Ισπανικά μαθήματα

Ευτυχώς οι Ισπανοί διάβασαν τα αποτελέσματα χωρίς οφθαλμαπάτες. Κυρίως όμως είχαν φροντίσει να ψηφίσουν χωρίς αυταπάτες. Με καθαρό νικητή το Kέντρο και την Κεντροαριστερά. Και καθαρά ηττημένους την «τρελή Αριστερά» των Podemos και τη Δεξιά σε όλες τις εκδοχές της: την Κεντροδεξιά, την παραδοσιακή Δεξιά και την Ακροδεξιά.

Οσο για τα εγχώρια κόμματα, φρόνιμο θα ήταν να εγκαταλείψουν τον πολιτικό χουλιγκανισμό και να πάρουν κάποια μαθήματα από την Ισπανία.

Πρώτη η Ν.Δ. Στο σύνολό της η συντηρητική παράταξη μετακινήθηκε προς τα δεξιά. Στο μείζον εθνικό θέμα της Καταλονίας, με ανεπαίσθητες παραλλαγές, σύρθηκαν πίσω από την ατζέντα των ακροδεξιών του Vox.

Ξαναθυμήθηκαν τις αρετές του «συγκεντρωτικού κράτους» της Μαδρίτης και ζήτησαν περιορισμό της αυτονομίας. «Προδότες» και «συνομιλητές της τρομοκρατίας» έβριζαν τους Σοσιαλιστές. Δεν ξέρω αν σας θυμίζουν κάτι αυτά...

Το υπόλοιπο ρεπερτόριο, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» αλά ισπανικά -τείχη για τους μετανάστες, νόμος και τάξη, ακόμη και περιορισμοί στις αμβλώσεις-, από τις παλιές καλές μέρες του Opus Dei. Μια πλήρης μετατόπιση της συντηρητικής παράταξης στα βήματα της Νέας Δεξιάς.

Το αποτέλεσμα; Ως εκλογική στρατηγική η δεξιά στροφή αποδείχτηκε βλακώδης. Οι πρώην κεντροδεξιοί Πολίτες που τους ακολούθησαν προς τα δεξιά και οι συντηρητικοί του Λαϊκού Κόμματος δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα, ενώ οι original εθνικιστές και ακροδεξιοί του Vox πέτυχαν διψήφιο ποσοστό.

Ομως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι η συντηρητική παράταξη με τη δεξιά μετακίνησή της άφησε ορθάνοιχτο το πεδίο του μετριοπαθούς κεντρώου χώρου να το λεηλατήσουν οι Σοσιαλιστές. Δεν ήταν τυχαίο ότι το κεντρικό σύνθημα της καμπάνιας του Σάντσεθ ήταν ότι «είμαστε το μοναδικό κόμμα της μετριοπάθειας». Επιβεβαιώνοντας τον ασφαλέστερο κανόνα της πολιτικής: οι μεγάλες πλειοψηφίες, άρα και οι εκλογές, κερδίζονται στο κέντρο. Ποτέ στα άκρα.

Πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν ήταν τόσο πολύ απασχολημένοι με τις περιπέτειες του Πολάκη, θα ήταν εύκολο να αποκωδικοποιήσουν το δικό τους μήνυμα. Στροφή στην Κεντροαριστερά και ακραία πόλωση με διχαστικά σαλπίσματα απλώς δεν γίνεται. Κέντρο/ Κεντροαριστερά και Πολάκης είναι πράγματα ασύμβατα και ασυμβίβαστα. Θα διαλέξουν πλευρά; Αν όχι, τα παθήματα προσεχώς στις κάλπες. Οσο για τις παλιές φίλιες δυνάμεις των Podemos, έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια από τη στιγμή που δεν διοχέτευσαν την αρχική δυναμική τους σε μια υπεύθυνη πρόταση εξουσίας. Οταν το κατάλαβαν, οι Σοσιαλιστές τούς είχαν κλέψει τον χώρο.

Ισως γιατί οι Ισπανοί του Σάντσεθ πήραν τα μηνύματα από την Ελλάδα - ενώ το αντίστροφο φαίνεται δύσκολο. Και δεν τα αγνόησαν. Οτι παρά τις απλοϊκές αναλύσεις του συρμού, η διαχωριστική γραμμή Αριστεράς - Δεξιάς, μαζί με τα «παράγωγά» της (Κέντρο - Κεντροδεξιά - Κεντροαριστερά), δεν εξαερώνεται. Οσοι σπεύδουν αμέριμνα να την εξαφανίσουν απλώς ανοίγουν τον δρόμο για τον δικό τους εκλογικό αφανισμό. Tα διδάγματα από το «pasokification» άλλωστε είναι πρόσφατα.