Θέμος Αναστασιάδης

Λένε ότι το ουσιαστικό τέλος μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού επέρχεται όταν ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει προκαλεί μόνο θυμηδία και ειρωνεία... Σχολιάζουν τώρα, για παράδειγμα, ότι η κυβέρνηση Παπακώστα - Ξενομαριλίζα - Νοτοπούλου είναι ό,τι ΓΕΛΟΙΩΔΕΣΤΕΡΟ έχει εμφανιστεί στην κοινοβουλευτική ζωή του τόπου τα τελευταία 50 χρόνια. Μόνο 50; Γιατί όχι 150; Ψάξε-ψάξε, δεν θα το βρεις. Και τέλος καταλήγουν στο ουσιώδες ερώτημα αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι ακόμη στα καλά του (αν και εφόσον ήταν ποτέ...) ή αν ο παρδαλός ανασχηματισμός του δείχνει ότι έχει χάσει, οριστικά ίσως, το παιχνίδι. Διότι αν δεν συνειδητοποιείς ότι η Μαριλίζα έχει λιγότερες πιθανότητες να σου φέρει αριστερούς ψηφοφόρους από τον Ηλία Κασιδιάρη και ότι η Παπακώστα μπορεί να προσελκύσει τόσους κεντροδεξιούς όσους και οι «Ρουβίκωνες», σημαίνει δύο τινά: α) το κάψαμε το μυαλό ή β) τ’ αφεντικό τρελάθηκε και πουλάει όσο-όσο. Και ό,τι πιάσει.

Ο,τι και να ισχύει από τα δύο, το συμπέρασμα είναι ένα και το αυτό: ο Τσίπρας δεν είναι πια αυτός που ξέραμε, εκείνος που είχε έστω κάποιες ικανότητες να μπουρδουκλώνει τον αντίπαλο και να βγάζει και κάναν άσο απ’ το μανίκι. Τώρα βγάζει μόνο γέλιο - αν εξαιρέσεις φυσικά τα φορολογικά και τα λοιπά με τα οποία, θες δεν θες, μόνο κλαις. Στην περίπτωσή του δεν κρατήθηκαν ούτε οι δικοί του. Αγνώμονες και αχάριστοι οι «Ρουβίκωνες», που αν δεν υπήρχαν ο Τόσκας και ο Αλέξης δεν θα τους ήξερε όχι μόνο η μάνα τους, αλλά ούτε και απλός βομβιστής στα Εξάρχεια, τον πήραν πρώτοι-πρώτοι στο ψιλό. Το «Δεν τη λυπάσαι την Ολγα, ρε Αλέξη», επίσημη δήλωση ρουβικωνο-ακτιβιστή, ήταν πραγματικά η ατάκα που συνόψισε το γενικότερο συναίσθημα: πλέον είμαστε στη σφαίρα του γελοίου. Μήπως, όμως, είμαστε εδώ και καιρό και απλώς λόγω συνήθειας δεν το είχαμε καταλάβει; Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια πέτυχαν οι «Ρουβίκωνες», αφού ευθύς αμέσως ενεργοποίησαν και τα αντανακλαστικά της Παπακώστα, η οποία με τίποτα δεν θα αφήσει το πρώτο σόου στη Γεροβασίλη, παρότι σεμνή και ολιγομίλητη, σχεδόν λακωνική.

Γεροβασίλη - Παπακώστα εναντίον «Πυρήνων», «Ρουβικώνων», καθημερινού άγριου εγκλήματος, στο οποίο έχει τα πρωτεία πια η Ελλάδα και δεν ξέρω γω τι άλλο να υποθέσω. Μάλιστα. Αν πάντως στόχος του Τσίπρα ήταν να γελάσει λίγο το χειλάκι κάθε πικραμένου, το πέτυχε! Εκεί που εγώ δεν μπόρεσα να γελάσω καν ήταν με την περίπτωση της Κατερίνας Νοτοπούλου, της εξοχότατης υπουργού Μακεδονίας-Θράκης, η οποία για κάποιον λόγο επιλέχθηκε για τον ρόλο της Ιφιγένειας. Από υπάλληλος καθαριότητας στον δήμο βρέθηκε μέσα σε ενάμιση χρόνο διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και κατευθείαν, σε χρόνο ρεκόρ ακόμη και για τα δεδομένα των «ευνοουμένων», υπουργός-πρώτη φορά τόσο νεαρά, τόσο ανυποψίαστη, τόσο ευπαρουσίαστη... Και είναι φυσικό να ενεργοποίησε το πονηρό μυαλό κάθε κομπλεξικού Ελληνάρα: ποιος την προωθεί;

Ποιος έχει τόση κάψα μαζί της ώστε να αδιαφορεί για τα σχόλια που προφανώς θα γίνουν σε όλη την Ελλάδα, ιδίως εντός ΣΥΡΙΖΑ; Κι όμως, το μόνο που αποκλείεται είναι αυτό στο οποίο πάει το μυαλό του κόσμου: το πονηρό. Το περίμενα ότι μερίδα της κοινής γνώμης θα λειτουργούσε έτσι συμπλεγματικά, σε σημείο που να την παρομοιάζει ήδη με τη Δήμητρα Λιάνη, η οποία δεν είχε πάρει ούτε γενική γραμματεία, πόσο μάλλον υπουργείο. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι τόσα καταλαβαίνουν, τόσα λένε!!! Στην περίπτωση της Νοτοπούλου φαίνεται να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα κέντρα υπερ-εξουσίας, που όλοι υπονοούν με... δήθεν νόημα, στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν την ευνόησαν, αλλά την έβγαλαν στη σέντρα για ακατανόητους λόγους! Και δεν μιλάω για την εύκολη ροζ πλευρά διάφορων αρρωστημένων μυαλών, αλλά για το πιο απλό και καθαρά πολιτικό. Τι της έδωσε ο Αλέξης;

Το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, το οποίο πριν το είχε κάποια κυρία Κόλλια-Τσαρουχά. Ναι, αλλά από αυτό, το υπουργείο εννοώ, θα αναγκαστεί σύντομα η ίδια να παραιτηθεί, αν δεν υποχρεωθεί να το παραδώσει κιόλας σε δημόσια τελετή στον Ζάεφ, μια που βάσει της τόσο επιτυχούς συμφωνίας των Πρεσπών δεν θα δικαιούμαστε να έχουμε υπουργείο, αλλά ούτε και χαλβάδες μακεδονικούς! Το «Μακεδονία» το παίρνουν οι Σκοπιανοί - αν το σχέδιό τους ευοδωθεί. Αρα στην ουσία τι σόι χάρη έκανε ο Τσίπρας στη Νοτοπούλου, εκτός από το να την εκθέσει στα διάφορα μνησίκακα και χυδαία σχόλια της κουτσομπολίστικης κοινωνίας, δεν το καταλαβαίνω! Σαν κάτι απατεώνες του σινεμά που χαρίζουν κλεμμένα δαχτυλίδια, της έδωσε το Μακεδονίας-Θράκης, από το οποίο θα πρέπει να αποχωριστεί τουλάχιστον το πρώτο! Και θα της μείνει το Θράκης, να τσακώνεται με τον Ερντογάν, που έχει τα νεύρα του αυτό τον καιρό με κάτι προβληματάκια οικονομικά. (Να τους στείλουμε μεταγραφή τον Τσακαλώτο, τώρα που καθάρισε τα δικά μας;)

Εκτός κι αν ο συμβολισμός είναι πολλαπλός: ότι ο Τσίπρας έχει σε τόση εκτίμηση τη Μακεδονία όσο και τη Νοτοπούλου. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Εξαιρώ, επαναλαμβάνω, οτιδήποτε ροζ και σκανδαλοθηρικό, μια που αν συνέτρεχε τέτοιο ζήτημα, έστω και πλατωνικά, θα την είχαν εξαφανίσει. Δεν θα την είχαν κάνει στόχο για βελάκια κάθε περαστικού πονηρού βλαχαδερού.

Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι πια για γέλια. Για κλάματα όμως είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται για έναν χρόνο ακόμα στα χέρια ενός πρωθυπουργού, που παρουσιάζει πια σαφείς ενδείξεις πολιτικής παράνοιας. Ο ανασχηματισμός απλώς επιβεβαιώνει ότι δεν ξέρει πλέον τι λέει και τι κάνει και με αυτή την έννοια είναι πιο επικίνδυνος από ποτέ. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μας έχουν στον νου τους οι «Ρουβίκωνες» και να περιφρουρήσουν οι ίδιοι τη θεσμική αξιοπρέπεια ακόμη και του συριζαϊκού κράτους. Απ’ όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούν, φανερά ή κρυφά, είναι πια οι πιο συγκροτημένοι. Ας μην εξαντληθούν σε Ολγα και Παπακώστα, θα είναι σαν να κλέβεις εκκλησία, σύντροφοι... Η εκκλησία βέβαια δεν σας λέει τίποτα εσάς. Σαν να κλέβεις ΓΙΑΦΚΑ - για να συνεννοηθούμε!!!