Θανάσης Τσεκούρας

Τι είχε μεσολαβήσει; Μια επιπόλαιη, έστω σαχλή, δήλωση του Τσιτσιπά για τα εμβόλια. Το ερώτημα όμως δεν είναι αυτά καθαυτά που υποστηρίζει. Αλλωστε ο Στέφανος, ένας εξαιρετικός τενίστας, είναι και παράλληλα ένα παιδί 23 ετών. Ούτε τη θέση του Σωτήρη Τσιόδρα διεκδίκησε, ούτε ποτέ ζήτησε να θεωρείται κάτι σαν «δάσκαλος του έθνους».

Αρα το πρόβλημα βρίσκεται μάλλον στην άλλη πλευρά. Σε όλους αυτούς που πρώτα τον αποθέωσαν και σήμερα τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον.

Τι έκανε, λοιπόν, η άλλη πλευρά; Εστησε ένα ιδεολογικό παραμύθι πάνω στις αθλητικές επιτυχίες του Στέφανου. Ενα παραμύθι με όνομα και επώνυμο αλλά χωρίς τη συγκατάθεση του αθέλητου πρωταγωνιστή.

Επειδή, λοιπόν, τα ιδεολογήματα χρειάζονται σύμβολα, ξαφνικά ο Στέφανος συμβόλιζε την «Ελλάδα των αρίστων». Την «Ελλάδα που κερδίζει». Τα νέα «success stories» που έρχονται. Οσοι δεν μετείχαν στη γενική παρλαπίπα περίπου λοιδορήθηκαν ως «ζαίοι» και μίζεροι. Μια «μπασκλασαρία» από γκρινιάρηδες. Είναι εύκολο να θυμηθούμε ποιοι πρωταγωνίστησαν στο νέο «εθνικό αφήγημα». Αλλωστε, τα γραπτά μένουν. Πάντως, στην πλειονότητά τους είναι αυτοί που διακρίνονται σήμερα στην αποκήρυξή του.

Γιατί, λοιπόν, όλοι αυτοί λύσσαξαν με την άστοχη δήλωση του Στέφανου, η οποία σε τελική ανάλυση δεν είναι και κανένας κεραυνός εν αιθρία. Περίπου 7 νέοι στους 10 της γενιάς του έχουν την ίδια άποψη για τα εμβόλια. Ασφαλώς, γι’ αυτή την αποτυχία δεν ευθύνεται ο Στέφανος.

Λύσσαξαν, λοιπόν, γιατί χάλασε το νέο «εθνικό αφήγημα», μια ερασιτεχνική και φτωχομίζερη ιδεολογική κατασκευή για την «Ελλάδα των αρίστων». Μια κατασκευή με υλικά δυο ρακέτες και ένα μπαλάκι του τένις. Κι αυτός που τη χάλασε δεν ήταν ένας κακομοίρης «ζαίος», αλλά ένας ex officio άριστος. Εξ ου και το πάθος της καταδίκης.

Πριν από λίγο καιρό στην ίδια θέση βρέθηκε η άλλη μεγάλη μας αθλήτρια, η Μαρία Σάκκαρη. Στοχοποιήθηκε για την προσωπική της ζωή από την άλλη πλευρά. Από κάποιους ταλιμπάν μιας loony και μισανθρωπικής (μέσα σε πολλά εισαγωγικά) «Αριστεράς».

Αν κάτι υπερβαίνει την υπόθεση Τσιτσιπά, είναι το γεγονός ότι σχηματίζονται σιγά-σιγά δύο νέα στρατόπεδα, δύο σύγχρονα άκρα: από τη μια πλευρά, τα ντόμπερμαν της «Ελλάδας των αρίστων» και από την άλλη οι ταλιμπάν της loony «Αριστεράς». Δύο στρατόπεδα, μία φωτοτυπία του ενός με το άλλο. Με παρόμοια χαρακτηριστικά, ίδιο φανατισμό και μίσος. Απλώς με διαφορετικούς στόχους.

Αν στο στρατόπεδο των ταλιμπάν της loony «Αριστεράς» οι πρωταγωνιστές είναι οι αναμενόμενοι, με σημαιοφόρο τον Πολάκη, στο απέναντι στρατόπεδο αναδεικνύονται εκπλήξεις. Σημαιοφόροι δεν είναι οι παραδοσιακοί Νεοδημοκράτες, αλλά τα «παιδιά» του Κέντρου και οι πρώην της Αριστεράς, οι μετανοημένοι Αριστεροί που η δική τους Δαμασκός προέκυψε εκεί κοντά στις νεραντζιές της Ηρώδου Αττικού.

Οι πρώτοι, έτοιμοι να αξιοποιήσουν ως εθνικά σύμβολα κάποια νέα παιδιά που έτυχε να διακρίνονται σε ένα άθλημα. Οι δεύτεροι, πρόθυμοι να τους πυροβολήσουν ως «παιδιά της μπουρζουαζίας». Η μία παρλαπίπα απέναντι στην άλλη.

Οσο όμως η παρλαπίπα κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να επικρατήσουν το μέτρο και η κοινή λογική. Μόνιμα θα χάνουμε την μπάλα ή, καλύτερα για την περίπτωση, τα μπαλάκια του τένις. Και γι’ αυτό ουδεμία ευθύνη έχουν ούτε ο Στέφανος ούτε η Μαρία...