Θάνος Παπαδόπουλος

Η τελευταία προσπαθεί να διατηρήσει βάσεις και επιρροή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Αλβανία, στη Βόρεια Μακεδονία και στο Κόσσοβο. Χρηματοδοτούσε και χρηματοδοτεί ακόμη δεκάδες μουσουλμανικές και ισλαμικές οργανώσεις για να διατηρήσει ζωντανό το δόγμα "Η άμυνα της Τουρκίας αρχίζει από την Αδριατική".

Δυστυχώς γι΄ αυτήν όμως η θέληση των κυβερνήσεων και των λαών αυτών των χωρών να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο NATO εξουδετερώνει την επιρροή και το βαλκανικό της δόγμα. Το NATO σ' όσες χώρες έχουν προσχωρήσει (Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία) εγκαθιστά βάσεις που περιορίζουν τόσο την τουρκική όσο και τη ρωσική επιρροή.

Βέβαια, χάρη στη συμμετοχή της στο NATO μπορεί ακόμη να συντηρήσει ένα μικρό μέρος απ ' αυτή την επιρροή. Η προοπτική όμως αυτών των χωρών ν΄ αρχίσουν διαδικασίες σύνδεσης και στη συνέχεια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση μειώνει έως την εξαφάνιση την επιρροή της Τουρκίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο σε σχέση με τη ρωσική επιρροή.

Η Τουρκία στον 21ο αιώνα έχει μετατραπεί σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Ο πληθυσμός της ξεπερνά τα 83 εκατομμύρια ανθρώπους. Απ΄ αυτούς γύρω στο 80% είναι Τούρκοι και εκτουρκισμένοι πληθυσμοί. Αλλά πάνω από 20%, κοντά στα 18 εκατομμύρια, είναι Κούρδοι. Τα τελευταία 20 χρόνια (εποχή Ερντογάν) η οικονομία της γνώρισε ορμητική ανάπτυξη κατά μέσο όρο 5-7,4% το χρόνο.

Το ΑΕΠ της φέτος θα πλησιάσει το 1 τρισ. δολάρια, αλλά η αγοραστική του δύναμη είναι διπλάσια. Το κατά κεφαλήν ονομαστικό ΑΕΠ είναι γύρω στα 11.000 δολάρια, με διπλάσια αγοραστική δύναμη. Χάρη σ΄ αυτή την ανάπτυξη η Τουρκία έχει χρηματοδοτήσει τη δημιουργία ενός ισχυρού στρατού. Οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας είναι πολλαπλάσιες κάθε άλλης χώρας στην περιοχή, πλην της Ρωσίας.

Ο πληθυσμός της Τουρκίας, πλην των Κούρδων, έχει αποκτήσει ισχυρή συνοχή χάρη στον ισλαμοεθνικισμό που έχει εισαγάγει ο Ερντογάν, συνενώνοντας την ισλαμική με την εθνικιστική (παλιά Κεμαλισμός) ιδεολογία, που μεταλλάσσεται στο επιθετικό νεοοθωμανικό δόγμα. Αυτή η ιδεολογία δεν θα εκλείψει μετά την απόσυρση Ερντογάν, όταν και όποτε συμβεί αυτή. Οι διάδοχοι του Ερντογάν είτε με πιο επιθετικό (στρατιωτικό) είτε με πιο διπλωματικό τρόπο θα συνεχίσουν για πολύ την πολιτική Ερντογάν, εκτός αν τους επιβληθεί αναδίπλωση εξαιτίας κάποιας συντριβής ή ήττας.

Αν κάποιοι Έλληνες ύστερα από 10 αιώνες ονειρεύονται τη βυζαντινή αυτοκρατορία είναι πολύ φυσικό οι Τούρκοι να ονειρεύονται ύστερα από έναν αιώνα το νέο χαλιφάτο (τη νέα αυτοκρατορία), όπως και οι Άγγλοι του Τζόνσον ονειρεύονται την αποικιακή αυτοκρατορία τους.

Η προϊούσα απώθηση της Τουρκίας από τα Βαλκάνια εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, την ανάγκασαν να στραφεί στη Μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο, για να ικανοποιήσει τις αυτοκρατορικές ή νεοοθωμανικές φιλοδοξίες της. Επίσης την κάνει να δίνει λυσσασμένο αγώνα για να απωθήσει τα όρια της Ευρώπης από τις ακτές της, εξαιτίας των ελληνικών νησιών, προς το κέντρο του Αιγαίου.

Στη Μέση Ανατολή όμως έχει να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα προβλήματα: To Κουρδικό και τη φρίκη που νιώθουν οι λαοί της περιοχής για μια νέα ηγεμονία των Τούρκων. Το μίσος των λαών της Συρίας, του Ιράκ, του Ιράν, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, και της Λιβύης είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στο νεοοθωμανισμό η τουρκικό ιμπεριαλισμό.

Το Κουρδικό είναι το μεγάλο αγκάθι της Τουρκίας. Το καλό για την Τουρκία είναι ότι άλλοι τόσοι και περισσότεροι Κούρδοι κατοικούν στις γύρω εχθρικές χώρες. Στο Ιράν υπάρχουν γύρω στα 10 εκατομμύρια Κούρδοι. Στο Ιράκ υπάρχουν γύρω στα 7 εκατομμύρια Κούρδοι και στη Συρία κατοικούν γύρω στα 3 εκατομμύρια Κούρδοι. Αλλα 2 εκατομμύρια Κούρδοι είναι διασκορπισμένοι στην Ευρώπη, στην Υπερκαυκασία και στην Κεντρική Ασία.

Οι Κούρδοι του Ιράν, του Ιράκ, και της Συρίας έχουν αναπροσανατολίσει την πολιτική τους και μετά τις επιτυχίες που είχαν στο Ιράκ και στη Συρία στον πόλεμο κατά του ISIS προτιμούν να συνεργαστούν με τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό κι ενδεχομένως και με την Τεχεράνη για να ενισχύσουν το μέτωπο κατά της Τουρκίας, αφού στις χώρες τους έχουν κερδίσει μια σχετική αυτονομία.

Η Τουρκία μην έχοντας πετρέλαιο ή φυσικό αέριο δικό της προσπαθεί από τη μια ν΄ αναγκάσει τις χώρες που έχουν ή πιθανολογείται ότι θα έχουν να τα μοιραστούν μαζί της. Αυτό εννοεί ο Ερντογάν όταν λέει "μάθετε να μοιράζεστε" στην Ελλάδα ή υπερασπίζεται τα "νόμιμα δικαιώματα" της Τουρκίας. Ο ίδιος όπως και όλο το κατεστημένο της Τουρκίας δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα, αλλά διαθέτει δύναμη και προσπαθεί να τη χρησιμοποιήσει για ν' αποκτήσει παράνομα δικαιώματα. Με λίγα λόγια είναι ένας διεθνής τρομοκράτης κι ένα κράτος-ληστής. Βαθιά μέσα της η Τουρκία κρύβει κάτι από τις ορδές που ξεχύθηκαν από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας για να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν τις πόλεις της Ευρώπης.

Η Τουρκία είχε καταφέρει μέχρι τώρα οι νότιοι αγωγοί του φυσικού αερίου της Ρωσίας και του Αζερμπαϊτζάν να περνούν από το έδαφός της. Έτσι έχει λόγο και έσοδα από τις ροές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Κι αν χρειαστεί, μπορεί να ανοίγει και να κλείνει τις στρόφιγγες κατά βούληση και να εκβιάζει όταν έρθουν τα δύσκολα: εντάσεις, συγκρούσεις, τοπικοί πόλεμοι κλπ. Γι αυτό εκβιάζει να περάσει και ο αγωγός φυσικού αερίου των κοιτασμάτων του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Κύπρου από το δικό της έδαφος.

Όμως η Ευρώπη μετά το πάθημά της με τους αγωγούς που περνούσαν από την Ουκρανία (έπαιρνε το φυσικό αέριο της Ρωσίας που πήγαινε στην Ευρώπη) δεν θέλει ανάμεσα στους παραγωγούς και στις ανάγκες της να παρεμβάλλεται και τρίτος εκτός Ευρώπης.

Ο αγωγός East Med αν γίνει υποθαλάσσιος θα στοιχίσει τα διπλά από το αν περνούσε από τη στεριά μέσω Λιβάνου, Συρίας και Τουρκίας. Αλλά οι Ευρωπαίοι προτιμούν τον υποθαλάσσιο από τον στεριανό για να αποφύγουν την παρέμβαση τρίτων. Ακόμη και η Ιταλία, που στο παρελθόν δήλωνε ότι δεν την ενδιαφέρει ο υποθαλάσσιος East Med, τώρα δηλώνει ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο που οι ΗΠΑ αποχωρούν από τη Συρία, το Αφγανιστάν και πολύ σύντομα και το Ιράκ.

Τη ζώνη Συρία-Ιράκ οι ΗΠΑ την άφηναν προίκα στην Τουρκία, αλλά όμως παρεμβλήθηκαν η Ρωσία και το Ιράν και χάλασε η σούπα. Η Ρωσία, που απέκτησε βάσεις (ναυτική και αεροπορική) στη Συρία του Ασαντ, δεν πρόκειται να τη χαρίσει στην Τουρκία, πολύ περισσότερο που δεν το θέλει και το Ιράν που ζητά το δικό του (σιιτικό) μερίδιο στη Συρία και στο Ιράκ.

Την Τουρκία λοιπόν την πιέζει ο χρόνος της Ευρώπης. Όταν η Ευρώπη προχωρήσει, αργά ή γρήγορα στην ομοσπονδοποίησή της, τότε η Τουρκία πρέπει να έχει δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα και καταστάσεις. Αν καθυστερήσει χάνει. Γι΄ αυτό βιάζεται. Γι΄ αυτό τραβάει το σκοινί όσο αντέχει. Γι΄ αυτό είναι επικίνδυνη. Και γι΄ αυτό η Ελλάδα έχει ν΄ αντιμετωπίσει έναν λυσσασμένο εχθρό. Η έκβαση θα εξαρτηθεί αν θα το κάνει μόνη της ή μαζί με πολλούς άλλους Ευρωπαίους.

* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας