Χρ. Ι. Στεφανάδης

Αυτό το φαινόμενο ήταν σύνηθες πολύ παλαιότερα, σε πρωτόγονους, συνήθως, λαούς. Δυστυχώς, όμως, παρατηρείται και στη σύγχρονη εποχή.

Στην εποχή μας , παρακολουθήσαμε το τέλος πανίσχυρων ηγετών σε όμορες βαλκανικές χώρες. Καθώς και το τραγικό τέλος πανίσχυρων δικτατόρων στη Βόρεια Αφρική.

Είναι νωπές ακόμα οι αποκρουστικές σκηνές που προβλήθηκαν από τα παγκόσμια Μέσα Ενημέρωσης. Ο απαγχονισμός ενός ηττημένου δικτάτορα. Το λιντσάρισμα ενός άλλου δικτάτορα μπροστά στις κάμερες. Η προσαγωγή στο δικαστήριο άλλου, βαριά ασθενούς, αρχηγού κράτους επάνω σε ιατρικό φορείο!

Στη χώρα μας, το τελευταίο ήμισυ του αιώνα που πέρασε μέχρι και σήμερα, ευτυχώς, δε συνέβησαν τέτοια ακραία φαινόμενα βίαιης αποκαθήλωσης.

Ακόμα και για τους πρωταίτιους της Απριλιανής δικτατορίας του 1967, επιφυλάχθηκε θεσμική μεταχείριση, και παρά τη συσσωρευμένη οργή του λαού, μετά τη μεταπολίτευση δεν παρατηρήθηκαν κρούσματα βίαιης συμπεριφοράς προς τους παράγοντες του δικτατορικού καθεστώτος.

Αλλά, ενώ δε συνέβησαν στην πατρίδα μας ακραία φαινόμενα βίαιης αποκαθήλωσης, εν τούτοις δεν μπορεί να μην επισημανθεί το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ηθικής αποκαθήλωσης εκλεγμένων ηγετών και συστημάτων εξουσίας, που συνέβησαν μετά την πολιτική τους αποδυνάμωση.

Ενδεικτικά αναφέρονται:

-H φυγή του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι, όπου κατέφυγε διωκόμενος… Ενός πολιτικού που έθεσε τις βάσεις για ένα σύγχρονο Ελληνικό κράτος και διαχειρίστηκε, με τον πλέον «ανώδυνο» τρόπο, τη μετεμφυλιακή συμφιλίωση. Και που μετά την επάνοδό του, επέτυχε την Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδος και εμπέδωσε το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

-Η παραπομπή σε δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ενός πρωθυπουργού που συνέβαλε καθοριστικά στη δομική αλλαγή της μετεμφυλιακής κοινωνίας μας, αναδεικνύοντας τη μεσαία κοινωνική τάξη των μη προνομιούχων.

-Η προσπάθεια συκοφάντησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ενός πρωθυπουργού που, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, κατάφερε να κυβερνήσει με επιτυχία τη χώρα, επιτυγχάνοντας συναίνεση και σύμπραξη πολιτικών δυνάμεων που, αντικείμενα, εθεωρούντο ιδεολογικά εκ διαμέτρου αντίθετοι.

-Η απαξίωση του Κώστα Σημίτη. Ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού, που επί της πρωθυπουργίας του η χώρα μας έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης.

-Η προσπάθεια σπίλωσης του Κώστα Καραμανλή με σκανδαλολογίες. Ενός έντιμου και ικανότατου πρωθυπουργού, που με πρωτόγνωρη ειλικρίνεια μίλησε στον Λαό για την οικονομική θύελλα που ερχόταν και για την ανάγκη λήψης έγκαιρα μέτρων, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία .

-Ο χλευασμός του Γιώργου Παπανδρέου, και οι απειλές για ποινικές του διώξεις. Ενός ευγενούς κοσμοπολίτη πρωθυπουργού, που ανεξάρτητα από τα λάθη του, οι προθέσεις του δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

-Η προσπάθεια όχι μόνο απαξίωσης αλλά και άθλιας χαλκευμένης ποινικής δίωξης του Αντώνη Σαμαρά. Ενός χαρισματικού πολιτικού με μακρά διαδρομή σε κορυφαίες θέσεις της πολιτικής μας ζωής και με αταλάντευτη ιδεολογία, ταυτισμένη με την εθνική μας ιστορία και με τα πεπρωμένα του Ελληνισμού. Ενός πολιτικού , που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην εδραίωση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή ένωση.

-Και βέβαια η προσπάθεια απαξίωσης του Αλέξη Τσίπρα,κυρίως από το ίδιο του το κόμμα και από ανθρώπους που ο ίδιος ανέδειξε από την αφάνεια και στους οποίους εμπιστεύθηκε υπουργικούς θώκους…

Σήμερα, παρακολουθούμε μια προσπάθεια απαξίωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη από μια ιδεολογικά διχασμένη και παραπέουσα αντιπολίτευση, που πολύ πρόσφατα ο Ελληνικός Λαός αποδοκίμασε, καταλογίζοντας της, προφανώς, σοβαρά λάθη. Έναν ικανότατο πολιτικό, που στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, έχει καταφέρει, αντικειμενικά, τεράστιες προόδους σε όλους τους τομείς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Και επειδή δεν μπορεί η αντιπολίτευση να καταλογίσει στον Πρωθυπουργό και στην παρούσα κυβέρνηση συγκεκριμένες σοβαρές αστοχίες, καταφεύγει στη σκανδαλολογία. Στη σκανδαλολογία, έναν νεφελώδη χώρο, όπου η αλήθεια, το ψέμα και η συκοφαντία εμπλέκονται σκόπιμα … Στη σκανδαλολογία, που αποτελεί το καταφύγιο του πολιτικού μίσους και της σπίλωσης των πολιτικών αντιπάλων…

Το ερώτημα είναι γιατί να συμβαίνουν αυτά τα επαναλαμβανόμενα;

Αυτό, σε καμία περίπτωση, δε σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει ατιμωρησία για αποδεδειγμένες ποινικές ευθύνες πολιτικών. Αλλά οι ευθύνες θα πρέπει να είναι τεκμηριωμένες και αδιαμφισβήτητες. Δεν είναι δυνατόν, υπό την πίεση ενός τραγικού γεγονότος, όπως η απώλεια της ζωής 57 συνανθρώπων μας στην κοιλάδα των Τεμπών, να προδικάζεται η απόφαση της δικαιοσύνης.

Γιατί όμως να αποκαθηλώνονται πολιτικά αλλά και ηθικά, λαοπρόβλητοι πολιτικοί με μικρή ή μεγάλη προσφορά στην πατρίδα, να ελαχιστοποιείται η προσφορά τους και διογκώνονται οι όποιες αστοχίες στη διάρκεια της πολιτικής διαδρομής τους;

Ίσως, γιατί αυτοί που το επιχειρούν, ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν, ότι στη Δημοκρατία, η εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται στο όνομά του. Και μόνο μέσω της εκλογικής διαδικασίας, ο λαός επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει τους πολιτικούς που έχει επιλέξει. Και, ίσως, αυτοί που το επιχειρούν θα πρέπει να εμπεδώσουν τη διαχρονική αλήθεια, που ο Πρώην Προέδρος των ΗΠΑ Bill Clinton είχε πει στον εναρκτήριο λόγο του, αναλαμβάνοντας την Προεδρία το 1997 : «...Το κράτος δεν είναι το πρόβλημα, ούτε η λύση. Η λύση είναι ο Λαός».

…Και ένα τελευταίο . Μια απαράδεκτη δήλωση του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ξεπερνάει την επίθεση σε πρόσωπα πολιτικών αντιπάλων, αλλά στρέφεται κατά των θεμελιωδών θεσμών της Δημοκρατίας μας, όπως είναι οι εκλογικές διαδικασίες. Αμφισβητεί μια κατάκτηση στης δημοκρατίας μας, που μετά τη μεταπολίτευση , κανένας δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει . Και ζητάει διεθνείς παρατηρητές για να εποπτεύουν το αδιάβλητο των εκλογών! Δήλωση που έκανε μέσα από το στρατόπεδο που θα υπηρετήσει για 20 ημέρες τη στρατιωτική του θητεία. Χρησιμοποιεί, βέβαια, υπάρχοντα νόμο που του δίνει αυτό το δικαίωμα. Ένα δικαίωμα, όμως, που προκαλεί βάναυσα όλους τους Έλληνες, που υπηρέτησαν την πατρίδα για πολλούς μήνες ή χρόνια…, Όπως ο γράφων, που υπηρέτησε την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό κοντά τρία χρόνια..

Και είναι υπερήφανος για αυτό!

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι Καθηγητής Καρδιολογίας