Τίνα Μανδηλαρά

Είναι άλλωστε και αυτό το άτιμο “Μην τα παρατάς” που έλεγε ακόμα και όταν είναι όλα έμοιαζαν και ήταν κόντρα, όταν σε πολεμούσαν ο Θεός και ο διάολος. Για τον Θέμο, όμως, δεν υπήρχε η λέξη 'δεν μπορώ', ούτε η λέξη 'όριο'-αυτό ήταν μόνο ο ουρανός- σε οτιδήποτε έβαζε με το μυαλό του παρασέρνοντας μας σε μια μυθιστορηματική δίνη που ήταν τελικά ο ίδιος και σε ένα φανταστικό καράβι, σαν αυτό που είχε στολισμένο στο γραφείο του με ένα φουγάρο “Θ” στην οροφή, να φανταζόμαστε αδιανόητα αμέτρητους αναγνώστες, αποκαλύψεις, μέρες και νύχτες πάνω από χαρτιά, καναπέδες που μετατρέπονταν σε αυτοσχέδια κρεβάτια για μια ώρα ύπνου στα κλεισίματα, κερασμένες πίτσες να χάσκουν κάτω από πεταμένα κείμενα, συζητήσεις που κατέληγαν σε κόντρες, σε τρανταχτά γέλια, στην επιβεβαίωση ότι στη φλέβα δεν κυλάει αίμα αλλά δημοσιογραφικό μελάνι και λαβωμένα από την τρέλα κύτταρα. Ως γνήσιος 'συνένοχος'-απαραίτητη προυποθέση κάθε πιθανής συνύπαρξης- στον Θέμο δεν χρειαζόταν να εξηγείς το παραμικρό-ναι, ούτε λέξη-από τη σκέψη σου και από το κείμενο που ήξερε ότι θα γραφτεί ως η καλύτερη εκδοχή του φαντασιακού εαυτού σου. Ενίοτε μετρούσαν και οι σιωπές που ανταμείβονταν με ένα υποδόριο χαμόγελο και με τη συνωμοτική υπόσχεση ότι την απόλυτη ησυχία τη διαδέχεται πάντα μια βροντερή και ανίερη μάχη-σαν αυτή που όφειλες να δώσεις και που δεν σταμάτησε ο ίδιος να δίνει πότε κόντρα σε Θεούς και δαίμονες, σε κόμματα και σε συμβιβασμένους, σε λαμόγια-λέξη που ο ίδιος εφηύρε- και πολιτικάντηδες, σε κάλπικους και ραγιάδες, σε δήθεν συμβιβασμένους και υποτιθέμενους οπαδούς της καθαρότητας. Πολλοί τον είπαν ρατσιστή-αυτόν που γλύτωσε μια μικρή Αφγανή από την τύφλωση και έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε για έναν ανυπεράσπιστο να υποφέρει, πολλοί άτιμοι θέλησαν να τον δουν τελειωμένο πριν την ώρα του και έριξαν την τελευταία σπρωξιά την ώρα του θανάτου. Δεν προλάβαμε καν να τον χαιρετίσουμε γιατί ο ίδιος δεν γούσταρε ποτέ τους αποχαιρετισμούς και τις χαιρετούρες. Γι αυτό και ποτέ δεν πιστέψαμε ότι έφυγε ίσως γιατί ο Θέμος είναι πάντα ζωντανός για να μας τραβάει από το μανίκι όταν εγκαταλείπουμε, να μας παρασέρνει όταν απουσιάζουν η διάθεση και η δύναμη, να δίνει νόημα όταν απορούμε γιατί επιμένουμε σε καιρούς ζοφερούς εμμονικά να τρέχουμε σαν τρελοί Δονκιχώτες στα χωράφια που ο ίδιος μας άνοιξε. Θέμο σου υποσχόμαστε πως ο,τι και να γίνει δεν θα καταλήξουμε ποτέ βαρετοί: ελπίζω να έχεις κάπου κρατημένο εκείνο το σπαθί Star Wars που σου χάρισα και να προστατεύεις με αυτό τη Βασιλική, τη Φιλιώ, την Αλίκη, τον Βύρωνα, την Νταιάνα και τον Σπύρο όταν τα πράγματα σοβαρεύουν. Εδώ είσαι και εδώ είμαστε και να είσαι σίγουρος πως δεν εγκαταλείπουμε ποτέ. Non pasaran-ο,τι και να γίνει.