Θανάσης Τσεκούρας

Πηγαίνει περίπου ως εξής: όταν η πανδημία γυρίζει στην ύφεση, η κυβέρνηση αρχίζει τα... success stories. Οταν ξαναπαίρνει την ανηφόρα, τότε ευθύνονται οι πολίτες, οι «ψεκασμένοι», τα «κωρονοπάρτυ», η αντιπολίτευση και όποιος άλλος «εσωτερικός εχθρός» φαίνεται πιο κατάλληλος για την περίσταση.

Εμβληματικό παράδειγμα, η πορεία του εμβολιασμού. Μετά από ένα εξάμηνο, από τα πανηγύρια βρισκόμαστε ξαφνικά στον πανικό και την αγωνία. Εκεί που όλος ο κόσμος... μας θαύμαζε και μας ζήλευε για την οργάνωση του εμβολιασμού, λίγο πριν από την αποθέωση για το «8ο θαύμα» της ανθρωπότητας προέκυψε μια μικρή λεπτομέρεια: η πραγματικότητα των αριθμών.

Ωραίο το «ελληνικό θαύμα», αλλά «events, my dear boy. Events!» προειδοποιούσε τους αλαζόνες της εποχής του ο Χάρολντ ΜακΜίλαν, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας πριν από αρκετές δεκαετίες. Αυτά λοιπόν τα «events» είναι αμείλικτα τόσο στην εποχή του ΜακΜίλαν όσο και στη δική μας. Δυστυχώς για τους ελαφρόμυαλους επικοινωνιολόγους. Μετά από έξι μήνες, οι πλήρως εμβολιασμένοι είναι κάτω από 40% του πληθυσμού (για την ακρίβεια, 3.831.147 την 1/7). Να επιχειρήσουμε μια λογική αποτίμηση. Είναι χαμηλοί οι αριθμοί; Σαφώς όχι, καθώς κινούνται δίπλα στον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Απλώς δεν φτάνουν, δεν αποτελούν πανάκεια, δεν είναι η μαγική λύση στο πρόβλημα. Κυρίως δεν προσφέρονται για μια μονότονη επικοινωνιακή διαχείριση του τύπου «η χώρα βαδίζει από επιτυχίες σε θριάμβους» και τανάπαλιν.

Αντί λοιπόν για πανηγυράκια και σόου, θα ήταν προτιμότερη μια πιο ρεαλιστική ματιά στα προβλήματα. Και κυρίως έγκαιρη διάγνωση, όχι θάψιμο κάτω από το χαλί για να μη χαλάσει το πάρτυ. Και λύσεις. Αλλωστε αυτά τα πεισματάρικα «events» χτύπαγαν όχι καμπανάκια, ολόκληρα καμπαναριά εδώ και καιρό. Ιδού τα πιο ηχηρά.
Πρώτο, οι εμβολιασμοί προχωρούν, αλλά με βήματα, όχι με άλματα.

Δεύτερο, η καμπύλη των εμβολιασμών φτάνει σε ένα σημείο καμπής και στη συνέχεια η πρόοδος επιβραδύνεται. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε στην Ευρώπη, στην Αμερική και τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης.

Τρίτο και πιο σημαντικό: Ενα σημαντικό ποσοστό σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, πάνω από το 1/3 του συνολικού πληθυσμού, δεν είναι πρόθυμο να εμβολιαστεί. Ποιοι είναι αυτοί, τι πιστεύουν, γιατί είναι επιφυλακτικοί και, κυρίως, πώς θα τους πείσουμε;

Τέταρτο, η ταχύτητα και η επινοητικότητα του ιού να μετασχηματίζεται (οι περίφημες μεταλλάξεις) προκαλεί διαρκώς και ανατρέπει τα συστήματα προστασίας.
Αυτά λοιπόν τα προβλήματα (και αρκετά άλλα) απαιτούν ειλικρίνεια, διαπίστωση, σχεδιασμό και λύσεις. Λύσεις που δεν βασίζονται ούτε στη δαιμονοποίηση, ούτε στην καταστολή, ούτε πολύ περισσότερο στη διευκόλυνση πρακτικών κοινωνικού κανιβαλισμού.

Πριν από λίγες μέρες στο «Foreign Affairs», τη «Βίβλο» της αμερικανικής διπλωματίας, δημοσιεύτηκε μια έρευνα με τον εύγλωττο τίτλο «The Forever Virus».

Eνα μικρό απόσπασμα από την εισαγωγή είναι ενδεικτικό: «Είναι η στιγμή να το διακηρύξουμε ηχηρά. Η πανδημία του COVID- 19 δεν θα φύγει. Ο ιός δεν μπορεί να εξαφανιστεί... H παγκόσμια ανοσία αγέλης, ένας στόχος που παρουσιάστηκε ως η μοναδική λύση, δεν μπορεί να επιτευχθεί... Ο ιός θα μοιάζει με ένα πινγκ πονγκ, με “εμπρός” και “πίσω” σε όλον τον κόσμο για τα επόμενα χρόνια».

Αυτό λοιπόν που καταγράφουν οι «ψεκασμένοι» του «Foreign Affairs» είναι ότι ο πόλεμος με την πανδημία δεν προμηνύεται να λήξει σύντομα. Ο ιός (έστω και με λιγότερο θανατηφόρα μορφή λόγω των εμβολιασμών) θα «συγκατοικεί» μαζί μας για πολλά χρόνια ακόμη. Ενα διαρκές «απαρτχάιντ», λοιπόν, σας φαίνεται η καλύτερη λύση;