Θέμος Αναστασιάδης

Οσοι κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι διατηρούν ακόμη στοιχειώδη επαφή με την κοινωνία θα ξέρουν ότι δεν της καίγεται "καρφί" για το ποιος θα πάρει το Πασόκ και τι θα το κάνει... (Κατά την επιεικέστερη εκδοχή) Γενικότερη η αποστροφή προς όλα τα κόμματα, αλλά ειδικά προς το "Κίνημα" χτυπάει ταβάνι στις μέρες μας, αφού δικαίως ή αδίκως του φορτώνουν όλες τις αμαρτίες των εκάστοτε κυβερνώντων.

Ακόμη περισσότερο δεν απασχολεί πια κανένα Ελληνα το πότε, πώς και αν θα φύγει τυπικά ο Γιώργος Παπανδρέου απ' την καρέκλα του γιατί στη συλλογική πολιτική συνείδηση έχει ήδη αποχωρήσει μετά την έμπρακτη εθελοντική ομολογία αδυναμίας να κυβερνήσει μόνος του. Αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα, ανεξάρτητα απ' τις καλές προθέσεις του που υποθέτουμε ότι είναι δεδομένες κι άσχετα απ' τις διάφορες προσπάθειες, κάποτε σωστές και συχνότερα λανθασμένες που καταβλήθηκαν: Βουνό τα συντρίμμια, κι η... αισθητή φτώχεια, για να χρησιμοποιήσουμε ένα νέο όρο των μετεωρολόγων, τείνει να γίνει καθεστώς για τα 2/3 των Ελλήνων.

Κι αυτό δεν ξεπερνιέται ούτε άμεσα  με εκλογές, ούτε μόνο με αλλαγή ηγεσίας, ούτε με ρεβανσισμούς και Ειδικά Δικαστήρια και φαιδρότητες  περί... παραπομπής Παπανδρέου "επειδή μας οδήγησε στη χρεοκοπία" (ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερε να την σταματήσει). Δύσκολα θα μπορούσε να συζητηθεί έστω η ιδέα  μιας τέτοιας δίκης αν δεν κάθονταν στο σκαμνί άλλοι τρεις-τέσσερις-πέντε πρώην πρωθυπουργοί μαζί - για να 'μαστε σοβαροί! Άσε που όσοι πάνε στα "Ειδικά", στο τέλος "δικαιώνονται " πανηγυρικά!

Άρα όσον αφορά τα του Πασόκ, ας μείνουν στο Πασόκ, στα εθνικά του συμβούλια, διαβούλια, τις "πασοκομμασσονικές" στοές, κι ότι άλλο διαθέτει.

Αν έχει ΜΙΑ ΑΞΙΑ η πρωτοβουλία συμπόρευσης Βενιζέλου -Λοβέρδου, είναι ότι δείχνει τον δρόμο για σοβαρές υπερβάσεις του στενά ατομικού ή κομματικού συμφέροντος μπροστά στο συλλογικό καλό, και τον κοινοτικό ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ που απειλεί να μας καταπιεί. Το ποιος θα 'ναι ο αρχηγός κάθε κόμματος στη συμφορά που 'χει πέσει στον τόπο, είναι το τελευταίο που 'χει σημασία. Κι είναι πράγματι άξιον απορίας το πώς ο Γιώργος Παπανδρέου που χε την διορατικότητα να παραδώσει ολόκληρη πρωθυπουργία, κάθεται να εμφανίζεται πως παλεύει για μια "αρχηγία" που δεν έχει πια περιεχόμενο και ουσία.

Αντίθετα παραμένοντας σε μια θέση με ημερομηνία λήξεως αφήνει να του φορτώνουν κι άλλες - κι άλλες, κι άλλες, ευθύνες, ενώ όλοι ξέρουμε ότι κι αν φύγει η επόμενη μέρα θα 'ναι για όλους εξίσου δύσκολη. Μόνο για τον ίδιο θα 'ναι κάπως καλύτερη, όπως συνέβη και με τον Καραμανλή. Αυτούς  που μένουν να κλαις.

Αν κρύβει λοιπόν κάποιο θετικό μήνυμα η συμφωνία Βενιζέλου-Λοβέρδου, είναι ότι το ίδιο μοντέλο και την ανάλογη συλλογιστική που δείχνουν ενδοκομματικά, πρέπει να την δείξουν και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ τείνει να γίνει το υπ. αρ. ΕΝΑ πρόβλημα της κυβέρνησης Παπαδήμου και να τινάξει στον αέρα την τελική συμφωνία διάσωσης με την Ε.Ε. Κι όταν βλέπουν τέτοια καμώματα ο Σαμαράς κι ο Καρατζαφέρης αρχίζουν να νοιώθουν "τα κορόιδα της υπόθεσης", να βάζουν ο ένας τρικλοποδιές στον άλλο, κι όλοι μαζί στην χώρα που ακροβατεί μεταξύ ευθανασίας και σφαγής.

Μακάρι λοιπόν να 'ταν το μόνο μας πρόβλημα ο Παπανδρέου. Θα 'χε λυθεί σήμερα κιόλας! Αμ δε...