Θανάσης Τσεκούρας

Με αυτά τα (μη) δεδομένα, ο κατ’ ευφημισμόν πολιτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης είναι ένα ανέκδοτο με τρεις λέξεις. Πολιτική με ορίζοντα 24ώρου, σχεδιασμός του αυτοσχεδιασμού και μια κυβέρνηση που λύνει κουίζ.
Πώς τα κατάφεραν τόσο καλά; Εύλογο ερώτημα, απλή η απάντηση. Δύο κόσμοι διαφορετικοί, ένα μόρφωμα της «ψεκασμένης» Δεξιάς και ένας συνασπισμός της τριτοκοσμικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, ενώθηκαν για να συγκυβερνήσουν. Με μοναδική συγκολλητική ύλη το πάθος για την εξουσία. Μια ανάρμοστη σχέση που δεν θα μπορούσε να καταλήξει πουθενά αλλού παρά σε ένα ανώμαλο φινάλε.

Το σημαντικό ερώτημα όμως είναι άλλο: πώς θα ξεμπλέξουν; Πρέπει να είσαι τυφλός για να μη βλέπεις ότι ο Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛ. δεν έχουν πλέον κανένα πολιτικό μέλλον. Η πόρτα της επόμενης Βουλής είναι ερμητικά κλειστή γι’ αυτούς και κλειστή θα παραμείνει όσα εθνικοπατριωτικά τσάμικα κι αν χορέψει ο Καμμένος. Αρα, μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα στο σαλόνι σας...

Ο Τσίπρας όμως; Το δικό του πολιτικό μέλλον περνάει από το οριστικό διαζύγιο με τον Καμμένο. Ακόμη και όσοι έχουν περάσει έστω μια βόλτα από το τετράγωνο του Μαξίμου νιώθουν ότι η απόφαση για το τέλος της συγκυβέρνησης έχει ληφθεί. Παρά τους εξυπνακισμούς για τους τυφώνες «Μάικλ».

Τα μοναδικά ερωτήματα αφορούν τον χρόνο και τους όρους του διαζυγίου. Ερωτήματα σημαντικά γιατί στα σχεδόν τέσσερα χρόνια της συγκυβέρνησης διαμορφώθηκαν σχέσεις που δεν αφορούν μόνο την πολιτική. Αρα οι εξασφαλίσεις ότι μετά το διαζύγιο δεν θα ακολουθήσουν διάφορα «παρατράγουδα» είναι κρίσιμες. Και αναγκαίες γιατί ο Καμμένος δεν είναι δύσκολο να εξελιχθεί σε μια «παράφρονα μεταβλητή».

Το ακόμη πιο σημαντικό ερώτημα όμως είναι άλλο: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει την εξουσία χωρίς τους ΑΝ.ΕΛ.; Αρκετοί σεναριογράφοι σπεύδουν να απαντήσουν ασμένως καταφατικά. Αλλωστε είναι γνωστό ότι υπάρχει μια ομάδα «πρόθυμων» βουλευτών που έχουν τη διάθεση να αντικαταστήσουν τις ψήφους των ΑΝ.ΕΛ. Το σενάριο, λοιπόν, είναι έτοιμο: νέα κυβερνητική πλειοψηφία και διατήρηση της εξουσίας.

Υποψιάζομαι ότι η σεναριογραφία των «προθύμων» πάσχει από αφόρητη επιπολαιότητα. Οι κυβερνήσεις δεν μπορεί να στηρίζονται σε κόλπα, σε λογικές του «φύγε συ, έλα συ» και τελικά στον απόλυτο ευτελισμό. Μια-δυο «Παπακώστες» τις αντέχει το πολιτικό σύστημα, αλλά μια «κυβέρνηση με Παπακώστες» υπερβαίνει τα όρια του γελοίου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, το διαζύγιο του Τσίπρα με τον Καμμένο σημαίνει μόνο ένα πράγμα: εκλογές. Με διαχείριση του χρόνου έως τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο, λίγο μετά τις γιορτές. Το αντέχει ο Αλέξης;