του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι η δημοσκόπηση της Opinion Polls και οι αντιδράσεις που προκάλεσε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Χαριλάου Τρικούπη μίλησε για «στημένες δημοσκοπήσεις», φωτογραφίζοντας επιμελώς και τους πρωταγωνιστές του «στησίματος».
Γενικά μιλώντας, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας στη δημοκρατία που να θέτει τις δημοσκοπήσεις στο απυρόβλητο της κριτικής. Υπάρχει όμως ένας «καταστατικός» κανόνας στη ζωή, που δεν είναι θετικό να παρακάμπτεται στην πολιτική ζωή: όταν κατηγορείς κάποιον, οφείλεις να προσκομίζεις στοιχεία και αποδείξεις. Αλλιώς, χάνεις το δίκιο σου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. είχε αρκετά «δίκια» με το μέρος της.
Πρώτον, είναι άκομψο μια δημοσκόπηση να «μετράει» τη δύναμη των υποψηφίων, όταν ακόμη ο κατάλογος των υποψηφίων δεν υπάρχει. Δηλαδή, είναι άλλοι οι συσχετισμοί αν στην κούρσα για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. οι υποψήφιοι είναι δύο, ή γίνουν τρεις, ή, πολύ περισσότερο, αν αυξηθούν σε πέντε ή έξι. Υπάρχει λοιπόν ένα αξεπέραστο ζήτημα δεοντολογίας.
Το δεύτερο ζήτημα προκύπτει από το εύρος του δείγματος μιας δημοσκόπησης. Να το εξηγήσουμε αριθμητικά. Το συνολικό δείγμα μιας δημοσκόπησης είναι γύρω στα 1.000 άτομα. Απ’ αυτούς το 6%-7% δηλώνουν ψηφοφόροι του ΚΙΝ.ΑΛ., δηλαδή 60-70 πολίτες. Από τους 60 ας δεχτούμε ότι ο ένας στους τέσσερις δηλώνει οπαδός του Λοβέρδου, δηλαδή μιλάμε για 15 πολίτες. Κατ’ αναλογία, άλλοι 14 δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τη Φώφη και άλλοι τόσοι τον Νίκο Ανδρουλάκη. Αν κάποιος θεωρεί ότι με ένα τόσο μικρό δείγμα μπορεί να εξαγάγει χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα, απλώς θα τον συμβούλευα να επισκεφτεί μια καφετζού. Πάνω-κάτω, τα ίδια θα καταλάβει.
Αν λοιπόν είναι ανεπίτρεπτο να καταγγέλλουμε χωρίς στοιχεία μια «στημένη δημοσκόπηση», απεναντίας είναι εύλογο και αρκετά στοιχειοθετημένο ότι πρόκειται για μια κακοστημένη δημοσκόπηση. Με φλου κατάλογο υποψηφίων και ανεπαρκές δείγμα.
Πάντως και τα τρία γεγονότα του δεκαπενθημέρου, παρότι ανόμοια και διαφορετικών επιπέδων, επιτρέπουν την εξαγωγή ενός συμπεράσματος: το ΚΙΝ.ΑΛ. βρίσκεται στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος. Γιατί ο νέος δικομματισμός Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργήθηκε από τις προηγούμενες εκλογές μοιάζει να είναι αβαθής και επισφαλής. Ενας αξιόπιστος τρίτος πόλος, πέρα από τα όρια του αδύναμου δικομματισμού, μπορεί να έχει ρόλο και ενδιαφέρον. Παρά το σημερινό μικρό μέγεθός του. Αλλωστε το ερώτημα «αν το μέγεθος μετράει» παραμένει ακόμη αναπάντητο...