Θάνος Παπαδόπουλος

Ενδιαφέρον έχει ωστόσο ο τραγέλαφος και η σουρεαλιστική κωμωδία μέσα από την οποία προέκυψε αυτό το ευχάριστο και συμφέρον για την Ελλάδα γεγονός, καθώς και οι συνέπειές του στην περιοχή και στη χώρα μας.
Πριν απ' όλα η Συμφωνία των Πρεσπών αδυνατίζει το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια όπου είχε επενδύσει πολλά η Τουρκία, που είχε διακηρύξει ότι η "Άμυνά" της ξεκινά από την Αδριατική, δηλαδή από τη Βοσνία- Ερζεγοβίνη και την Αλβανία και φτάνει έως τα σύνορα της Περσίας και της Λιβύης. Τα σύνορα της «καρδιάς του Ερντογάν» φτάνουν μάλιστα έως την… Αλγερία. Αδυνατίζει την επιρροή της Τουρκίας επειδή δυναμώνει την επιρροή του ΝΑΤΟ, καθώς δίπλα στις βάσεις της Τουρκίας δημιουργούνται οι πολύ μεγαλύτερες βάσεις του ΝΑΤΟ. Επίσης υποβαθμίζεται και η ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια. Επίσης ανοίγει ο δρόμος για τη σύνδεση της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα δώσει μεγαλύτερη επιρροή και στην Ελλάδα.

Τέλος βάζει φραγμό στα όνειρα της Μεγάλης Αλβανίας. Βέβαια αυτές οι εξελίξεις που εκκρεμούσαν εδώ και 28 χρόνια άρχισαν να γίνονται πιθανές μ΄ ένα σουρεαλιστικό τρόπο.

Όταν ο Αλ. Τσίπρας άρχιζε τις διαπραγματεύσεις με τον Ζόραν Ζάεφ της FYROM για τη λύση του Μακεδονικού σκέφτηκε κουτοπόνηρα να τις χρησιμοποιήσει παράλληλα για να διασπάσει τη Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη. Γι΄ αυτόν το σκοπό είχε ήδη χρησιμοποιήσει στο παρελθόν την εκλογή του Πρ. Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας και τον ψεκασμένο των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πρόσκαιρα και περιορισμένα. Πενιχρά. Ο Κυρ. Μητσοτάκης αντιλήφθηκε αμέσως τη στρατηγική του Αλ. Τσίπρα και πέρασε στην αντεπίθεση.

Ο αρχηγός της Ν.Δ. έβαλε στην άκρη την πολιτική του Κώστα Μητσοτάκη και της Ντόρας Μπακογιάννη και καβάλησε το γαϊδούρι "Η Μακεδονία είναι Ελληνική" της Ακροδεξιάς. Εφηύρε μάλιστα και δυο-τρία ανούσια συνθήματα για να παραμυθιάσει το "χοντρό λαό" που έλεγε ο Βάρναλης. Όπως:

1) Δεν θα χωρίσω τους Έλληνες για να ενώσω τους Σκοπιανούς. Αλήθεια, πότε ενώθηκαν οι Σκοπιανοί στο «Μακεδονικό»; Μέχρι σήμερα παραμένουν βαθιά διχασμένοι και τη λύση τη δίνουν τα αλβανικά κόμματα ως μπαλαντέρ.

2) "Η Μακεδονική Γλώσσα". Πότε οι αρχαίοι Μακεδόνες μίλησαν Μακεδονικά; Ποτέ. Μιλούσαν πάντα ελληνικά και μάλιστα τη Δωρική διάλεκτο, όπως οι Θηβαίοι, οι Κορίνθιοι και οι Σπαρτιάτες.

3) "Η Μακεδονική Εθνότητα", όπου έχει μια στάλα δίκιο, όχι παραπάνω. Μπορούσε να μείνει μόνο το «Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας».

Έτσι το "Μακεδονικό ζήτημα” από εθνικό θέμα μετατράπηκε σε εργαλείο προπαγάνδας των κομμάτων για τη συγκέντρωση ψήφων και την κατάκτηση της εξουσίας. Τι έπρεπε να γίνει; Κάτι πολύ απλό.
Πριν απ' όλα ο Αλ. Τσίπρας έπρεπε να ξεχάσει τα κολπάκια της ΚΝΕ και του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου που προδίνουν τον κουτοπόνηρο Βαλκάνιο χωριάτη που έγινε πολιτικός. Δηλαδή ν' αντιμετωπίσει το "Μακεδονικό" ως εθνικό θέμα. Να καλέσει όλα τα κόμματα να συνεργαστούν και να επεξεργαστούν από κοινού την εθνική γραμμή. Έτσι θα δημιουργούσε ένα επιτελείο στο υπουργείο Εξωτερικών που θα διαχειριζόταν το εθνικό θέμα. Σε περίπτωση επιτυχίας θα μοιράζονταν όλοι τις δάφνες και σε περίπτωση αποτυχίας θα μοιράζονταν όλοι τις ευθύνες. Όπως έκαναν λίγο-πολύ τα ισπανοπορτογαλικά, ιρλανδικά και κυπριακά κόμματα για την αντιμετώπιση της κρίσης και των μνημονίων.

Γι΄αυτό, ενώ μπήκαν μετά από την Ελλάδα στα Μνημόνια, βγήκαν πολύ πριν από εμάς στις αγορές, όπου εμείς ακόμη δεν μπορούμε να βγούμε.

Η ειρωνεία της υπόθεσης της Συμφωνίας είναι πολύ σκληρή για να περάσει απαρατήρητη. Όταν ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν παραμύθια και τερατολογίες, όπως "θα σκίσω τα Μνημόνια" ή "θα ανατρέψω την ηγεσία της Μέρκελ και της Γερμανίας στην Ευρώπη" ή έβριζε τους μισούς Ελληνες "Μερκελιστές", "Τσολάκογλου", "Γερμανοτσολιάδες", "Προδότες", οι άλλοι μισοί Έλληνες τον υπερψήφιζαν. Ακόμη και όταν έβαλε στην κυβέρνησή του τους ακροδεξιούς του ψεκασμένου. Αλλά τώρα που έκανε μια σχετικά καλή συμφωνία και έλυσε ικανοποιητικά σχεδόν ένα χρονίζον εθνικό πρόβλημα οι Έλληνες ετοιμάζονται να του ρίξουν μαύρο και φούμο.

Η Συμφωνία των Πρεσπών έφερε πάλι στην επικαιρότητα το θέμα της κομματικής πειθαρχίας των βουλευτών, όταν μιλούν ή όταν ψηφίζουν στη Βουλή, στη γραμμή που χαράζει ο αρχηγός του κόμματος. Το ελληνικό σύνταγμα, όπως και όλα σχεδόν τα συντάγματα της Ευρώπης μετά τη Γαλλική Επανάσταση, προβλέπουν ότι οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποι του λαού και του έθνους και στις ομιλίες και στις ψηφοφορίες υπακούουν μόνο στη συνείδησή τους. Το Σύνταγμα, ενώ μιλά για τα πολιτικά κόμματα ως οργανωτές της πολιτικής ζωής, πουθενά δεν αναφέρει για κομματική πειθαρχία. Η κομματική πειθαρχία είναι μάλλον επιρροή και κατάλοιπο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού των σταλινικού τύπου κομμάτων που θέλουν να είναι άκρως αποτελεσματικά στην εξόρμησή τους για την κατάκτηση της εξουσίας με επανάσταση και ένοπλη βία….

Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, μικρά ή μεγάλα, θα 'πρεπε να υπερασπίζονται την ψήφο κατά συνείδηση των βουλευτών και όχι να εφαρμόζουν κομματική πειθαρχία και να διαγράφουν όσους βουλευτές ψηφίζουν κατά συνείδηση. Αν εφάρμοζαν αυτή την αρχή το "Ποτάμι", η "Ένωση Κεντρώων" οι "ΑΝΕΛ" θα έφερναν μια νέα πνοή στον παλαιοκομματικό πολιτικό βάλτο της Ελλάδας, ενώ από την άλλη μάλλον θα απέφευγαν τις διασπάσεις και τις αποχωρήσεις βουλευτών που τα αδυνατίζουν ενόψει εκλογών με συνέπεια να μείνουν εκτός Βουλής. Αλλά, ο αρχηγισμός, η εξουσιομανία και ο φατριασμός δεν επιτρέπουν στους μικρούς ηγέτες να δουν ούτε το στενό κομματικό τους συμφέρον.

Με δυο λόγια, στη Δημοκρατία οι βουλευτές δεν είναι ούτε όμηροι, ούτε αιχμάλωτοι, ούτε τα πρόβατα του αρχηγού του κόμματος που βελάζουν σε μιασυχνότητα μόνο. Και στο κάτω κάτω οι ίδιοι οι αρχηγοί του κόμματος τους έβαλαν στα ψηφοδέλτια. Ας πρόσεχαν.