Τίνα Μανδηλαρά

Ευτυχώς η Πρόεδρος μένοντας πιστή στον θεσμικό ρόλο της- που είναι να καταδεικνύει και να προασπίζεται το σημαίνον-, συμβολοποιεί απόλυτα αυτό που περιμένει κανείς από τον κορυφαίο άρχοντα της χώρας: από τη μια επαινεί τις προσπάθειες του απλού κόσμου, όπως των πολιτών, της κυρίας της Ρω, της απλής εργαζόμενης και από την άλλη επικαλείται τα υψηλά της πρότυπα για να δώσει το στίγμα. Και είναι εδώ ακριβώς που κάνει τη διαφορά αφού φροντίζει πάντα να μετατρέπει τα γεγονότα σε αφορμές για προσωπικές εξομολογήσεις. Όταν, για παράδειγμα, εξέφραζε τη θλίψη της για τον θάνατο του ποιητή Ντίνου Χριστανόπουλο- ο οποίος, ας  μην ξεχνάμε δεν ανήκε ποτέ στον κανόνα της ελληνικής ποίησης-έγραφε πως γοητεύτηκε από τον τρόπο που εκείνος προσέγγιζε τον έρωτα ως 'τη μόνη μεταλαβιά της αιωνιότητας' και όταν αποχαιρετούσε, σε ειλικρινή θλίψη την πρόσφατη απώλεια της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ έγραφε  ότι “πενθώ σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς μου”-και το εννοούσε. Το ίδιο είχε κάνει, αφήνοντας έναν λυγμό, σε ανάλογες περιπτώσεις όχι με την υποτιθέμενη ευαισθησία ενός πολιτικού αλλά με την ειλικρινή συναισθηματική φόρτιση ενός ανθρώπου με ενσυναίσθηση. Προσωπικά, θεωρώ πολύ κρίσιμες τις επισκέψεις της στα πολύπαθα νησιά της Μυτιλήνης και του Καστελλόριζου σε περιόδους, όπου οποιοδήποτε ατόπημα και λάθος κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση. Όταν ζήτησε να επισκεφθεί το λειτουργούμενο από τους Ολλανδούς νοσοκομείο στο εσωτερικό της Μόριας, έναν  μόλις μήνα πριν την ολική καταστροφή του, οι τοπικοί παράγοντες επέμεναν ότι η κίνηση της αυτή ήταν περίπου εχθρική για τους ντόπιους οι οποίοι εναντιώνονταν στη λειτουργία του. Αλλά η κυρία Σακελλαροπούλου το τόλμησε εκφράζοντας τη συμπαράστασή της στους πρόσφυγες  φροντίζοντας να τονίσει ότι κατανοεί την αγανάκτηση των πολιτών. Το ίδιο συνέβη και στο Καστελλόριζο όπου τόλμησε να μιλήσει για πατριωτισμό παρά τις απειλές των Τούρκων και τις προσωπικές τους επιθέσεις εναντίον της. Μπορεί λοιπόν οι αρμοδιότητες της να είναι περιορισμένες αλλά ο κρίσιμος ρόλος της ως ρυθμιστού του πολιτεύματος και εκπροσώπου το κράτος-που επιτέλους εκφράζονται στο πρόσωπο μιας γυναίκας!-καθιστούν τις δημόσιες παρεμβάσεις της παράδειγμα προς μίμηση και ειδικά για τους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι ακόμα αρέσκονται σε φωνασκίες, συνθήματα και φτηνές αντιπαραθέσεις. Και αυτά δεν τα θέλει ούτε η εποχή-ούτε οι παρούσες, άκρως κρίσιμες, συνθήκες. Ίσως θα έπρεπε πολλοί πολιτικοί να ακολουθήσουν και να μιμηθούν τον τρόπο της κυρίας Σακελλαροπούλου.