Τίνα Μανδηλαρά

Είναι γραμμένες κυριολεκτικά με τον ιδρώτα και τον πόνο ενός λαού που έχει βαρεθεί, αιώνες τώρα, να του καθορίζουν γραμμές, να του παραδίδουν έτοιμα “χαρτοφυλάκια” και να του επιβάλουν αποτελέσματα. Ανεξαρτήτως ,επομένως τού ποιος θα είναι ο νικητής, σημασία έχει ότι επιτέλους ο Έλληνας θα ψηφίσει πέρα από απειλές και τρομοκρατικά διλήμματα. Γιατί το δίλημμα, για πρώτη φορά, δεν θα είναι δεξιά ή αριστερά, ούτε καν Σαμαράς ή Τσίπρας, αλλά ανεξαρτησία ή υποτέλεια. Τη δεκαετία του 50, ο Πολ Πόρτερ, ο οποίος είχε αντίστοιχα λειτουργήσει ως θεματοφύλακας της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα, είχε επίσης επιβάλει τους δικούς του κυριαρχικούς νόμους- το ίδιο συνέβη με τις εντολές Πιουριφόι.

Ως πότε επιτέλους οι ξένοι τεχνοκράτες θα αποφασίζουν ποια κυβέρνηση θα ψηφίζουν οι Έλληνες; Και με ποια λογική μια δανειακή σύμβαση να μετατρέπεται σε εθνικό ζήτημα-ακόμη κι αν η κατάσταση είναι υψίστης σημασίας; (δεν παύει να είναι τίποτε περισσότερο από μια σύμβαση). Εκτός λοιπόν από τις συμβάσεις και τα χρήματα, αυτό που εμένα με ενδιαφέρει, ως πολίτης μιας ευνομούμενης Ευρωπαϊκής χώρας, είναι να αποφασίζω εγώ για τους πολιτικούς που θα με κυβερνήσουν. Να μπορώ να απολαμβάνω το ύψιστο δικαίωμα-το πολιτικό δικαίωμα που με μετατρέπει από ετερόφωτο δούλο σε ελεύθερο πολίτη.

Να μπορώ για μια έστω μέρα να βιώνω την ίδια ορμή που είχε νιώσει κι ο Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε τον Ύμνο στην Ελευθερία: "Μου εφαινότουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, ήμαστε ποτάμια, ποιά μικρά, ποιά μεγάλα, κι ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς, εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου, κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή". Καλύτερα μια μέρα ελεύθερη ζωή λοιπόν. Κι ας είναι η Κυριακή. Με μοναδικό πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος-γιατί μας αξίζει.